Ο Μιχαλολιάκος δεν πατάει στη μισαλοδοξία για να ψηλώσει, αλλά στις παθογένιες του πολιτικού προσωπικού, και του πολιτικού συστήματος ευρύτερα.
Τον κάνει αυτό “αδιάφθορο”; Πηγή ελπίδας και εξυγίανσης; Φυσικά και όχι, και δεν νομίζω ότι διεκδικεί καν τον τίτλο. Όσοι πήγαν μαζί του, έχοντας πεισθεί από καιρό για τη βρώμα και τη δυσωδία στον ευλογημένο τόπο είναι έτοιμοι να δεχτούν πολλά. Αρκεί να τιμωρηθούν οι πρωταίτιοι για την κατάρρευση της χώρας, και να εξαφανιστούν από τα κοινά.
Σε μία δυτική κοινωνία το υπάρχον πολιτικό προσωπικό θα είχε ήδη αντικατασταθεί, είτε από τσίπα, είτε μέσα από τη θεσμική λειτουργία, είτε μέσα από την κάλπη (συνθετότερο όλων, και αγγίζει όλη την ελληνική παθογένεια των ημέτερων, των ΜΜΕ, του δημόσιου τομέα κλπ). Ακόμα κι αν δεν είχε αλλάξει το ίδιο, ενδεχομένως να προσπαθούσε να αλλάξει τις πρακτικές του· να εξιλεωθεί. Ούτε αυτό έγινε. Μάλλον έγινε χειρότερο, και ανατρέχω στα γεγονότα του Ιουνίου του 2011 και του Μαΐου του 2012.
Αυτή είναι η κερκόπορτα που άνοιξε, και μπήκε ο Μιχαλολιάκος με τη συμμορία του στην πολιτική ζωή. Γιατί όταν δεν γίνονται οι αλλαγές όταν και όπως πρέπει, όταν οι πολιτικές ηγεσίες είναι επαρκώς μικρόνοες για να νομίζουν ότι μπορούν να παίξουν το κρυφτό με τους θεσμούς, έρχεται η ώρα των τεράτων. Η βία δεν είναι το παρελκόμενο - είναι το ζητούμενο πλέον σε μέρος του κόσμου. Όσο κι αν τους κακίσουμε (δικαίως) δεν παύουν να υπάρχουν ευθύνες σε όσους δημιούργησαν τις συνθήκες, προκειμένου να κρατήσουν όρθιο ένα σύστημα που ψυχορραγεί, κόντρα στις επιταγές των καιρών και τη βούληση του λαού. Ως σύστημα δεν εννοώ προφανώς τον καπιταλισμό, ή τους θεσμούς, αλλά το ακριβώς αντίθετο: όσους εμποδίζουν την καλύτερη δυνατή λειτουργία του καπιταλισμού και του θεσμικού πλαισίου, στα πρότυπα των δυτικών κοινωνιών, με θέσεις εργασίας και ευημερία για τους περισσότερους.
Κανένας Μιχαλολιάκος δεν έχει έρεισμα ή δύναμη σε μία εύρυθμη κοινωνία. Τον φαντάζεται κανείς στην Αγγλική πολιτική σκηνή χωρίς να ξεκαρδίζεται στα γέλια; Στην Ελλάδα, μόνο γέλιο δεν βγαίνει. Η νέα “καταιγίδα” είναι το αν θα προκαλέσει ή όχι επαναληπτικές εκλογές ο φασιστάκος, και πόσες (αν θα παραιτήσει τους βουλευτές του μια κι έξω, ή έναν-έναν). Το “Δημοκρατικό Τόξο” δεν μπορεί καν να προκαλέσει μία συνάντηση αρχηγών, διάρκειας 5 λεπτών, από την οποία θα βγουν και θα πουν “όπου παραιτηθεί συμμορίτης της ΧΑ, εμείς θα κατεβάσουμε κοινό υποψήφιο." Τέλος καταιγίδας.
Γιατί δεν γίνεται αυτό; Γιατί ο καθένας τους κοιτάζει με τις δημοσκοπήσεις της αρεσκείας του τί οφέλη θα αποκομίσει από αυτή την κρίση. Όπως έκαναν και με κάθε άλλο ζήτημα μέχρι εδώ. Αυτή είναι η νοοτροπία που είναι λάθος και πρέπει να αλλάξει· η νοοτροπία του “anything goes”, όποιο κι αν είναι το διακύβευμα. Εκεί είναι το πρόβλημα της χώρας, και ο Μιχαλολιάκος με τη συμμορία του έχει βαλθεί να το αποδείξει· ή καλύτερα, να το αρμέξει μέχρι εκεί που δεν πάει.
Ποιος θέλει 20 νέους ανεξάρτητους βουλευτές (από τις κοινές υποψηφιότητες) μέσα στη Βουλή άλλωστε - αυτοί θα μπορούσαν να αποτελέσουν και πηγή ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού, με πρόσωπα μακριά από κομματικούς σωλήνες και εξαρτήσεις. Για όνομα του Θεού - τι ζητάμε πια από το πολιτικό μας προσωπικό; Να κάνει χαρακίρι; #όνειρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου