Το πολίτευμα έχει πέμπτη εξουσία: την Εκκλησία

Είναι η αγιαστούρα δεξιά; Δεν ξέρω αλλά εχθές, ενόψει των υποχρεωτικών σχολικών αγιασμών, την ασπάσθηκε και ο επικεφαλής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης· ο Αλέξης-δεν-φορώ-αμπέχονο-πια-Τσίπρας. Υποθέτω πως το χριστεπώνυμο πλήθος δεν αντιμετωπίζει πολιτειακά την εμφάνιση του στη σχολική αυλή, αλλά θρησκευτικά, σαν τον επιτάφιο ας πούμε. Εκκλησιασμός...

Είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι ένας πολιτευτής δύσκολα εκλέγεται χωρίς τη στήριξη της ενορίας του. Η επιλογή είναι σαφής για τους παλαιοκομματικούς, ακόμα κι αν ο παππούλης είναι ο αντιδραστικός Σεραφείμ. Δεν είναι μία συνεργασία που περιορίζεται στις προεκλογικές περιόδους, αλλά η αρχή μίας υπέροχης σχέσης. Λαμπρή στιγμή όταν ο Πρωθυπουργός σε ρόλο βυζαντινού Αυτοκράτορα - κάτι σε Βουλγαροκτόνο ενδεχομένως - είπε στον μητροπολίτη Άνθιμο αναφερόμενος στο φαινόμενο Ρεπούση: “αυτά τέλος Παναγιώτατε”. 

Τις τελευταίες μέρες είχαμε νέο επεισόδιο όπου η βουλευτής, στο πλαίσιο της συζήτησης στη Βουλή για το Νέο Λύκειο, πρότεινε της περιορισμό της ελληνο-ορθόδοξης κατήχησης με το μάθημα των  θρησκευτικών, και τον περιορισμό των αρχαίων ελληνικών που σήμερα καταλαμβάνουν το 1/3 των ωρών διδασκαλίας ακόμα και όσων δεν σκοπεύουν να ακολουθήσουν κλασικές σπουδές. Ο υπουργός παιδείας πιάστηκε από τον επιστημονικό όρο “νεκρή γλώσσα”, για να απαντήσει ότι δεν είναι νεκρή η αρχαία ελληνική, αλλά “μιλιέται και εξελίσσεται”. Ουδείς αντέδρασε στην προφανή ανοησία. Αντιθέτως, δημοσιογράφος ζήτησε από τηλεοράσεως την εξομολόγηση της βουλευτού στον μητροπολίτη Άνθιμο.

Συντηρητικοί δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι έσπευσαν να μαλακώσουν τις εντυπώσεις μιλώντας για τους θεσμούς και τις αρμοδιότητες του Μορφωτικού Συμβουλίου, λέγοντας πως είναι αναρμόδια η Βουλή και η βουλευτής για μία τέτοια συζήτηση. Ένα αστείο επιχείρημα, εφόσον η συζήτηση ήδη γινόταν εντός της ολομέλειας, ενώ όπως δείχνουν οι αντιδράσεις το ζήτημα είναι εξόχως πολιτικό. Ομοίως με τα θρησκευτικά και τη διαμόρφωση εθνικο-θρησκευτικού φρονήματος στα παιδιά μας, όπως προβλέπεται ακόμα και σήμερα από το σύνταγμα. 

Η Ελλάδα με τα δύο πόδια σε δύο βάρκες για μία ακόμα φορά, το ένα στην ελευθερία και την ανεξιθρησκεία της Ευρώπης του 2013, και με το άλλο στην εποχή που ιερομόναχοι αφαιρούσαν με καλέμια τα πέη από τα γλυπτά του Παρθενώνα - μία κίνηση φανατικών που στερούνταν κάθε ίχνους ανεκτικότητας σε άλλους πολιτισμούς και απόψεις. Το 2006 έβαλε “καλέμι” και ο τότε υπουργός Πολιτισμού κ. Σαμαράς  στο animation του Κώστα Γαβρά, όταν ενοχλήθηκε η Εκκλησία της Ελλάδος από την συμπερίληψη της εν λόγω σκηνής με την καταστροφή των γλυπτών από τους μουτζαχεντίν της ορθόδοξης πίστης. Χωρίς την άδεια του δημιουργού, αφαίρεσαν το επίμαχο στιγμιότυπο, παραποιώντας το δημιούργημα του σκηνοθέτη και την ιστορία του ναού.

Μπορεί οι δεξιοί, σαν τον κ. Βορίδη, να δηλώνουν ότι η ελευθερία είναι σύμφυτη της δεξιάς, αλλά μάλλον έχουν διαφορετικό ορισμό της ελευθερίας. Πρέπει να εννοεί την “ελευθερία” της δικής τους εκδοχής των πραγμάτων, και την “ελευθερία” να αποκλείσουν κάθε άλλη, οπότε δεν καταλαβαίνω την διαφοροποίηση που επιχειρούν κατόπιν με τη Χρυσή Αυγή. Υποθέτω ότι πρόκειται για εκλογικό/επικοινωνιακό τερτίπι, παρά για διαφορά ουσίας. Ένα ένστικτο προστασίας της εκλογικής πίτας στο σημερινό χυλό. Αν τα παραπάνω ευσταθούν, τότε μάλλον ευσταθεί και η χθεσινή πρόταση του κ. Παπαδημητρίου στο ΣΚΑΙ, όπου έμοιασε να θεωρεί αποδεκτή τη συνεργασία “μίας σοβαρότερης Χρυσής Αυγής σε μία συντηρητική κυβέρνηση, όπως συμβαίνει σε πάρα πολλές χώρες”. Παρουσία του Αδώνιδος αυτά, ο οποίος για πρώτη φορά δεν βρήκε κάτι να προσθέσει ή να διευκρινήσει. Η ερμηνεία της “σοβαρότερης” Χρυσής Αυγής, μένει στη φαντασία του καθενός μας, αλλά δεν πρέπει να είναι μακρυά από κάποιον που εχθρεύεται ενδεχομένως τους Εβραίους, αλλά είναι διατεθειμένος να το παραμερίσει ενόψει μεγαλύτερου (φανταστικού) “εχθρού”. Ίσως να μπορώ να σκεφτώ μέχρι και Πρωθυπουργικό φίλο/σύμβουλο με αυτά τα χαρακτηριστικά.

Να το ξεκαθαρίσουμε αυτό: εκεί που οι προοδευτικοί ψάχνουν να βρουν σημεία συνεννόησης με τον διπλανό, οι συντηρητικοί αποζητούν πλήρη ταύτιση ή κάθετη αντιπαλότητα. Κάτι σαν το δόγμα Μπους, με το “όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας”.

Όσο τέτοιες εμμονές περιορίζονται σε προσωπικά πιστεύω, θρησκευτικά ή μη, και δεν καταλήγουν σε εγκληματικές πράξεις, δεν αφορούν την πολιτεία. Όταν όμως η κυρίαρχη θρησκεία, ειδικά με τη θέση που της δίνει το ελληνικό σύνταγμα αποκτά  ανοικτά τέτοιο χαρακτήρα με μητροπολίτες υπάρχει πρόβλημα. Όταν δε, εμφανίζεται ο υπουργός Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλος δίπλα σε κληρικούς σαν τον μητροπολίτη Σεραφείμ, ενώ παράλληλα υποστηρίζει ανοησίες  προκειμένου να καλύψει τις ακροδεξιές εμμονές του κάτω από τσιτάτα περί “ζώσας αρχαίας ελληνικής” που μάλιστα “εξελίσσεται”, οφείλουμε να αναζητήσουμε το αντίπαλον δέος - την πολιτική αντιπρόταση. Αυτή, σίγουρα δεν είναι ο νεαρός της αριστεράς, ο οποίος φάνηκε εσχάτως απολύτως συμβιβασμένος με το προσκύνημα της εκκλησιαστικής εξουσίας μέσα στη σχολική αυλή.

Γιατί περί αυτού πρόκειται. Είναι θεσμοθετημένη εξουσία η Ελληνική Εκκλησία. Ο πέμπτος πόλος της τρίτης δημοκρατίας μας - της Μεταπολιτευτικής - αυτής που αποδέχτηκε να ορκιστεί το 1974 από τον αρχιεπίσκοπο της Χούντας, αυτής που πριμοδότησε τον Κώστα Καραμανλή επειδή υπόγραψε κατά της απαλοιφής του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες, αυτής που δέχτηκε χρυσόβουλα 200 χρόνια μετά την σύσταση του ελληνικού κράτους (που για μυστηριώδη λόγο δεν λέει να αποκτήσει Κτηματολόγιο), αυτής που δέχεται να μπαίνει μοχλός η ελληνο-ορθόδοξη θρησκεία, με τα απόλυτα θέσφατα και τις ιστορικές ανακρίβειες της, στα παιδικά μυαλά από την πρώτη μέρα στο σχολειό, μη και ξεφύγουν “της φώτισης του Θεού” και της επιρροής της Εκκλησίας.

Ας το αποφασίσει αυτό η πλειοψηφία, κι ας μην κρυφτούμε άλλο πίσω από γλυκές κουβέντες και “παππούληδες”. Ας πει το ναι στη σημερινή πραγματικότητα η πλειοψηφία, κι ας προχωρήσουμε σε συνταγματική αναθεώρηση όπου θα ορίσουμε την Αρχιεπισκοπή τον πέμπτο πυλώνα της πολιτείας. Ας φανούμε ειλικρινείς αν αυτή είναι η θέση της εκ των πραγμάτων. Αν δεν το επιθυμούμε κάτι τέτοιο, τότε καλό είναι να μην ξαναβγάλετε παπά να μιλήσει για τη διδασκαλία των “θρησκευτικών” στο σχολείο, αν δεν συνοδεύεται από έναν καθολικό, έναν ραβίνο, έναν ιμάμη κ.ο.κ. Μην ξαναστείλετε “παππούληδες” σαν τον Σεραφείμ στα σχολεία μας για αγιασμό, δίπλα στους πολιτειακούς εκπροσώπους. Αλλάξτε το σύνταγμα, και αντιμετωπίστε την Εκκλησία ισότιμα, ως ιδιοκτήτη γης, επιχειρηματία και ΜΚΟ.

Κι αν τα καταφέρετε αυτά, κοιτάξτε να αποφύγετε την ταύτιση του “εγώ” σας με το κράτος και τη χώρα που κληθήκατε να διοικήσετε για μία θητεία. Γιατί αυτή είναι η βάση του αυταρχισμού, και είναι αυτή ακριβώς η δεξαμενή που σας συνδέει με την ακροδεξιά. Γελάμε με το κωμικό στοιχείο της κάθε “εντολής Σαμαρά”, αλλά μόνο αστείες δεν είναι. Αν θέλετε να είστε το “Συνταγματικό Τόξο της Ευρωπαϊκής πορείας της χώρας”, και όχι αυτοί που θα μετατρέψουν την χώρα σε Ιράν του Βορρά, εν μέσω οικονομικής εξαθλίωσης των πολλών. Γιατί αυτές οι μονοσήμαντες εκδοχές για έναν λαό, πάντα καταλήγουν σε εμφυλίους. Άστε το κυνήγι μαγισσών με την κάθε Ρεπούση στην τελική, και τραβάτε να ανοίξετε κανένα βιβλίο να ξεστραβωθείτε. Γιατί είστε επικίνδυνοι. Όπως και η “κεντροαριστερά” που σας παρακολουθεί μουγκή κι αμήχανη, καλυπτόμενη πίσω από ένα αφήγημα που δεν βγαίνει. Της σωτηρίας της χώρας μέσα από μία κλιμακούμενη πολιτική κρίση.