Το νου σας ρεμάλια

Όλο και περισσότερο νοιώθω την ανάγκη να διατυπώνω τα προφανή. Κι αυτό, γιατί ο όγκος της παραπολιτικής έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Δεν υπάρχει η είδηση ως γεγονός, αλλά μόνο ως άποψη, αναλόγως των συμφερόντων του βασικού μετόχου του μέσου ή/και το ποσό κρατικής διαφήμισης (προφανές 1).

Η άποψη πολλές φορές υποστηρίζεται και από ρεπορτάζ του δρόμου, όπου μετά το κατάλληλο μοντάζ, καταλήγουμε με την κοινή γνώμη που συμφωνεί και πάλι με την άποψη του βασικού μετόχου. (προφανές 2). Ομοίως στην μπλογκόσφαιρα, ο πραγματικός ιδιοκτήτης του portal ή/και η κρατική διαφήμιση καθορίζουν την στάση και την αρθρογραφία. Ομοίως και οι επιστήμονες - δημοσκόποι.

Είναι προφανές (με αύξοντα αριθμό 3) ότι τα μεγάλα συμφέροντα στοχεύουν στο δημόσιο πλούτο, είτε αυτό είναι η κρατική γη, τα έσοδα από φόρους και κρατικό δανεισμό, ή οι Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Για την εξασφάλιση του θα ασκήσουν ασφυκτική πίεση, με όποιο Μέσο διαθέτουν, και συνήθως είναι πολλά. Ενίοτε οι κυβερνήσεις ασκούν προεκλογικά κόντρα πίεση απειλώντας την ψήφιση κάποιου νόμου για τον βασικό μέτοχο, ή αφήνοντας μισο-τελειωμένες δουλειές (υποστηρίξτε μας για να ολοκληρώσουμε το έργο μας).

Το έχω ξαναγράψει ότι, αντιθέτως με την επικρατούσα άποψη ότι όλα αυτά είναι αμιγώς ελληνικές καταστάσεις, τα ίδια γίνονται παγκοσμίως. Επίκαιρο και τρανταχτό παράδειγμα η προσπάθεια δαιμονοποίησης του Ομπάμα από τις πολυεθνικές ασφαλιστικές εταιρείες υγείας. Ακούγεται ότι η καμπάνια τους αγγίζει το 1εκ.$ ημερησίως, προκειμένου να μην περάσει το Healthcare Reform. Το ερώτημα είναι πως αντιστέκεται ένας καλών προθέσεων πρόεδρος/πρωθυπουργός/υπουργός.

Προεκλογικά

Ακόμα πιο επίκαιρο για εμάς, είναι το παιχνίδι που παίζεται προεκλογικά εναντίον κάποιου που ενδέχεται να γίνει πρωθυπουργός και δυνάμει "αντίπαλος" στις διεκδικήσεις των συμφερόντων. Η ελπίδα "να τα βρούνε" στον δρόμο πάντα θα υπάρχει. Και θα διευκολυνθεί σημαντικά αν αυτός ο δυνάμει αντίπαλος δεν είναι πολύ ισχυρός.

Πως αποδυναμώνεται; Στο ισχύον σύστημα, η μειωμένη κοινοβουλευτική αυτοδυναμία είναι μία καλή αρχή. Η ομηρία της δεύτερης θητείας Καραμανλή είναι ενδεικτική τόσο στην διαχείριση των σκανδάλων, όσο και στην δημιουργία τους! Η εύκολη (όσο και ανόητη) διαγραφή Πολύζου (1η θητεία) επειδή προειδοποίησε για λαμόγια σε όλους τους κομματικούς χώρους, σταθμίζεται απέναντι στην μη παραπομπή Παυλίδη και το κλείσιμο της Βουλής νύχτα (2η θητεία). Που να τον διαγράψεις με 150κάτι βουλευτές; Πως να τον παραπέμψεις που αν ανοίξει το στοματάκι του θα σου κατεβάσει το μισό υπουργικό συμβούλιο; Και κάπως έτσι οι βουλευτές συντάσσονται και ψηφίζουν "παρά συνείδηση" με τα σημερινά αποτελέσματα. Πλήρης απώλεια εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους πολιτικούς, μηδενισμός, απελπισία και οι δουλειές των οικονομικά ισχυρών να συνεχίζουν ελεύθερα. Ιδανικές συνθήκες αδιαφάνειας και διαπλοκής.

Αν κάποτε μία ισχυρή κυβέρνηση χρησιμοποιούσε την δύναμη της για να περάσει αντεργατικές ρυθμίσεις υπέρ του κεφαλαίου, στις σημερινές συνθήκες χρειάζεται το ακριβώς αντίθετο, εφόσον το κεφάλαιο μπορεί να ελέγξει καλύτερα μία ετοιμόρροπη πλειοψηφία, με τα εργαλεία που της παρέχονται από την μέχρι τούδε νομοθετική και δικαστική ατολμία.

Ο φίλος μου ο Μιχάλης μου θύμισε χθες το κλασικό αναρχικό ρητό "αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες".

Μόνο που από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Αληθές για την εποχή του, αλλά δεν ήταν διαδεδομένη τότε η συνείδηση του ατομικού καλού μέσα από το συλλογικό. Δεν υπήρχε η κοινωνία των πολιτών. Και δεν υπήρχαν εργαλεία σαν αυτά που μου επιτρέπουν σήμερα να αρθρογραφώ και να ανταλλάσσω απόψεις ελεύθερα και αφιλτράριστα με ομοϊδεάτες και μη. Οι δυνατότητες αυτο-οργάνωσης σήμερα είναι διαφορετικές. Η παραπληροφόρηση των μέσων όλο και δυσχεραίνει. Και εδώ είναι η ευκαιρία. Αν θέλουμε κάτι αρκετά μπορούμε να πιέσουμε κι εμείς. Διαμορφώνεται, μία νέα άτυπη Πνύκα που μπορούμε να ενδυναμώσουμε και να χρησιμοποιήσουμε για την πληροφόρηση και ενδεχόμενη άσκηση πίεσης όταν κριθεί σκόπιμο.

Ένας πολιτικός που αποσπά την ψήφο μας με συγκεκριμένες υποσχέσεις, μπορεί να ελέγχεται καθημερινά από τους πολίτες που τον ψήφισαν. Και αυτό το γνωρίζουν πρωτίστως οι εκπρόσωποι των συμφερόντων. Ο φόβος της αποδυνάμωσης τους φαίνεται σε κάθε χολερό δημοσίευμα ενάντια στον κόσμο του διαδικτύου. Δευτερευόντως το ξέρουν οι πολιτικοί που καταλαβαίνουν ότι το διαδίκτυο δεν είναι γεμάτο "μπαχαλάκιδες". Και πρέπει να το καταλάβουμε κι εμείς για την πληροφόρηση και την συμμετοχή μας στην επόμενη διακυβέρνηση, με όποιο τρόπο μπορούμε.

Γιατί είναι προφανές πλέον, όσο και Αυτονόητο ότι οι πολιτικοί από μόνοι τους δεν μπορούν να τα καταφέρουν. Και δεν πρέπει, ακόμα κι αν μπορούσαν.

Ο τίτλος του άρθρου είναι προφανώς από τον Λαμπρούκο.