Ας μας επιτραπεί, αν και πλήρης κατήχησης περί “ιδεολογίας” γύρω από την 17Ν και τις λοιπές ομάδες “αγωνιστών”, να πούμε ότι αν κάποιος αναζητεί πολιτικό αντίστοιχο της ΧΑ θα το βρει μόνο σε τρομοκρατικές οργανώσεις· σε όποιον επιδίωξε, ή επιδιώκει την επιβολή των θέσεων του μέσα από το θάνατο και την τρομοκράτηση των πολιτικών του αντιπάλων και της αστικής δημοκρατίας.
Όσοι διαβάζαμε παραπάνω Ελευθεροτυπία από όση μας αναλογούσε θα σκεφτούμε ενδεχομένως 100 διαφορετικούς λόγους του γιατί η παραπάνω θέση μπορεί να είναι υπερβολική. Αν, δε, έχουμε μείνει σε μετεφηβική επαναστατικότητα μπορεί να το πιστέψουμε κιόλας. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική.
Η μόνη διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι η σημερινή αντικοινοβουλευτική εκδοχή έχει κομματικό προσωπείο, κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και κρατική χρηματοδότηση, ενώ η θανάσιμη και προμελετημένη βία εναντίον ημεδαπών άργησε να έρθει. Κατά τα άλλα, ισχύουν η αρχή της συνωμοτικότητας, η έξαλλη εκδοχή της πραγματικότητας και η διάθεση επιβολής μέσα από το φόβο.
Η αντιμετώπιση της αποκλειστικά ως εγκληματικής οργάνωσης είναι ενδεχομένως λάθος, αν πρόκειται να λειτουργήσει ως χαλί κάτω από το οποίο θα κρύψουμε το σαφές πολιτικό σκέλος της οργάνωσης. Αν το κάνουμε θα βρεθούν αυτοί που θα προσπαθήσουν, ερήμην τους ή με δόλο, να δικαιολογήσουν το νέο φαινόμενο της ελληνικής πολιτικής παθογένειας· αυτής που μας σταματάει κάθε τόσο από το να ταχθούμε μιας και δια παντός υπέρ μίας φιλελεύθερης δημοκρατίας του δυτικού κόσμου.
Αν αντιμετωπίσουμε τη ΧΑ με τη συνήθη ελληνική δυσπιστία προς τη δημοκρατία και τις λειτουργίες της πολιτείας το χτύπημα θα είναι ευκαιριακό και πρόσκαιρο. Αν στραμπουλήξουμε αρχές και αξίες, τότε ακόμα κι αν την εξαφανίσουμε θα έχει κερδίσει γιατί θα έχει αποδείξει ότι δεν υπήρχε θεμελιώδες σφάλμα με την οργάνωση, αλλά μόνο έλλειψη ισχύος από μεριάς της. Το 2013 οφείλουμε να αποδείξουμε κάτι άλλο, αν θέλουμε να τελειώνουμε με τη γενεσιουργό αιτία της κάθε συνωμοτικής οργάνωσης δολοφόνων που βαφτίζεται “επαναστατική”: ότι η δημοκρατία λειτουργεί αποτελεσματικά εντός των πλαισίων που η ίδια θέτει.
Κάτι τέτοιο δεν θα γίνει αν δεν μιλήσουμε με σαφή τρόπο και για το πολιτικό σκέλος της υπόθεσης ΧΑ. Αν δεν πούμε με σαφήνεια σε τί διαφωνούμε, κάτι που δεν περιορίζεται στις μειονότητες και τη βία αλλά είναι μία καθολική διαφορά αντίληψης στη βάση της ελευθερίας. Αλλιώς θα χάσουμε για μία ακόμη φορά, κι ας κερδίσουμε. Γιατί μόνο έτσι θα έχουμε δώσει δια παντός την απάντηση σε όποιον θα στηρίξει τους επόμενους με lifestyle, πολιτικές αναλύεις δημοτικού, και ιδεασμό μεγαλείου· γιατί η “σοβαρότερη” εκδοχή του φασισμού, δεν πρέπει να είναι στα ζητούμενα αλλά στα περασμένα αυτής της χώρας. Όπως η Χούντα και η όποια 17Ν, με το δολοφονικό οίστρο, το λαϊκισμό και την παραδοξολογία τους.
 |
| Libeskind’s Jewish Museum |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου