Όλοι θέλουμε να πετύχει η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, γα το καλό του τόπου. Ή σχεδόν όλοι, αν κρίνουμε τη στάση Σαμαρά και Τσίπρα όσο ήταν στην αντιπολίτευση, για να μην πούμε για τον κ. Βενιζέλο όσο ακόμα πίστευε πως το εμπόδιο στην κορύφωση της πολιτικής του καριέρας ήταν κάποιο πρόσωπο και όχι η δική του ανεπάρκεια.
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι πια η παιδεία (χτίσαμε ΑΕΙ, ΤΕΙ και σχολεία και στο τελευταίο χωριό για να χωρέσουν όλα μας τα παιδιά), δεν είναι κάποια διεθνής απομόνωση (είμαστε στον πυρήνα των πιο ανεπτυγμένων κρατών του δυτικού κόσμου) δεν είναι οι ικανότητες και δεξιότητες του λαού (αρκεί να δούμε τι χτίσαμε σε κάθε επίπεδο ενόψει Ολυμπιακών).
Το πρόβλημα της χώρας είναι θεσμικό. Τα παραδείγματα, από τον κ. Κατρούγκαλο τελευταία μέχρι τους εξοπλισμούς του Άκη, τα ποικίλα εκδοτικά/μηντιακά σκάνδαλα, το λαθρεμπόριο, την παραοικονομία, τις εξωπραγματικές αντικειμενικές τιμές ακινήτων που ακολουθούσαν στρεβλοί φόροι μεταβίβασης και σιωπηλές ‘συμφωνίες’ που έλεγαν πως το κράτος θα ζητάει τα διπλά από όσα πρέπει γιατί ο φορολογούμενος εκ των πραγμάτων φοροδιαφεύγει, οι περαιώσεις, οι παραγραφές, τα αστεία πόθεν έσχες, η οπισθοχώρηση από κάθε μεταρρύθμιση στο δημόσιο όταν αυτή γινόταν με τα χίλια ζόρια (π.χ. ΑΣΕΠ, OpenGov, Διαύγεια) - η λίστα είναι τεράστια και επικαιροποιείται καθημερινά.
Σε αυτό το θεσμικό τέλμα που εμποδίζει την ανάπτυξη υγιούς επιχειρηματικότητας και τελικά ‘πίτας’ για να φορολογηθεί και να χρηματοδοτήσεις κράτος, άμυνα, παιδεία και πρόνοια κάποιος μπορεί να πολιτευτεί με δύο τρόπους: ο ένας είναι να επεξεργάζεσαι διαρκώς προτάσεις και λύσεις που να διορθώνουν παθογένειες ή να τις ψηφίζεις όταν τις φέρνει ο αντίπαλος. Η άλλη πορεία είναι να σηκώσεις τον δείκτη του χεριού σου και να αρχίσεις τους δεκάρικους μπας και πείσεις κανέναν πως έχεις κάτι να προσφέρεις. Αν είσαι παντελώς κρετίνος μπορείς ακόμα και να σαμποτάρεις τις λύσεις που φέρνουν οι άλλοι για να τονώσεις ένα σενάριο ανικανότητας και απραξίας τους.
Σε μία τέτοια αντιπολιτευτική επιλογή προκύπτει το εύλογο ερώτημα “τι προτείνετε εσείς”.
Όσο λιγότερες είναι οι προτάσεις, όσο μεγαλύτερο είναι το βάρος που δίδεται στην κατάκτηση της εξουσίας αντί στην πρόοδο της χώρας, τόσο πιο μεγαλόστομη είναι η απάντηση και η ανάγκη για νότες συνωμοσιολογίας. Συμφέροντα φυσικά και υπάρχουν, από τον περιπτερά που έχει κίνητρο να αγοράσεις τσίχλες μαζί με την εφημερίδα σου, μέχρι το ξένο κράτος που θα επιχειρήσει να παραβιάσει κανόνες και συμφωνίες για να αποκτήσει αθέμιτο όφελος ή πλεονέκτημα. Τα “μας χτυπάνε γιατί μας ζηλεύουν” δεν έχουν καμία βάση όμως. Όπως και οι κατηγορίες περί εθνικής μειοδοσίας κάθε τρεις και λίγο προς όποιον κυβερνάει, κάτι που γυρίζει μπούμερανγκ και στον διεκδικητή όταν τελικά κερδίσει τις εκλογές αφού θα έχει εγκαταστήσει τη δυσπιστία για τις πολιτικές δυνάμεις. Αυτές οι κατηγορίες ποτέ δεν περιορίστηκαν σε πρόσωπα - κάτι ακόμα που δεν κατάλαβαν οι ανόητοι επίδοξοι της πολιτικής.
Η λύση στο ελληνικό πρόβλημα δεν ήταν η τιμωρία όπως νόμιζε η κ. Μέρκελ το 2010, δεν ήταν οι χαριστικές πράξεις γιατί “μας χρωστάνε - δεν τους χρωστάμε όπως έλεγαν Τσίπρας και Καμμένος στις πλατείες των αγανακτισμένων, δεν ήταν η περαιτέρω διεύρυνση της οικονομικής ανισότητας και η ισχυροποίηση των βαρόνων της ελληνικής κρατικοδίαιτης και κλειστής οικονομίας όπως νόμιζε ο κ. Σαμαράς που είχε μείνει στο παρελθόν με ψευδαισθήσεις περί trickle down economics (πως ο πλούτος των λίγων κάποτε θα “έσταζε” στους πολλούς) αντί οριζόντιων δομών, ισότητας ευκαιριών, βιώσιμων επενδύσεων και περιβάλλοντος που ευνοεί την καινοτομία και τελικά την ευημερία των πολλών.
Η λύση στο ελληνικό πρόβλημα περνάει από ένα σοκ μεταρρυθμίσεων - δεν υπάρχει χρόνος για άλλο ρυθμό. Πρέπει να γίνουν όλα και πρέπει να γίνουν τώρα. Μένει να δούμε αν ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση του έχει τη διάθεση και την ικανότητα να τις σχεδιάσει, να τις εξηγήσει και τελικά να τις υλοποιήσει με την ίδια ευκολία που μέχρι χθες τις μπλόκαρε, τις αγνοούσε, ή τις καταψήφιζε. Ακόμα και αυτές που αφορούσαν διεύρυνση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου