“Είναι η Κεντροδεξιά ηλίθιε”

Οι διάσπαρτοι πεφωτισμένοι, με ή χωρίς εισαγωγικά, εντός και περί του πολιτικού συστήματος έχασαν μία ακόμα φορά την ευκαιρία* να συστήσουν έναν ενιαίο προοδευτικό χώρο. Οι συζητήσεις για “την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς”, και μόνο αυτής, σηματοδοτεί την αποτυχία, και αποτελεί το τελευταίο εγχείρημα προς αυτή την κατεύθυνση. Αν πετύχει, θα καταφέρει να διαμορφώσει μία σύγχρονη εκδοχή του ΚΚΕ εσωτερικού, σαν αυτό που θα μπορούσε να είχε διαμορφωθεί κάτω από τον αείμνηστο Μιχάλη Παπαγιαννάκη: ένα μείγμα αριστεράς, οικολογίας και φιλελευθερισμού. Η ανάλυση ενός τέτοιου σχήματος δεν είναι της παρούσης. Θα χρειαστεί καιρό για να εξελιχθεί και θα κριθεί σε βάθος χρόνου. Είθε. 

Η πλειοψηφική Κεντροαριστερά, αυτή που εξέλεγε κυβερνήσεις, έχει ενταχθεί στην Κουμουνδούρου του ΣΥΡΙΖΑ είτε μας αρέσει, είτε όχι. Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι στην Κεντροδεξιά, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την εκλογή Σαμαρά στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας. Ο κ. Σαμαράς και το περιβάλλον του δεν έκρυψαν ποτέ τις θέσεις τους. Ήταν εκεί για όποιον δεν μένει στις προεκλογικές παράτες περί “κοινωνικού φιλελευθερισμού” (ανύπαρκτος όρος) και την προσχηματική διαγραφή Χατζηγάκη, το 2011, επειδή μίλησε για “ακροδεξιά σταγονίδια” στο περιβάλλον του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης· τους “φιρφιρίκους”, όπως τους είχε αποκαλέσει. Η ένταξη των δύο προβεβλημένων βουλευτών του ΛΆΟΣ στη ΝΔ δεν σηματοδότησε στροφή των προσώπων αλλά της Νέας Δημοκρατίας.

Ακόμα και χθες, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και όσα αποκαλύφθηκαν λόγω αυτής, είδαμε άρθρο του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος με τίτλο “Ξεχάστε την χαζοχαρούμενη ελαφρολαϊκή δεξιά” όπου για μία ακόμη φορά αναλύεται, στο βαθμό που η συντηρητική δεξιά μπορεί να “αναλύσει”, η εκδοχή μίας αυταρχικής και αντιδραστικής διακυβέρνησης ως το ζητούμενο για το μέλλον της χώρας.

Το κακό με την ανοησία είναι ότι δεν φαίνεται στους καθρέφτες. Είναι αδύνατον για τον ανόητο να αναρωτηθεί για τυχόν σφάλμα στο συλλογισμό του, ή να καλέσει σε διάλογο κάποιον με την αντίθετη άποψη προκειμένου να ασκήσει έστω κάποιο αυτοέλεγχο. Ο ανόητος κουβαλάει θέσφατα τα οποία, σε ό,τι τον αφορά, δεν επιδέχονται κριτικής. Ο δε επικίνδυνος ανόητος θα οργανωθεί σε ομάδες και θα επιδιώξει τον αφανισμό της άλλης άποψης. Αυτή είναι η αρχή του αυταρχισμού, του φανατισμού και, αν το επιτύχει τελικά, του φασισμού. Η θεωρία των δύο άκρων, αυτή που προσπάθησε να βγάλει το 30% του πληθυσμού και την αξιωματική αντιπολίτευση “εκτός δημοκρατίας”, είναι μέρος μίας τέτοιας αυταρχικής και ανόητης πορείας.

Δεν είναι “προοδευτική ευαισθησία” οι συγκλίσεις, η επιδίωξη συναινέσεων, η μετριοπάθεια και η συνδιαμόρφωση πολιτικών. Είναι απαραίτητα βήματα για όποιον δέχεται ότι δεν έχει ο ίδιος το αλάθητο του Πάπα, ότι υπάρχουν και άλλες απόψεις που αν δεν λειτουργήσουν ελεγκτικά για τις δικές του, αν μη τι άλλο, πρέπει να γίνουν σε κάποιο βαθμό σεβαστές. Αν καταλαβαίνει τι εστί δημοκρατία και γιατί λειτουργεί όπως λειτουργεί. Δεν χωράνε “ξέρεις ποιός είμαι εγώ” στην πολιτική μίας σύγχρονης δημοκρατίας· “πες μου ποιός είσαι εσύ” είναι το ζητούμενο, και “πού μπορούμε να συμφωνήσουμε”. Όπως δεν χωράνε τα “ή εμείς, ή αυτοί”.

Φτάσαμε να μιλάμε για αυτά τα αυτονόητα από την αρχή. Αυτή είναι η κρίση. Όσο κι αν βελτιωθούν οι οικονομικοί δείκτες, στο σημερινό πολιτικό γίγνεσθαι μόνο καταστροφή μπορεί να προβλέψει κανείς με ασφάλεια.

Το ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης έκλεισε τον κύκλο του. Στη διετία 2009 - 2012 δεν κατάφερε να ξεφύγει από το μικροπολιτικό και διαλύθηκε εκ των έσω. Ο κόσμος του βρήκε διέξοδο, για το επόμενο διάστημα, με την προσχώρηση της πλειοψηφίας του στο ΣΥΡΙΖΑ, και τους λοιπούς προοδευτικούς να ψάχνονται ακίνδυνα σε καφενεία, συμπόσια και μικρά σχήματα που επιδιώκουν ατελέσφορα να διαμορφώσουν ένα τρίτο πόλο. 

Η ΝΔ της μεταπολίτευσης άργησε να δεχτεί τις πιέσεις για μετεξέλιξη. Πήρε παράταση με την αντιμνημονιακή, εθνολαϊκιστική ρητορική του κ. Σαμαρά, κάτι που την πήγε πίσω όμως. Πολύ πίσω, σε χρόνια που η χώρα νόμισε πως είχε ξεπεράσει ανεπιστρεπτί. Αυτό αποτελεί πλέον συστημικό κίνδυνο. Δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί πως θα ακούγαμε τη φράση “αυτά τέλος Παναγιώτατε”, ως απάντηση ενός Πρωθυπουργού σε απόψεις για τον εκσυγχρονισμό της παιδείας· καλές ή κακές - δεν το κρίνουμε εδώ. Σε απόψεις! Το επαναλαμβάνω.

Η Κεντροδεξιά των γονιών μας, αυτή του Ράλλη και του Κανελλοπούλου δεν είχε καμία σχέση με αυτή την επικίνδυνη , Τζημερική, δεξιά. Ούτε η οικονομικά φιλελεύθερη δεξιά του Μητσοτάκη είχε τέτοια χαρακτηριστικά, κι ας την βάφτισαν νεο-φιλελεύθερη (ως νεο-συντηρητική) οι αντίπαλοι της. Εδώ υπάρχει ένα ακραίο ιδεολογικό πρόσημο που εντάσσει στην κανονικότητα της πολιτικής την ακροδεξιά. Αυτή είναι η κερκόπορτα που άνοιξε συνειδητά ο κ. Σαμαράς προκειμένου αφενός να αποσπάσει την ακροδεξιά ψήφο, αλλά κυρίως λόγω ίδιων πεποιθήσεων. Τα υπόλοιπα τα έκανε η οικονομική δυσκολία και η ελληνική παθογένεια, όπως αυτή έχει συζητηθεί αλλά παραμένει άλυτη.

Οι οικονομικοί δείκτες μπορεί να βελτιώνονται αλλά η πολιτική κρίση οξύνεται, και δεν είναι οι 10 μπάχαλοι που κάποτε έκαιγαν τη Σταδίου το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι εντός του πολιτικού συστήματος και μας κοιτάζει κατάματα· είναι η πάλαι ποτέ κεντροδεξιά και η ξαφνική και προσωρινή, ελπίζω, εξαφάνιση της υπό τον σημερινό αρχηγό της. Στα αντανακλαστικά της Νέας Δημοκρατίας “η μπάλα”. Όπως και στο ΠΑΣΟΚ που συγκυβερνεί με όρους Σάντσο Πάντσα στους ακροδεξιούς Δονκιχωτισμούς μίας δράκας ανθρώπων, αφού βλέπει ότι πρόκειται για ανεμόμυλο, αλλά “τί να κάνει κι εκείνο” - είναι απασχολημένο με την ανασύσταση... της καρέκλας του αρχηγού του.

___________

*Ευχαριστώ τον κ. Βενιεράτο για τη διόρθωση - παρέλειψα τη λέξη “ευκαιρία” όπως πολύ σωστά μου υπέδειξε. Δυσλεκτικός και ανυπόμονος ων, τρώω λέξεις συχνά.