Η χώρα δεν είναι βιώσιμη, όχι γιατί υπάρχει πλέγμα εξωτερικών εχθρών, αλλά γιατί δεν την αφήνει το εσωτερικό πλέγμα συμφερόντων. Χτισμένο και δομημένο για δεκαετίες, πριν και μετά τη Μεταπολίτευση.
Η άρχουσα τάξη δέχτηκε να πέσει το βάρος του προβλήματος που εκείνη δημιούργησε στις πλάτες «των άλλων», της μεσαίας και εργατικής τάξης. Δεν πλήρωσε τους φόρους της, δεν άφησε τη χώρα να αλλάξει και να μπουν κανόνες, δεν θέλησε ποτέ την ισοτιμία των πολιτών και επιχειρηματιών, αλλά παρέμεινε εσωστρεφής, αμόρφωτη (όχι ανεκπαίδευτη) και ανέγγιχτη από τον Διαφωτισμό που με ευκολία επικαλείται για να κακίσει όσους δεν ανήκουν σε αυτή. Τους πολλούς, των οποίων την αφαίμαξη δέχτηκε αδιάφορα σε όλη τη διάρκεια της κρίσης ενώ εκείνη εξασφάλιζε περαιτέρω πλουτισμό σε βάρος τους.
Αν η άρχουσα τάξη είχε την παραμικρή παιδεία, θα καταλάβαινε πως πέρα από το οικονομικό αδιέξοδο, οδηγούσαν τη χώρα σε ένα πολιτικό. Εδώ που είμαστε σήμερα, με μία συσσωρευμένη οργή που επιζητεί εκτόνωση και δικαίωση μέσα από ένα ΟΧΙ που έρχεται και θα ολοκληρώσει την καταστροφή της χώρας και των πολλών.
Μπροστά ακόμα και σε αυτό το καταστροφικό ενδεχόμενο, η άρχουσα τάξη παραμένει εσωστρεφής. Διχάζει, κατηγορεί και δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη για το που είμαστε σήμερα σαν κοινωνία· στα όρια ενός νέου διχασμού και διεθνούς απομόνωσης. Καμία αλήθεια - όλα καλά καμωμένα. Φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι ψηφοφόροι του ενός ή του άλλου κόμματος. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Και κάπως έτσι, θα δώσει την τελευταία κλωτσιά στην καρέκλα του ενός λαού που βρίσκεται τεντωμένος στις μύτες των ποδιών με μια θηλιά στο λαιμό - αυτή του ΟΧΙ. Τη Δευτέρα το πρωί θα τον πουν αυτόχειρα. Και θα είναι, αλλά δεν έφτασε μόνος του εκεί.
Με τι εχέγγυα και τι αξιοπιστία θα τον μεταπείσουν όταν δεν έχουν την στοιχειώδη ειλικρίνεια να εξηγήσουν το μέχρι εδώ. Κάποιος θα πει «πολλά δεν τους φορτώνεις»; Η απάντηση είναι όχι. Στις καπιταλιστικές κοινωνίες, σαν αυτή που επιθυμώ και για μας, ευτυχώς ή δυστυχώς τα Μέσα και το χρήμα βρίσκονται σε λίγους που ελέγχονται από τις προβλέψεις του συντάγματος. Όταν αυτές καταρρεύσουν - η περίπτωση μας - το σύστημα καταρρέει.
Ποιός θα την πληρώσει; Ο «αυτόχειρας» λαός. Ποιός νοιάστηκε - οι καταθέσεις έξω περιμένουν για να αγοράσουν ό,τι μείνει για κέρματα. Αυτό δεν λύνεται ούτε από την Ανατολικογερμανίδα επικεφαλής της Ευρώπης, ούτε από τους τηλεοπτικούς αστέρες - πολιτικούς και άλλους - της ντόπιας Ολιγαρχίας. Λύνεται μόνο με λαϊκή επαγρύπνηση για αυτό που μας συμβαίνει και αυτό που έρχεται.
Ο Αλέξης Τσίπρας μου είναι αδιάφορος - αυτός, ως μέρος της άρχουσας τάξης, θα παλέψει με τα ίδια εγωπαθή χαρακτηριστικά για τη δική του επιβίωση. Εγκλωβίστηκε ηλιθιωδώς και στο δίλημμα της δικής του αυτοκτονίας ή του λαού, επέλεξε του λαού. Οι πολλοί με ενδιαφέρουν και το πώς θα δουν πως το ΟΧΙ θα τους φέρει σε μία Ελλάδα φτωχή και αυταρχική, χειρότερη και από αυτή του Μεσοπολέμου.
Για να χρησιμοποιήσω το παράδειγμα της μη αυτάρκειας τροφίμων της χώρας, πως δεν παράγουμε ούτε καν ό,τι χρειαζόμαστε για να φάμε, η λύση δεν είναι να αποκοπούμε από τη μόνη πηγή χρηματοδότησης ανάπτυξης αυτής της παραγωγής, αλλά οι κανόνες που θα την επιτρέψουν. Για αυτές δεν έκανε κανείς τίποτα. Κάθε άλλο. Οι μεν προηγούμενες κυβερνήσεις εξασφάλισαν περισσότερο τα συμφέροντα όσων δεν ήθελαν κάτι τέτοιο, ενώ οι σημερινοί κήρυξαν Κούγκι με μόνο θύμα το λαό και την ολοκληρωτική φτωχοποίηση του με επιλογές που μόνο στον ολοκληρωτισμό μπορούν να οδηγήσουν. Όταν η άρχουσα τάξη θα διασωθεί από τις καταθέσεις που φούσκωσαν στο εξωτερικό, η σημερινή κυβέρνηση και ο στενός πυρήνας της - αυτός που έπρεπε να έχει εξεγερθεί με όσα δρομολογήθηκαν - ελπίζουν (ανιστόρητα) στη διάσωση τους λόγω κομματικής ταυτότητας, με όρους Ανατολικού Βερολίνου.
Έμελλε οι τάχα αγωνιστές του ταξικού αγώνα να καταρρακώσουν τις τάξεις που κάποτε είπαν πως θα εκφράσουν, ταυτιζόμενοι με την άρχουσα τάξη και τις διαχρονικές επιλογές της: δεν αλλάζουμε τίποτα, κοιτάζουμε τη δική μας επιβίωση κι «έχει ο Θεός» για όλους τους άλλους.
Η συνομιλία του λαϊκού αγωνιστή Στρατούλη, κρυμμένου πίσω από μαύρα γυαλιά άλλων εποχών, να λέει ψέμματα σε συνταξιούχο είναι ενδεικτικά. Το ύφος της νέας Φρειδερίκης, που έχει επιτάξει το πάλαι ποτέ Παλάτι, αποκαλυπτικό για το ύφος της εξουσίας που θα ασκηθεί χωρίς τις δικλείδες της Ευρώπης, όταν ολοκληρωθεί η απομόνωση μας με, τι ειρωνεία, λαϊκή ψήφο σε δημοψήφισμα επτά ημερών. Τις δικλίδες που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε απέναντι σε άλλες εξουσίες, αλλά επιδιώκει να καταργήσει την Κυριακή ψευδόμενος, για τις τράπεζες που έκλεισαν, για τη διαπραγμάτευση που δήθεν μπορεί να συνεχίσει μετά το ΟΧΙ, την ευημερία που θα έρθει, το νόμισμα και τόσα άλλα. Στη διάρκεια των πέντε μηνών, δεν έχουν εκστομίσει μία αλήθεια.
Όσο για τους πατριώτες που ψήφισαν ΑΝΕΛ για Εθνική Υπερηφάνεια, ας μας απαντήσουν πως θα αποτραπεί ο Εθνικός Κίνδυνος εκτός Δύσης. Το έχω απορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου