Το δίκιο του πούστη

Αυτό που έπρεπε να κρατήσουμε από τη δήλωση του Tim Cook, ως χώρα καθημαγμένη από το μειωμένο ΑΕΠ, την κρίση και την ανεργία δεν ήταν το αν ο συγκεκριμένος είναι gay, αλλά το ακόλουθο:

"I’ve had the good fortune to work at a company that loves creativity and innovation and knows it can only flourish when you embrace people’s differences."

Είδαμε πολλούς να γράφουν πως ο CEO της Apple μίλησε για την σεξουαλικότητα του για να βοηθήσει τις πωλήσεις της εταιρείας του, γιατί "είναι μόδα να είσαι gay"… Όπως διαβάσαμε, από την πρώην Γενική Γραμματέα της Δράσης, πως είναι “απόλυτα ρατσιστική δήλωση” αφού “είναι η άλλη όψη του να ντρέπεσαι για αυτό που είσαι” (wtf). Κι αυτά στη χώρα που πριν μερικές εβδομάδες ξυλοκοπήθηκαν δύο άντρες στο Παγκράτι γιατί περπατούσαν στο δρόμο πιασμένοι χέρι-χέρι.

Η κρυφή ομοφοβία των περισσότερων σχολίων, αυτή που εκφράζεται ακραία από μέρος της Εκκλησίας που συγκρίνει την ομοφυλοφιλία με την κτηνοβασία και την παιδεραστία, δείχνει το πόσο δρόμο έχουμε να καλύψουμε για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Και εξηγούμαι. Οικονομική δραστηριότητα σε μία χώρα αναπτύσσουν οι πολίτες της. Αυτοί “φέρνουν την ανάπτυξη”, αυτοί παράγουν τον πλούτο, αυτοί ανεβάζουν το ΑΕΠ και δημιουργούν φορολογητέα ύλη για να υπάρξει εν τέλει και το κράτος και να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του στην παιδεία, την υγεία, την άμυνα και λοιπά.

Για να επιχειρήσει ένας πολίτης, πρέπει όχι μόνο να έχει πρόσβαση στα χρειαζούμενα εργαλεία αλλά να αισθάνεται ασφαλής και ισότιμος με τους υπόλοιπους. Στην Ελλάδα η πρόσβαση είναι κλεισμένη θεσμικά. Το πόσο θα φορολογηθείς, το τι μπορείς να κάνεις σε κάθε γεωγραφικό μήκος και πλάτος της επικράτειας, το αν θα έχεις πρόσβαση σε αναγκαία κεφάλαια, και οι όροι με τους οποίους θα επιχειρήσεις εξαρτώνται περισσότερο από το ποιόν ξέρεις και το τι είσαι, παρά το αν η ιδέα σου στέκει και μπορεί να βρει απήχηση στην αγορά. Σε αυτό το καθεστώς εδράζεται η διαπλοκή, μεγάλη και μικρή, που κατά τα άλλα αναφέρουμε ως ένα μυθικό τέρας που δεν αντιμετωπίζεται· γιατί δεν θέλουμε να το αντιμετωπίσουμε.

Όπως δεν θέλουμε να ασχοληθούμε με τα δικαιώματα των συμπολιτών μας που ακόμα κι αν ξεπεράσουν τα προαναφερθέντα, δεν μπορούν να είναι γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, αλλοδαποί, κουτσοί, στραβοί, άσχημοι, χοντροί και ούτω καθεξής. Όταν εξαιρέσουμε όλους αυτούς, πόσοι μένουν για να προσπαθήσουν να στήσουν εκ νέου την οικονομία μας, να δημιουργήσουν δουλειές, και να κυνηγήσουν την αυτοπραγμάτωση τους μέσα από αυτή τη διαδικασία; Ένα κλάσμα των λευκών Ελλήνων (υπάρχει και σχετική διαδικασία πιστοποίησης εσχάτως - η δοκιμασία της πατούσας με το δαχτυλάκι που πετάει μπροστά), με κομματικές και άλλες προσβάσεις. Η δε ιδέα τους, δεν χρειάζεται να είναι καινοτόμα, δεν χρειάζεται να αγκαλιαστεί από την αγορά - θα επιβιώσουν και θα βιοποριστούν με τελείως άλλους όρους από το υπόλοιπο του ανεπτυγμένου κόσμου, με επιχορηγήσεις που έπρεπε να πάνε αλλού, με διαγραφές επιβαρύνσεων, με χαριστικές προμήθειες προς το δημόσιο, και πελατειασμό.

Είναι προφανές, από τις αντιδράσεις που είδαμε, πως απέχουμε ακόμα μακράν της συνειδητοποίησης του τι πάει στραβά στη χώρα, πόσω μάλλον της απομάκρυνσης μας από τη νοοτροπία που κηρύσσει ο κάθε ψεκασμένος τραγόπαπας και όσων αναπαράγουν τα χυδαία και δηλητηριώδη πρότυπα του στην κοινωνία μέσω των ΜΜΕ. Το “δεν μας ενδιαφέρει η ρατσιστική βία” του Μπαλτάκου, συνηγορείται στο δημόσιο λόγο από το “θα γίνουμε όλοι γιουσουφάκια γιατί δεν γεννάνε οι Έλληνες Xριστιανοί Oρθόδοξοι”, και ουδείς πολιτικός χώρος ή δημόσιο πρόσωπο τολμάει να το αντικρούσει στην βάση των δικαιωμάτων (γιατί θα κριθεί “προοδευτικούλης - ανθέλληνας”), ή έστω της οικονομικής επίπτωσης που έχουν τέτοιες νοοτροπίες. 

Γιατί πολύ απλά, όταν εξαιρέσεις “τα γυναικάκια", “τους πούστηδες”, “τους αράπηδες και τους κωλογερμαναράδες (της Μάνης)”, “το σακάτη”, και λοιπά, μένεις με ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού που ξεκινάει με τον ταρίφα του Τράγκα, και τελειώνει με το entitled brat που τυγχάνει να είναι “οικογενειακός φίλος” του εκάστοτε υπουργού/πρωθυπουργού που δικαιωματικά θα χτυπήσει την πόρτα του ΥΠΑΝ για ένα προγραμματάκι· γιατί “είναι καλό παιδί” και έχει τις πλάτες του Χ πολιτευτή. Με αυτούς θα ξαναστήσουμε την οικονομία και την κοινωνία μας; Πετώντας στον κουβά το 90% του πληθυσμού; 

Δεν υπάρχει περίπτωση.

Χάθηκε η καύλα. STOP

Στη μάταιη και σύντομη ζωή δεν έχει τίποτα νόημα. Όλα είναι ένα μεγάλο ανέκδοτο, ή ήταν μέχρι που έκανες παιδιά και άρχισες τα μακρινά σχέδια. Διαγενεακή δικαιοσύνη, σύνταξη, ασφάλιση και εξασφάλιση, μέριμνα για τα τιμημένα γηρατειά...

Δε βγαίνει όμως έτσι. Δεν έχει νόημα. Ποιος ζει ως γρανάζι όταν θυμάται πως ο χρόνος είναι περιορισμένος; Πως είναι μια ακόμη πυγολαμπίδα. Γιατί να το κάνει; Είναι παράλογο. Κι απ την άλλη, παιδιά, γονείς, "υποχρεώσεις", σε δένουν σε ένα μαγκανοπήγαδο που μόνο κίνητρο δεν δίνει. Αν μιλάμε για λογικές αποφάσεις, μοιάζει λογικότερο να πιστέψεις στη μετενσάρκωση και να κάνεις restart από τον έβδομο.

Όλο το αφήγημα της δημοσιονομικής προσαρμογής, της λιτότητας, της ευταξίας, και τα αντίστοιχα 'ανάποδα' περί άρρητων αγώνων έχουν νόημα μόνο για όσους τα κηρύττουν - ο καθένας από τον καλοπληρωμένο άμβωνα του. Δε σημαίνει τίποτα για κανέναν άλλον - μεταξύ τους είναι το παιχνίδι, όσο κι αν ονομαστικά μας αφορά. 

Θέλει μπουρδούκλωμα η ζωή. Μπερδεμένο μπούτι, και σύνθεση. Όλοι οι ανόητοι βάζουν 'κόκκινες γραμμές', όταν το ζητούμενο είναι η κόκκινη καλτσοδέτα - το κάλεσμα.

Ζούμε τις πιο ντεκαυλέ στιγμές της σύγχρονης ιστορίας, χωρίς λόγο και αιτία. Κάπου μπερδευτήκαμε στην τόση "ηθική", και βάλαμε μπροστά ανέραστους σπασίκλες· για να μας πάνε πού; Πόσο ξενέρωμα ακόμα, και με τι προοπτική; Κάποια μετά θάνατο δικαίωση; 

Ζητείται καύλα, να εξοντώσει τους αφόρητους σπασίκλες.

Το ‘ξερα μια μέρα πως θα ‘ρθεις

και τις τρέλες σου θα βαρεθείς 

Μη μου ξαναφύγεις πια, μάγκα μου

Μείνε μες στην αγκαλιά μου 

Ήταν άδικος ο χωρισμός

και ανυπολόγιστα σκληρός 

Μη μου ξαναφύγεις πια... 

Βρέθηκα στη στράτα της ζωής

δίχως μάνα, δίχως συγγενείς 

Μη μου ξαναφύγεις πια...

 

Κούγκι

Ο κ. Σαμαράς επαλήθευσε γρήγορα τους φόβους μας περί υπερσυντηρητικής δεξιάς που συγγενεύει, αν δεν συνεργάζεται, με την ακροδεξιά. Δυστυχώς επαλήθευσε και τους φόβους μας για μη ειλικρινή πρόσδεση στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, το ευρώ και τον ασφαλή δρόμο εξόδου από την κρίση.

Δεν είναι μόνο ο εκλογικός καιροσκοπισμός η αιτία για την παράφρονα προσπάθεια εκδίωξης του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα, ή τα χαμηλά δημοσκοπικά ευρήματα. Προϋποθέτει μία ελαφρότητα απέναντι στο διακύβευμα που δεν είναι άλλο από την εκ νέου πιθανότητα για απομόνωση της χώρας, όπως και ελαφρότητα απέναντι στο ενδεχόμενο επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. 

Ζητεί απάντηση το ερώτημα, εάν ο πρωθυπουργός που θεωρεί επιτυχημένο τον τελευταίο ανασχηματισμό, που πιστεύει ειλικρινά πως τοποθέτησε «ανθρώπους κλειδιά στα κατάλληλα πόστα» (βλ. Γιακουμάτος στο Υπ. Ανάπτυξης) πιστεύει και τα άλλα που λέει περί ΑΟΖ, παραγωγής ενέργειας, και τα εισοδήματα που περιμένει βραχυπρόθεσμα από αυτές τις δραστηριότητες. 

Αν πραγματικά πιστεύει πως: «Σε λίγα χρόνια θα είμαστε ενεργειακά αυτάρκεις και θα εξάγουμε φυσικό αέριο, κι έτσι η Ελλάδα θα γίνει γεωστρατηγικός παίκτης», όπως είπε σε πρόσφατη ομιλία του, τότε ούτε το ευρωπαϊκό νόμισμα είναι ταμπού, ούτε η Ευρώπη. Είναι βαθύτατα ανησυχητικό αν κάποιος εννοεί αυτές τις ανεδαφικές ανοησίες, γιατί προφανώς δεν είναι σε θέση να κυβερνήσει τη χώρα. Είναι επικίνδυνος για τη σταθερότητα που επικαλείται και τη μοίρα του ελληνικού λαού. Όχι πως το αφήγημα δεν είναι καταστρεπτικό από μόνο του, ακόμα και στην περίπτωση που χρησιμοποιείται για προεκλογικούς λόγους, αλλά δεν εξετάζουμε αυτό εδώ. Εξετάζουμε τις πραγματικές προθέσεις του κ. Σαμαρά και το αν πράγματι είναι διατεθειμένος να μας οδηγήσει σε ένα παράφρονα δρόμο - ένα νέο «Κούγκι». 

Οι εναπομείναντες σώφρονες οπαδοί ή ψηφοφόροι του, καθώς και το πολιτικό προσωπικό της Νέας Δημοκρατίας, καλά θα κάνουν να του καταστήσουν σαφές σε όλους τους τόνους πως διαφωνούν με μία τέτοια προοπτική. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα, μετά την ανακοίνωση των προθέσεων της κυβέρνησης στο Eurogroup, πήραμε μία πρόγευση του τι μέλλει να ακολουθήσει αν επιμείνουν στην έξοδο από το Μνημόνιο ξεκινώντας με το ΔΝΤ. Αν προσχωρήσουν η απομόνωση της χώρας και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα είναι μονόδρομος. Καμία Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει ποτέ να ζήσει από το φυσικό αέριο, πόσω μάλλον «σε λίγα χρόνια».

Θα προσφέρουν υπηρεσίες στην πατρίδα όσοι αφιερωθούν στο να αποτρέψουν την παράφρονα πορεία που διαγράφεται μπροστά μας, αντί να αφιερώνονται στο «μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ». Γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει, και πολύ αργά θα είναι για την επιστροφή μας στην Ευρώπη και το ευρώ.

Προπέτασμα καπνού στις αντιδράσεις
μετά τις ανακοινώσεις στο Eurogroup

Προοδευτικών ψήφος εμπιστοσύνης

Οι πραγματικά προοδευτικοί βουλευτές στα κόμματα της συγκυβέρνησης μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Οι επιλογές τους είναι τρεις: ή υπερψηφίζουν υποκύπτοντας στον πόλεμο που θα δεχτούν αν καταψηφίσουν, ή καταψηφίζουν, ή δίνουν ψήφο ανοχής.

Το βασικό που πρέπει να ειπωθεί εδώ είναι πως ακόμα κι αν καταψηφίσουν αυτοί οι 4-5 προοδευτικοί δεν θα πέσει η κυβέρνηση - οι ψήφοι επαρκούν με το παραπάνω για τη διατήρηση της ισχνής δεδηλωμένης που απολαμβάνουν οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος, εσχάτως ενισχυμένη με την προσθήκη των κ.κ. Δ. Σταμάτη, Α. Λοβέρδου, Ν.Κακλαμάνη και Δ.Μπριάνη (κατόπιν παραιτήσεως του ανεξάρτητου Σταυρογιάννη). Σήμερα Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ αριθμούν σε 126 και 28 βουλευτές αντίστοιχα, ενώ ξεπερνάνε τους 154 αν μετρήσει κανείς την περίπτωση Αϊδόνη κλπ. 

Τέλος, με τους οχτώ προφυλακισμένους βουλευτές της Χρυσής Αυγής (Ν.Μιχαλολιάκος, Η.Κασιδιάρης, Γ.Λαγός, Χ.Παππάς, Ν.Μίχος, Π.Ηλιόπουλος, Στ.Μπούκουρας και Γ.Γερμενής) και προτού, ενδεχομένως, αποχωρήσουν κάποιοι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ για να αποφύγουν το βάρος της ψήφου κατά το σύνηθες, η πλειοψηφία των παρόντων διαμορφώνεται στις 146+1. 

Δεν υπάρχουν σε αυτό το κοινοβούλιο 8 βουλευτές στα δύο κόμματα της συμπολίτευσης για να κινδυνεύσει να πέσει η κυβέρνηση, οπότε η ψήφος των 4-5 προοδευτικών βουλευτών είναι ελεύθερη από το βάρος που θα έφερε το να οδηγήσουν τη χώρα σε εκλογές. Αν αυτό ισχύει μία φορά για τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ισχύει δέκα για εκείνους της ΔΗΜΑΡ.

Οι λόγοι για να ασκήσει πίεση κάποιος σε αυτή την κυβέρνηση καταψηφίζοντας στη σημερινή ψηφοφορία καταγράφονται καθημερινά και δεν χρειάζεται εκ νέου απαρίθμηση τους εδώ. Η ανάγκη αλλαγής πολιτικής, η ασυνέχεια της πορείας που επιχείρησε το ΠΑΣΟΚ μέχρι το τέλος του 2011, η οπισθοδρόμηση σε κάθε επίπεδο διακυβέρνησης και πολιτικών, η ανυπαρξία μας στο εξωτερικό και το μηδαμινό μεταρρυθμιστικό έργο που υπερκαλύπτεται από την απορύθμιση και την αντιμεταρρύθμιση βρίθουν παραδειγμάτων. 

Πεδίον δόξης λαμπρό λοιπόν. Η υπερψήφιση με ανοχή μέχρι την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, κάτι που μοιάζει να είναι γραμμή μερικών βουλευτών, δεν αρκεί. Η κυβέρνηση έχει δείξει κατ’ επανάληψη πως δεν δέχεται απόψεις πλην όσων εκφράζονται από τους δύο αρχηγούς στις συναντήσεις τους που υποκατέστησαν το θεσμικά επιβεβλημένο υπουργικό συμβούλιο. 

Ακόμα και αν ο πρωθυπουργός αποφάσιζε να ‘χρησιμοποιήσει’ την ψήφο αυτών των λίγων βουλευτών για να πάει στις κάλπες, κάτι που αποκλείεται κρίνοντας από τη μανία του ανδρός για την καρέκλα του στο Μαξίμου και τις σημερινές δημοσκοπήσεις, το γεγονός θα είναι ευτυχές. Γιατί στις δημοκρατίες δεν είναι μείζον το αν πέσει μία κυβέρνηση, αλλά το γιατί. Αυτό είναι που καθορίζει και τις εξελίξεις στη συνέχεια.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα αγαπητοί. Αντέχετε; Θερμή παράκληση, αν δεν μπορείτε, μη μας κουράσετε άλλο με την 'προοδευτική' αρθρογραφία σας - με τη δική σας εκδοχή του "ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός". Υπάρχουν χειρότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή από το να σε διαγράψει ο Ευάγγελος Βενιζέλος... Το φιάσκο της υπερψήφισης της πρότασης παραπομπής Παπακωνσταντίνου, και του νόμου για τις τράπεζες δεν θα γίνει ανεκτό για μία ακόμα φορά. Αν υπερψηφίσετε, μείνετε παρέα με τον εικονιζόμενο κύριο, συγκυβερνήστε, διαπραγματευτείτε την επόμενη εκλογική σας θέση στα ψηφοδέλτια, και απελευθερώστε το ενδιαφέρον όσων προοδευτικών πολιτών κρατάτε ακόμα να αναζητήσουν λύσεις όπως και όπου αυτοί καταλαβαίνουν.

Το διπλό έγκλημα της εξόδου από το Μνημόνιο

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση εγκληματούν: οι μεν γιατί καμαρώνουν για την “πρόωρη έξοδο από το Μνημόνιο” (εννοούν την διετή παράταση που δίνει το ΔΝΤ), ενώ οι δε δεν τους εγκαλούν για αυτή την έξοδο. Επιχαίρουν αμφότεροι για την όποια μείωση επιτοκίων της τάξης του 0,5% αλλά ουδείς ενδιαφέρεται αν θα κληθεί ο φορολογούμενος να πληρώσει διπλάσια επιτόκια από αυτά του ΔΝΤ, ή εξαπλάσια από αυτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης όταν είναι να πουλήσουν "αντιμνημονιασμό" - τέτοια υπευθυνότητα!

Με πρόχειρους υπολογισμούς, μιλάμε για χρεολύσια 10 δισεκατομμυρίων το χρόνο για την περίοδο 2022-2025, αντί για κλάσμα αυτών το 2045 ή το 2065 με το μηχανισμό. Και αυτό χωρίς τα 12 δισεκατομμύρια που πρέπει να επιστρέψουμε στο ΔΝΤ αν βγούμε από το πρόγραμμα. Το 2025 ο κ. Σαμαράς θα είναι 74ων ετών. Να τον έχει ο Θεός καλά, αλλά ούτε πρωθυπουργός θα είναι τότε, ούτε θα κάνει σχέδια για το μέλλον του. Τώρα τον νοιάζει, πόσο ακόμα θα μείνει στην καρέκλα, και δείχνει διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να το πετύχει.

Αμφότερες πολιτικές δυνάμεις αρνούνται να πουν την αλήθεια, πόσω μάλλον να πράξουν τα δέοντα, επιλέγοντας το μικροκομματικό όφελος και την επιτυχία στην κάλπη που δεν απέχει πλέον πολύ. Τους ακούσαμε χθες στη Βουλή, στην πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης, σε εκατέρωθεν γηπεδικές μεγαλοστομίες και πολιτικά ατοπήματα σαν αυτό του κ. Βορίδη, όπου: “καλός Έλλην είναι ο νεοδημοκράτης Έλλην”. Αυτός που θα φορτώσει την Εθνική Οικονομία με όσα χρειάζεται φτάνει να μείνει ο κ. Σαμαράς και το κονκλάβιο μυστικοσυμβούλων του στο Μαξίμου.

Θλιβερότερη όλων η διαφαινόμενη στάση του νέου προέδρου της κομισιόν, κ. Γιούνκερ, που δείχνει διατεθειμένος να ακολουθήσει τις επιλογές Μπαρόζο την περίοδο 2007-2009 και την ανοχή στο “άσ’το για αργότερα” του τότε πρωθυπουργού κ. Καραμανλή με τα γνωστά αποτελέσματα.

Δύο ερωτήσεις

Ποιός θα εμπιστευτεί τη χώρα χωρίς Τρόικα για να αγοράσει ομόλογα και μάλιστα δεκαετή (μην πάμε παραπέρα), όταν δεν έχει γίνει καμία μεταρρύθμιση που θα απελευθερώσει την οικονομία και την παραγωγή (δεν αναφέρομαι σε κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και άλλες φαιδρότητες του παρελθόντος). Πώς θα ανέβει το ΑΕΠ για να πληρωθούν τα ομόλογα που νομίζουν πως θα πουλήσουν;

Με τι θα αντικαταστήσουν το Μνημόνιο που θα καταργήσουν; Είχαν πέντε χρόνια για να το σχεδιάσουν, να το συζητήσουν και να το τελειοποιήσουν. Για την ώρα δεν έχουμε δει ούτε κορμό ενός τέτοιου σχεδίου από κανέναν. Θα μας βγάλουν από το πρόγραμμα "και βλέπουμε";

Από το “Τολμήστε” στη “σταθερότητα”

Είναι τρία χρόνια που η στρεβλή συμμετοχικότητα των επιστολογράφων και των κατ’ επάγγελμα κυβερνητικών συμβούλων, κάθε κυβέρνησης, βυθίζει την κεντροαριστερά.

Να επισημάνουμε καταρχήν πως στην πλειοψηφία τους δεν πρόκειται για κεντροαριστερούς, αλλά κατά βάση κεντροδεξιούς. Η αφήγηση, οι προτεραιότητες, η ιστορική και η επιστημονική/πολιτική/οικονομική τους ανάλυση για το τι έχει συμβεί τα τελευταία εκατό χρόνια στη χώρα και τι πρέπει να γίνει δεν έχει καμία σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία. Στην καλύτερη περίπτωση κρέμεται με το ένα χέρι από κάποιο φιλελευθερισμό ενώ στην πραγματικότητα ανήκει σε μία αριστοκρατική θεώρηση ανθρώπων που στα ελληνικά ονομάζουμε “entitled”. Η εξουσία και ο έλεγχός της προσεγγίζεται με όρους εγγύτητας προς τον όποιο ηγέτη - ως προσωπική σχέση - και όχι πολύπλοκων και αργόσυρτων ενδεχομένως διαδικασιών, είτε μιλάμε για κομματική δομή, είτε για τη διακυβέρνηση.

Τον Ιούνιο του 2011 χειροκροτήσαμε όλοι αυθόρμητα το “Τολμήστε” που έγραψαν 32 άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων εν μέσω αγανακτισμένων. Στις υπογραφές υπήρχαν, ενδεικτικά, άνθρωποι σαν τον Στάθη Καλύβα που ακόμα κυνηγάει τα φαντάσματα ενός Εμφύλιου που έληξε το ’82. Τον Χαρίδημο Τσούκα, που δέχεται αβλεπεί τη σοφία των αγορών, ενώ έχει σαφή δυσπιστία στη δημοκρατία των πολλών και την ψήφο τους. Το Γιάννη Στουρνάρα που το 2010 έβλεπε από το ΙΟΒΕ 300 δισεκατομμύρια ευρώ στην ομολογοποίηση των ακινήτων του δημοσίου και κατέκρινε σφόδρα των Γιώργο Παπακωνσταντίνου, αλλά όταν πήρε τη θέση του δεν βρήκε ούτε ένα ευρώ από τη μεγάλη φοροδιαφυγή, τις λίστες Λαγκάρντ/Λίχτενσταϊν/Τράπεζας της Ελλάδας, και δεν κατάφερε ούτε μία μη μισθολογική περικοπή δαπανών. Αντιθέτως, βρήκε τα 100 εκατομμύρια που κόστισε το κλείσιμο της ΕΡΤ για το γινάτι του Αντώνη Σαμαρά. Ο πρώτος ΥΠΟΙΚ που δεν χάραξε οικονομική πολιτική - αυτή ήταν στο Μαξίμου, τη σύσκεψη αρχηγών που κατάργησε το υπουργικό συμβούλιο και τους αγνώστους ή μη συμβούλους και εισηγητές του σημερινού πρωθυπουργού.

Έπρεπε να μας έχει προβληματίσει πως δεν πήραν σαφή θέση στο πραγματικό δίλημμα εκείνων των ημερών. Από τη μία ένας πρωθυπουργός που αλώνιζε την υφήλιο για να σώσει τον Τιτανικό, με μία κυβέρνηση από νωπή κάλπη που μεταξύ άλλων συγκρουόταν και ψήφιζε Καλλικράτη, ιθαγένεια, αναμόρφωση ΑΕΙ, opengov, και ετοιμαζόταν για συνταγματική αναθεώρηση, και από την άλλη ένας λαϊκιστής Σαμαράς που έβλεπε “ευρωσυνωμοσίες”, έβγαζε τον κόσμο στο δρόμο, αρνιόταν τους αριθμούς της eurostat που “συνωμοτούσε με τους εγχώριους προδότες για την υποδούλωση της πατρίδος”, και υποσχόταν σε αλλεπάλληλα Ζάππεια τη Γη της Επαγγελίας. Έπρεπε να μας έχει προβληματίσει η τότε πρόταση για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, 18 μήνες μετά από εκλογές. Πού πήγε τότε το επιχείρημα για εξάντληση τετραετίας; Ή μήπως δεν αρκούσε το ποσοστό (44%) εκλογής της κυβέρνησης;

18 Ιουνίου 2011

Στην τριετία που πέρασε η κεντροαριστερά χάνει 3% με 4% κάθε εξάμηνο που περνάει, αφού δεν έχει τίποτα να προτείνει, και σήμερα φλερτάρει με το όριο εισόδου στη Βουλή. Είδαμε τη δημιουργία ‘κινήσεων’ χωρίς καμία επιδίωξη εκπροσώπησης λαού, αλλά ομάδων φίλων· αν όχι προώθησης σε μία εκδοχή πρωτόγονου συνδικαλισμού, ή συντεχνιασμού. Αν μία τέτοια κριτική μπορούσε να απορριφθεί ως 'κακοπροαίρετη' πριν κάποια εξάμηνα, σήμερα η εξέλιξη όλων αυτών των κινήσεων την κάνει αυτονόητη. Οι απολύτως προσωποκεντρικές σαν του κ. Φλωρίδη δεν απασχόλησαν παραπάνω από το εκάστοτε κυριακάτικο φύλλο εφημερίδας, ενώ όσες προέκυψαν υπό την κηδεμονία του Ευάγγελου Βενιζέλου διαλύθηκαν όποτε εκείνος το αποφάσισε. Χωρίς όργανα, χωρίς διαδικασίες, χωρίς εκπροσώπηση κανενός πλην των συμμετεχόντων, μπορούσε κανείς να περιμένει κάποιο άλλο αποτέλεσμα;

Ουδείς βρέθηκε σε όλη αυτή την πορεία να υπερασπιστεί ή να προτείνει πολιτικές. Μόνο πρόσωπα και γενικότητες περί σταθερότητας και δείκτες που ανακάμπτουν μέχρι να βγουν τα επίσημα νούμερα και να δείξουν περαιτέρω επιδείνωση. Το αφήγημα της σταθερότητας. Τι είναι αυτή η σταθερότητα; Η ανεργία; Η μηδενική μεταρρύθμιση σε ό,τι μπλοκάρει την παραγωγή και το ΑΕΠ; Η μισαλλοδοξία; Οι χαριστικές πράξεις σε εκκλησία, ειδικά συμφέροντα και όποιον έχει πρόσβαση, με διαγωνισμούς με ένα συμμετέχοντα; Ο Χρυσαυγιτισμός του κέντρου σε κάθε ζήτημα μηδενικού δημοσιονομικού βάρους αλλά υπέρτατης αξίας σε επίπεδο δικαιωμάτων, και λειτουργίας της δημοκρατίας; Η ανοχή στους Μπαλτάκους και τους Γεωργιάδηδες; Είναι σοβαρό επιχείρημα το “μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ”; Σε ποιό σύμπαν;

Ξέρει κάποιος μία χώρα που προχώρησε με τέτοιους όρους; Να μας τη δείξει - να δούμε το μοντέλο και να σωπάσουμε. Γιατί κάθε μέρα που περνά η χώρα θυμίζει υποσαχάρια βασιλευομένη ‘δημοκρατία’.

Στους επόμενους μήνες θα παιχτούν τα τελευταία επεισόδια στη φάρσα του “χώρου”. Μία φάρσα που στηρίζει (ηθελημένα ή μη) καρεκλοκένταυρους, ενώ απέχει από την αριστερά και την κεντροαριστερά που επικαλείται όσο ο Βορίδης από το φιλελευθερισμό. Γι’αυτό και καμία ‘κίνηση’, ημερίδα, συνέδριο, κόμμα ή οργάνωση δεν έχει καταφέρει ακόμα να περιγράψει αυτή την άτιμη την κεντροαριστερά που ανασυγκροτούν κάθε τόσο. Γιατί όσα έχουν να πουν ή δεν είναι πολιτικά (ο ναρκισσισμός δεν είναι πολιτική, όσο κι αν λάμπουν πολλοί νάρκισσοι σε αυτή), ή δεν είναι κεντροαριστερά. Τους έχει καλύψει ήδη ο κ. Σαμαράς.

Ευχής έργο, να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο μέχρι την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όσοι ανήκουν στη δεξιά ας σταματήσουν να ντρέπονται για αυτό και ας πάνε να βοηθήσουν και να εξελίξουν το φυσικό τους χώρο, σε όποια εκδοχή του διαλέξουν· όσοι ανήκουν στο ΣΥΡΙΖΑ παρομοίως (αν και είναι λίγο πιο μπερδεμένο στις μέρες το τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πια). Οι υπόλοιποι ας αρχίσουν να περιγράφουν τι είναι αυτό που προτείνουν στην κοινωνία. Όχι ποιόν δεν γουστάρουν, όχι ποιόν κατηγορούν, όχι ποιό κομμάτι του λαού απορρίπτουν. 

Αδιανόητη αφήγηση

Πολιτική πρόταση χρειάζονται οι πολιτικές δυνάμεις, όχι ‘εχθρούς’. Μπας και σταματήσουμε να καίμε τόσο την κεντροαριστερά, όσο και ανθρώπους χρήσιμους που κακώς έμπλεξαν με την πιο αντιδημοφιλή προσωπικότητα στα χρονικά του κομματικού συστήματος στη χώρα, του Ευάγγελου Βενιζέλου. Η λαϊκή βούληση δεν είναι για να προσπερνάται, ούτε είναι κατά κανόνα πελατειακή. Να το ξεπεράσουμε και αυτό κάποια στιγμή, προτού ανοίξουμε περαιτέρω το δρόμο για εξωκοινοβουλευτικές λύσεις ενάντια στο δήθεν πελατειασμό. Εντός κοινοβουλίου το πρόβλημα - όχι στη βάση.

Εγκλωβισμένοι

Δεν είναι το τι κάνεις το θέμα, αλλά το γιατί, και το πού θες να πας. Το κρατικό έλλειμμα για παράδειγμα δεν είναι γενικά κακό, όπως δεν είναι γενικά κακός ο δανεισμός μίας επιχείρησης. Το θέμα είναι αν έχεις σχέδιο για τα χρήματα που τραβάς, και ποιά είναι η θέση εκκίνησης σου πριν το κάνεις.

Μπορεί να είναι κακή ιδέα το έλλειμμα για μία υπερχρεωμένη χώρα, αλλά είναι εξίσου κακή ιδέα το να ισοπεδώσεις όσους απαρτίζουν την οικονομία της χώρας, και μαζί την κοινωνία, για να φέρεις πρωτογενές πλεόνασμα αφού ακόμα κι αν τα καταφέρεις δεν θα υπάρχει κανείς την επόμενη μέρα για να επιχειρήσει και να παράξει. Αν δε, έχουν φύγει και όσοι ήταν στην κατάλληλη ηλικία ή είχαν το σθένος ή/και τη μόρφωση για να ξεκινήσουν μία δουλειά, μιλάμε για καταδίκη χωρίς επιστροφή. Το μόνο που μένει είναι η αποικία - ξένα κεφάλαια χωρίς κανένα περιορισμό ή κατεύθυνση. Αν η αγορά πει πως έχει πετρέλαιο στον Αστέρα θα τον τρυπήσουμε, και δεν πα να καίγεται όλη η συζήτηση για το παραλιακό μέτωπο της Αττικής και της Αθήνας. 

Αυτό, φυσικά, δεν κάνει θεμιτό το άλλο άκρο μίας σοβιετίας κρατικού ελέγχου κάθε επαγγελματικής δραστηριότητας και επιχείρησης. Κάθε άλλο, και δεν χρειάζεται ανάλυση αυτό - το ζούμε και το γνωρίζουμε σε όλη του την παθογένεια. Κρατικός καπιταλισμός, κρατικοδίαιτοι (οικονομικά) φιλελεύθεροι, διαφθορά που βαφτίζεται ‘λύση ανάγκης’, έλλειμμα δικαιοσύνης και τελικά έλλειμμα δημοκρατίας. 

Με τέτοιο έλλειμμα δημοκρατίας, όμως, καμία χώρα δεν αναπτύχθηκε μακροπρόθεσμα γιατί ακυρώνει τους πολίτες. Στερεί από τους πολίτες τη δυνατότητα να σκεφτούν και να δημιουργήσουν κάτι καινούριο, ή κάτι που μπορεί να σταθεί μόνο του - εκτός ‘συστήματος’. Μόνο τρελός θα το επιχειρούσε, και θα αποτύγχανε αφού ο ανταγωνιστής του θα κέρδιζε με αθέμιτα μέσα (από το λάδωμα του εφοριακού μέχρι το λάδωμα πολιτικού). Ο κρατικοδίαιτος καπιταλιστής δεν έχει σαν στόχο την αγορά, αλλά το βουλευτή, το δήμαρχο, το γραμματέα του υπουργείου, τον υπουργό. Εκεί κάνει την πώληση του.

Η πόλωση υπέρ ή κατά του μνημονίου που κεφαλαιοποιεί αυτές τις μέρες ο κύριος Λαζαρίδης, στο όνομα του Πρωθυπουργού που υπηρετεί πιστά εδώ και δεκαετίες, είναι ό,τι πιο άχρηστο υπάρχει σήμερα· και παρελκυστικό. Μνημόνιο είναι το πρωτογενές πλεόνασμα, μνημόνιο είναι η αναγνώριση των ευρωπαϊκών πτυχίων, μνημόνιο είναι το να αξιολογηθούν κάποια στιγμή οι υπάλληλοι στο δημόσιο, μνημόνιο είναι και το να απολυθούν οι λάθος άνθρωποι, με αξιολογήσεις που θα γίνουν σύμφωνα με το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος του υπογράφοντα την απόλυση, και όχι τις ανάγκες της δημόσιας υπηρεσίας.

Είναι κακό, για παράδειγμα, να έχουμε έλλειμμα για να χρηματοδοτήσουμε την Παιδεία ή όχι; Ποιός ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν κάποιος κατέθετε μία σχετική πρόταση και την πέρναγε από την Τρόικα, τα λεφτά θα κατέληγαν σε συναλλαγή με ψηφοφόρους και όχι στην Παιδεία. Γιατί δεν υπάρχει κανένα σχέδιο που θα λέει πως χρηματοδοτούμε τη Χ δραστηριότητα από την οποία θα ευελπιστούμε το Ψ αποτέλεσμα, σε Ζ χρόνο. Κι ακόμα κι αν κάποιος ανώμαλος καθόταν να το περιγράψει δεν θα το εφάρμοζε κανένας πολιτικός προϊστάμενος - τα λεφτά θα έφευγαν στην περιφέρεια του τάδε και του δείνα για να επανεκλεγεί.

Έτσι, για να μη μακρηγορούμε, σχέδιο στη χώρα δεν υπάρχει. Ξεπούλημα υπάρχει. Διαφθορά υπάρχει. Έλλειμμα δικαιοσύνης και δημοκρατίας, ναι, υπάρχει. Καρεκλοκένταυροι, αυτοί κι αν υπάρχουν. Και ενίοτε καταθέτουν και προτάσεις εμπιστοσύνης για να μαζέψουν λίγο το μαντρί τους - οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος έχουν δεχτεί πληθώρα αμφισβητήσεων εντός των κομμάτων τους το τελευταίο διάστημα. Το τραγικό είναι πως και οι αμφισβητίες τους δεν έχουν σχέδιο. Δεν έχουν καν την επιθυμία να υπάρξει σχέδιο - το δικό τους παιχνίδι παίζουν σε μια ‘πολιτική σκακιέρα’ που ήταν τελικά τάβλι.  Ντόρτια και διπλές, κι ό,τι κάτσει, φτάνει να συνεχίσουν να είναι στα πράγματα και να τους γράψει η εφημερίδα.

Σχέδιο δεν έχουν ούτε οι απέναντι. Ούτε αυτοί έχουν πειστεί πως χρειάζεται - περιμένουν απλά να πέσει η κυβέρνηση μόνη της για να πιάσουν τις καρέκλες και να συνεχίσουν με θέσφατα και ψευτο-διλήμματα. Με μία μόνο διαφορά, σημαντική διαφορά: για την ώρα δείχνουν να σέβονται λίγο παραπάνω τη δημοκρατία. Κι εδώ που είμαστε, αυτό το λες και καλή αρχή· ως προαπαιτούμενο. Αλλά δεν αρκεί σε καμία περίπτωση. Κι όταν το καταλάβουν θα είναι αργά - θα έχει έρθει η ώρα της επόμενης κυβέρνησης...

Αγωνία για την επόμενη εβδομάδα θα έχουν μόνο οι κοινοβουλευτικοί - δεν αφορά την κοινωνία αυτή η γελοιότητα. Οι μεν να μαζέψουν το μαντρί τους ο καθένας, και οι δε μη και γίνει καμία στραβή και αναγκαστούν να ψηφίσουν αυτοί τα νέα μέτρα στον προϋπολογισμό του 2015. Κι η ζωή συνεχίζεται... για αυτούς, και μόνο αυτούς. Χωρίς σχέδιο για τη χώρα, έχοντας σπάσει κάθε χρονικό ρεκόρ κύκλου ύφεσης, παραμένουμε εγκλωβισμένοι.