Υπάρχουν λόγοι αισιοδοξίας

Κι όμως, υπάρχουν λόγοι να αισιοδοξεί κανείς και άπτονται εκείνων των προσώπων που το περασμένο διάστημα ήταν η βασική αιτία ακόμα και για ηττοπάθεια. Ελπίζω μέχρι το τέλος του παρόντος να μοιραστείτε κι εσείς την απροσδόκητη αισιοδοξία μου.

Το Σεπτέμβριο του 2009, σε βαθύτατο προεκλογικό χρόνο, ο Στέφανος Κασιμάτης ανέλυε στην αστική Καθημερινή για ένα (ψευδές) περιστατικό που ήταν κατά τη γνώμη του “ενδεικτικό της κάπως χαλαρής αντίληψης του Γιώργου Παπανδρέου για την έννοια της ευθύνης” συμπληρώνοντας πως αυτή ήταν “η επιεικέστερη ερμηνεία” του. Καταρχάς το μέγα ‘περιστατικό’ ήταν ψευδές. Έγραψε τότε ο έγκριτος δημοσιογράφος πως ο Γ. Παπανδρέου είπε ψευδώς πως θα πήγαινε στην Κίνα και αδυνατούσε να απευθύνει χαιρετισμό στη συνεδρίαση της Λέσχης Bilderberg στον Αστέρα της Βουλιαγμένης ενώ τον είδαν να τρώει το ίδιο βράδυ στο γνωστό σουσάδικο τους Αστέρα, το διεθνές Nobu. Τι κι αν υπήρξε βίντεο με τις δηλώσεις του μετέπειτα Πρωθυπουργού από το Πεκίνο την ώρα που εκείνος... έτρωγε στον Αστέρα. Ο δημοσιογράφος και η εφημερίδα του δεν ζήτησαν ποτέ συγνώμη. 

Δε ζήτησαν συγνώμη γιατί το παιχνίδι λεγόταν “επιρροή του εκλογικού αποτελέσματος”. Αυτό έκανε τότε ο κ. Κασιμάτης με την ανοχή, αν μη τι άλλο, του αρχισυντάκτη κ. Παπαχελά. Αυτού που έγραφε τότε για τα μαθήματα που παρέδιδε ο πλασιέ της πολιτικής, ο κ. Καρατζαφέρης, στο πολιτικό προσωπικό της χώρας (τι ζήσαμε...). Ενισχύοντας την ακροδεξιά ρητορική που συνόδευε τότε κάθε αφήγηση για την περιβόητη Λέσχη Bilderberg, ο Στέφανος Κασιμάτης τάιζε την ακροδεξιά εντός και εκτός της ΝΔ μπας και συγκρατήσει κάποιες δυνάμεις της. 

Σε αυτές τις φαιδρές πρακτικές δεν ήταν μόνοι. Το Πρώτο Θέμα, το MEGA και οι φανταστικές ανταποκρίσεις του Μ. Ιγνατίου από τις ΗΠΑ, ο ΣΚΑΙ, το ΑΛΤΕΡ, τα ανορθόγραφα tweets του κ. Αλαφούζου, δημοσιογράφοι όπως ο κ. Τράγκας, οι κ.κ. Βαξεβάνης και Ευαγγελάτος μετά των συζύγων τους (πρώην και νυν) και άλλοι πολλοί που αξίζουν ειδικής μνείας και αναγνώρισης για το πού έφτασε η πατρίδα σήμερα, έχοντας παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της κρίσης. Με την ανοχή τους άλλωστε φτάσαμε ως εδώ, σε κάθε ψέμα που διέδωσαν, σε κάθε ψέμα που άφησαν να περάσει στο ντούκου και κυρίως σε κάθε νεάντερταλ (όπως θα έγραφε κι ο κ. Κασιμάτης) ακροδεξιά αφήγηση επέλεξαν για να εξυπηρετήσουν κομματικές επιλογές και συντηρητικές αφηγήσεις.

Έπρεπε να πάει 2012 για να γραφτεί σε mainstream Μέσο πως ο Μακαριστός Χριστόδουλος είχε πει πως δεν θα γίνει ποτέ Κτηματολόγιο για να μη θιγεί η εκκλησιαστική περιουσία! Κι αυτό από την κ. Γλυκατζή - Αρβελέρ, όχι από δημοσιογράφο που έκανε ‘ρεπορτάζ’ για το θέμα. Για τους χαμένους πόρους έφταιγε, φταίει και θα φταίει μόνο ο Λαλιώτης και το άπαν ΠΑΣΟΚ. Όλοι οι άλλοι το ήθελαν. Όπως και ο κ. Καραμανλής, ήταν πρόδηλο άλλωστε όταν έπαιρνε την ευχή Χριστόδουλου έξω από την Αρχιεπισκοπική κατοικία - την είδαμε live τότε όλοι, το 2009. Ο Θεός να μας παίρνει φόρους για να τους δίνει στην ιδιωτική πρωτοβουλία της χώρας και την ιδιωτική της τηλεόραση μη και χάσουμε κανένα άλλο τέτοιο ρεπορτάζ... Τι θυμήθηκα: την lifestyle Εύα Αντωνοπούλου από τον κατά τα άλλα φιλελεύθερο (γελάμε εδώ) ΣΚΑΙ να ενθαρρύνει τους αγανακτισμένους με πλάνα από μία άδεια πλατεία Συντάγματος: “θα περάσει η βροχή - θα έρθει ο κόσμος - θα ανταποκριθεί στο (αγνό και παρθένο) κάλεσμα του διαδικτύου”. Διαδίκτυο το λέγαμε τότε το εθνολαϊκιστικό ρεύμα που ανέβασε τη ΧΑ και τους ΑΝΕΛ στο σημερινά τους ποσοστά και έφτιαξε το σημερινό δυσεξήγητο συνονθύλευμα αριστεράς και ακροδεξιάς.

Που βρήκα τους λόγους αισιοδοξίας ενθυμούμενος όλα αυτά; Σε δύο άρθρα. Το πρώτο ήταν του αντιδραστικού και συγχρόνως αριστερού (πώς τα καταφέρνει;) Μ. Ιγνατίου που έγραψε για την παρούσα διαπραγμάτευση: “Καλό είναι να αισθάνεσαι περήφανος που τα λες στους υποτιθέμενους εξωτερικούς εχθρούς. Όταν όμως αυτοί δεν φταίνε και είσαι ξεβράκωτος διότι προσπαθείς με φτηνά ευφυολογήματα να τους πιάσεις για πολλοστή φορά κορόιδα το μόνο που καταφέρνεις είναι να εκδίδεις εισιτήριο one way προς την καταστροφή.” Ο Μ. Ιγνατίου που έβλεπε φαντάσματα πίσω από την πρόταση Ανάν!...

Το δεύτερο είναι του αγαπημένου μου Στέφανου Κασιμάτη, που ξαφνικά είδε τα δεινά του συντηρητικού χώρου, ενώ θυμήθηκε (επιτέλους!) να οικτίρει, όχι μόνο τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά και τον Κώστα Καραμανλή για την σταθερά και απαρέγκλιτη αντιμνημονιακή τους στάση, όταν το μνημόνιο ήταν “η συμφωνία που συνάψαμε με τους εταίρους-δανειστές μας για να εκσυγχρονίσουμε το σπάταλο και διεφθαρμένο κράτος μας, καθώς επίσης για να ανοίξουμε την οικονομία μας στη διεθνή πραγματικότητα”.

Αν, έστω και τώρα, οι δύο αυτοί δημοσιογράφοι κατάλαβαν τι γίνεται στον τόπο και προτίθενται να το γράψουν και δημόσια υπάρχει ελπίς. Αν καταλαβαίνουν πως το μικροκομματικό όφελος επιτάσσει την καταστροφή των πολλών! Κι αυτό ας το κρατήσουμε κατά νου ενώ παρακολουθούμε την αποψινή συνεδρίαση σε επίπεδο αρχηγών στη Βουλή, όπως και ό,τι την ακολουθήσει.

Όσο για εσάς τους κακεντρεχείς που θα σπεύσετε να αποδώσετε την ξαφνική καθαρότητα στη σκέψη του Κασιμάτη στις φιλίες του με το Ποτάμι, πως τάχα άλλαξε μυαλά και γραφή για να ενισχύσει κάποιον άλλον αυτή τη φορά, έχω να σας πως πως είστε άξιοι της μοίρας σας. Τον έχετε παρεξηγήσει τον άνθρωπο. Εσείς σε λίγο θα μας πείτε πως κακώς ψήφισαν Σαμαρά και Βενιζέλο οι πασιονάρες της “Ευρωπαϊκής προοπτικής” της χώρας στις περασμένες εκλογές...

Επισυνάπτω σύνδεσμο για το καταπληκτικό  και ιστορικά ακριβές άρθρο του ανανήψαντα ανδρός. Πρέπει να το διαβάσουμε όλοι, ανεξαρτήτως υπογραφής και παραβλέποντας την αναδυόμενη απέχθεια του για το πολιτικό προσωπικό συλλήβδην. Μη τα θέλουμε και όλα δικά μας - μέχρι εδώ μπορούσε:

Εγκλωβισμένοι όλοι στην αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ | Απόψεις | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Διακόσια χρόνια "καπετανάτα" #25ηΜαρτίου

Στη χώρα του “ξέρεις ποιός είμαι εγώ” συνηθίζουμε να βάζουμε τις δύσκολες αλήθειες κάτω από το χαλί. 

Εβδομήντα χρόνια μετά τη λήξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου μιλάμε για γερμανικές αποζημιώσεις, αλλά ακόμα δεν έχουμε πει τι απέγιναν οι περιουσίες των Ελλήνων Εβραίων πολιτών της Θεσσαλονίκης. Ποιοί συμπατριώτες μας τις πήραν στα χέρια τους, πώς και πού βρίσκονται σήμερα;

Τιμούμε τους οπλαρχηγούς της Επανάστασης την 25^η Μαρτίου, τις μεγάλες οικογένειες της εποχής δηλαδή, ενώ τιμούμε ξέχωρα τον Καποδίστρια για το έργο του αποσιωπώντας επιμελώς τη σχέση των δύο μερών - μία σύγκρουση που εν πολλοίς συνεχίζεται ακόμα και στις μέρες μας μεταξύ όσων θέλουν να κρατήσουν τη χώρα βιλαέτι τους κόντρα σε κάθε διεθνή ή εγχώρια πραγματικότητα και όσους επιθυμούν κανόνες για όλους και τελικά ισότητα και ισοπολιτεία.

Με την ίδρυση του ελληνικού κράτους αποφασίστηκε η απόκτηση πολεμικού στόλου. Η προμήθεια της φρεγάτας “Ελλάς” πέρασε από τα χίλια κύματα: πολιτικές συνεννοήσεις, δικαστικούς αγώνες στη Νέα Υόρκη, απόφαση της Αμερικανικού Κογκρέσου να αγοράσει τη δεύτερη φρεγάτα που είχαμε παραγγείλει για να αποδεσμευτεί η “Ελλάς”, ανταρσία στο ταξίδι της από την Αμερική μέχρι το Ναύπλιο το1826 και άλλα πολλά [wikipedia]. 

Σχεδόν δέκα χρόνια μετά την παραλαβή της, ο Κοντόσταυλος, ο άνθρωπος που διαπραγματεύτηκε τη λύση (κινδυνεύαμε να καταλήξουμε χωρίς καμία από τις δύο φρεγάτες που παραγγέλθηκαν αρχικά παρά τα δανεικά που είχαν ήδη πληρωθεί) κατηγορήθηκε για χρηματισμό και διώχθηκε, ενώ η φρεγάτα βυθίστηκε μόλις πέντε χρόνια μετά την παραλαβή της από τον Ανδρέα Μιαούλη στη Στάση της Ύδρας! Στην κόντρα των οπλαρχηγών με τον Καποδίστρια ενάντια στην εγκαθίδρυση κεντρικής δημοκρατικής διοίκησης αντί για τα τοπικά καπετανάτα καθενός τους. Μετά τη βύθιση της φρεγάτας, τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, ο Μιαούλης παραπέμφθηκε σε δίκη μαζί με τους υπόλοιπους στασιαστές οπλαρχηγούς και παρά την αμνηστία που τους προσφέρθηκε από τον Καποδίστρια με όρο την παύση των εχθροπραξιών ενάντια στο κράτος, τον δολοφόνησαν για να παύσει έτσι τελικά η δίωξη τους!

Γιατί είναι σημαντικό να λέμε τις ιστορίες ως έχουν, με όλες τις συνδέσεις μεταξύ κάθε Μιαούλη και Καποδίστρια, αντί για τα ψεύδη και τις μισές αλήθειες στις οποίες επιμένουμε για δύο αιώνες τώρα; Για να μην επαναλαμβάνουμε τις ίδιες αθλιότητες. Απλό είναι. Όπως και το ρόλο του καθενός σε κάθε προσπάθεια για πρόοδο, ακόμα κι αν ο κάποιος είναι η Εκκλησία της Ελλάδας και το θέμα μας είναι ο πραγματικός ρόλος της κατά την Επανάσταση του 1821, ή την πολεμική της ενάντια στο Διαφωτισμό. Μόνο έτσι, για παράδειγμα οι άνθρωποι στα συλλαλητήρια του Μακαριστού Χριστόδουλου θα ήξεραν ακριβώς σε τι συμμετέχουν - σε ποιά μεριά πολεμάνε - όταν μαζεύονταν στα συλλαλητήρια για τις ταυτότητες. Ομοίως με τον εύκολο πολιτικό λόγο, τα “Πινοσέτ” του πρόσφατου παρελθόντος και τα συνθήματα των πλατειών του 2011 - δεν ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία μας που ακούστηκαν αδίκως τέτοιες κατηγορίες [βλ. υποσημείωση στο τέλος του άρθρου]**. Κι ο Μιαούλης όταν βύθιζε τη φρεγάτα Ελλάς “Ρώσο και τύραννο” αποκαλούσε τον Καποδίστρια...

Σχεδόν διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση και έχοντας χρεοκοπήσει για μία ακόμη φορά στην ιστορία μας, αφού ακόμα πολεμάμε για όσα προσπαθούσε από τότε ο Καποδίστριας, υπήρξε μία διαπραγμάτευση με τις σημερινές “ξένες δυνάμεις” για ένα πρόγραμμα που θα προστάτευε τους πολλούς - αυτούς που δεν είχαν 5, 10 ή 500 εκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό. Το πρόγραμμα εκτός από τη δημοσιονομική προσαρμογή είχε και μεταρρυθμίσεις για τη δικαιοσύνη, τη διαφάνεια, τον τρόπο που ασκούμε τα επαγγέλματα μας, τις τράπεζες, το μεγάλο κεφάλαιο και τη φορολόγηση του, όπως και τους μηχανισμούς ελέγχου και διοίκησης. 

Τι κάναμε; 

Αφεθήκαμε στο μηντιακό πόλεμο όσων είχαν συμφέρον να μείνει η χώρα καπετανάτο τους, έναν πόλεμο στον οποίο συνέπραξαν καιροσκόποι και διεφθαρμένοι, επιλέξαμε ξανά και ξανά τη σκληρή φορολογική αφαίμαξη των πολιτών αντί για μεταρρυθμίσεις και ρίξαμε το φταίξιμο αυτών των δικών μας αποφάσεων σε όσους μας δάνεισαν για να μην πεινάσουμε· στους Ευρωπαίους. Σε αυτή τη μάχη ήταν αυτονόητη η χρησιμότητα των εθνικιστών οι οποίοι απέκτησαν αίφνης χρηματοδότες και δημοσιότητα, ενώ φτάσαμε να έχουμε και ΧΑ-chic με τον κ. Κασσιδιάρη να μοστράρει σε πρωτοσέλιδα φορομπλεγμένων με τη σβάστικα στο ένα μπράτσο και τα ξανθά μοντέλα/φιλενάδες του στο άλλο! Έτσι είναι. Αν έχεις τα φασισταριά να εκτείνουν τα άκρα του πολιτικού φάσματος ο αντι-ευρωπαϊσμός γίνεται κάτι τετριμμένο, απλό, σχεδόν συστημικό, αποδεκτό ακόμα και από την αριστερά. Κάπως έτσι φτάσαμε στη γελοιογραφία της κομματικής εφημερίδας “Αυγή” που εμφάνισε τον Γερμανό ΥΠΟΙΚ ως ναζί - λες και δεν ξέρουμε τι σημαίνει αυτό για ένα λαό που έχει μετανιώσει έμπρακτα μέχρι εκεί που δεν έχει για τα εγκλήματα ενός ημίτρελου εθνικοσοσιαλιστή, ενός ‘καμένου’, που εκμεταλλεύτηκε έξυπνα το κεφάλαιο και τα Μέσα της εποχής του για να καβαλήσει το κύμα του Κραχ και των υπερβολών στη συμφωνία λήξης του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου. 

Την κυβέρνηση του “προδότη”, “Πινοσέτ” Παπανδρέου την ρίξαμε στους 18 μήνες και μετά την παρένθεση Παπαδήμου φέραμε αυτήν που βρήκε σκόπιμο να επαναφέρει τα φορολογικά και μισθολογικά προνόμια ένστολων και Εκκλησίας, αυτής που έδειξε κατανόηση στο κάθε Βατοπέδι, έκανε ιδιωτικοποιήσεις με έναν ενδιαφερόμενο, ενώ είχε για Γραμματέα της τον συνομιλητή της ΧΑ, τον κ. Μπαλτάκο, που παραδέχτηκε ανοιχτά τη συνεργασία του με την Χρυσή Αυγή όταν το επέβαλλε το “Εθνικό Φρόνημα”! Και συνεχίσαμε να μην αλλάζουμε τίποτα στο κράτος μας. Τουναντίον, αναιρέσαμε κι ότι είχε προλάβει να κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Μεταξύ αυτών ήταν η εξαίρεση των υπαλλήλων του Υπ. Οικονομικών από το “νόμο Ραγκούση" για την αξιολόγηση στις προαγωγές. Πολύ τους θύμωσε αυτό...

Σε μία τέτοια συγκυρία βρέθηκε πως κάποιος είχε αφαιρέσει από τη λίστα Λαγκάρντ τρία έγγραφα συγγενών του μνημονιακότερου όλων, του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, αυτού που επέβαλλε νέους μηχανισμούς ελέγχου (όπως τον Οικονομικό Εισαγγελέα) και πρόστιμα στους σύγχρονους “οπλαρχηγούς” της χώρας. Ποιός διακίνησε αυτή την παραποιημένη λίστα, πώς ήρθε στην κατοχή του και αν είχε κίνητρο και ευκαιρία να την παραποιήσει ο ίδιος ή άλλος για λογαριασμό τρίτων για να στοχοποιήσει τον πρώην υπουργό δεν απασχόλησε ποτέ την ελληνική δικαιοσύνη. Όπως δεν απασχόλησε την Εξεταστική Επιτροπή των αντιμνημονιακών καιροσκόπων, αυτών που έβγαιναν από την αίθουσα για τσιγαράκι με τους δημοσιογράφους και δήλωναν χαλαροί πως “ψάχνουν να βρουν κατηγορία γιατί το παραπεμπτικό ήταν στον αέρα”! Είχε αναιρεθεί ήδη από την δεύτερη αποστολή στοιχείων του τότε υπ. Δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτη προς τη Βουλή.

Την παραμονή της Εθνικής Επετείου εκδόθηκε η απόφαση από το Ειδικό Δικαστήριο. Μία απόφαση που διαβάζεται ως συμβιβασμός μεταξύ της μη γελοιοποίησης του πολιτικού προσωπικού που τον παρέπεμψε σε δικη (και της “δίψας για αίμα” που έχτισε στον κόσμο μαζί με τα Μέσα) και του δικαίου που θα ήταν η πλήρης αθώωση αφού είναι αδύνατον να πιστοποιήσεις την αλλοίωση ενός αρχείου που δεν υπάρχει πια αφού ο πρώην εισαγγελέας κ. Διώτης κατέστρεψε το στικάκι που του παρέδωσε ο υπουργός. Αναρωτιέται κανείς τι προϋπηρεσία θα έπρεπε να έχει ο συγκεκριμένος για να ξέρει πως ΔΕΝ καταστρέφουμε στοιχεία και έγγραφα ελαφρά τη καρδία…

Είμαστε πλέον στην πέμπτη κυβέρνηση εντός Μνημονίου, ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης κατηγορείται για σύγκρουση συμφερόντων (conflict of interest) αλλά ουδείς τον παραιτεί - ούτε ο Πρωθυπουργός, ούτε η αξιοπρέπεια του - και η Υφήλιος περιμένει για μία ακόμα φορά μία νέα Λίστα Βαρουφάκη με εξειδικευμένα μέτρα και μεταρρυθμίσεις. Του κ. Βαρουφάκη που μας γελοιοποίησε διεθνώς ψευδόμενος σε γερμανικό κανάλι για μία αστεία χειρονομία από το παρελθόν. Δεν ήταν η χειρονομία το θέμα, αλλά η ευκολία με την οποία είπε ψέματα για να την καλύψει. Με την ίδια ευκολία που τρόλαρε τον Γερμανό ομόλογο του με δηλώσεις θαυμασμού, με την ίδια ευκολία που ενέπλεξε την Ιταλία στο ελληνικό πρόβλημα για να εισπράξουμε και από εκεί την οργή τους, με την ίδια ευκολία με την οποία φωτογραφίζεται για ένα διήμερο για το Paris Match και μετά το καταγγέλλει για την αισθητική του την ώρα που η χώρα οδηγείται σε δημοσιονομική ασφυξία, με την ίδια ευκολία που κρέμασε τον κ Ντάισελμπλουμ εν μέσω συνέντευξης τύπου, με την ίδια ευκολία που προχθές μίλησε για βέβαιη και επικείμενη “ρήξη” και ζητούσε τη στήριξη των πολιτών από τα Χανιά.

Και απορεί κανείς, έχει καταλάβει ο Πρωθυπουργός ποιά χώρα κυβερνά, ποιό είναι το πλαίσιο και σε ποιούς έχει αναθέσει τα σημαντικότερα χαρτοφυλάκια; Έχει μελετήσει την ιστορία του τόπου, έστω αυτός; Ή τον συνεπήρε και αυτόν, μόλις δυο μήνες μετά την εκλογή του, το παιχνίδι της καρέκλας και το πώς θα παραμείνει σε αυτή με κάθε κόστος. Κόστος των πολλών κ. Τσίπρα. Κόστος ανείπωτο, σαν αυτό του Εθνικού Νομίσματος ή του διπλού.

Κυριακή κοντή γιορτή. Θα καταλάβουμε τη Δευτέρα, όταν δοθεί η λίστα στη δημοσιότητα.

____________

**Από τη wikipedia για την “Στάση της Ύδρας” που κατέληξε στη βύθιση της φρεγάτας “Ελλάς” και τελικά τη δολοφονία Καποδίστρια:

“Στις μεταρρυθμίσεις και στον τρόπο διακυβέρνησης του κράτους αντιτάχθηκαν κυρίως οι οικογένειες των Μαυρομιχαλέων και των Κουντουριωτέων καθώς και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος έχοντας την ηθική συμπαράσταση του Κοραή. Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, αρχηγός της οικογένειας των Μαυρομιχαλέων, αντιπροσώπευε τη γαλλική παράταξη ενώ ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και ο Λάζαρος Κουντουριώτης την αγγλική. Και οι δύο όμως παρατάξεις συνεργάστηκαν προκειμένου να διώξουν τον Ρωσόφιλο, όπως τον χαρακτήριζαν, Ιωάννη Καποδίστρια.

Γρήγορα λοιπόν η Μάνη, προπύργιο της οικογενείας Μαυρομιχάλη, και η Ύδρα, προπύργιο της οικογένειας Κουντουριώτη, εξελίχτηκαν σε αντικαποδιστριακά κέντρα. Στην Ύδρα και στη Μάνη οι πρόκριτοι ξεκίνησαν τις επαφές και με προκρίτους άλλων περιοχών για την προετοιμασία εξέγερσης. Ο Μιαούλης παρόλο που είχε ευεργετηθεί από τον Καποδίστρια, προσχώρησε στην ομάδα των Υδραίων προκρίτων.

Στα μέσα Ιουλίου του 1831 ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης υποκίνησε εξέγερση στη Μάνη αναγκάζοντας τον Καποδίστρια να στείλει στρατιωτικά σώματα για να την καταστείλει. Τη 14η Ιουλίου οι Μιαούλης και Κριεζής με 200 Υδραίους στρατιώτες κατέλαβαν τον ναύσταθμο στον Πόρο επειδή έμαθαν ότι ο στόλος ήταν έτοιμος να κινηθεί κατά της Ύδρας. Η φρουρά του νησιού στάθηκε ανίκανη να τους αντιμετωπίσει, αφού στήριξη από το ναυτικό δεν υπήρξε.

Ο Μιαούλης μαζί με τον Μαυροκορδάτο προσπάθησαν να πείσουν τον Κωνσταντίνο Κανάρη να συνταχθεί μαζί τους χωρίς όμως επιτυχία. Αμέσως έσπευσαν οι αντιπρέσβεις των τριών μεγάλων δυνάμεων προκειμένου να διαπραγματευθούν. Ο Μιαούλης στις συναντήσεις αυτές, ως διοικητής του ναυστάθμου του Πόρου πια, είχε βαρύνουσα γνώμη. Ήταν όμως ανέφικτος πια κάθε συμβιβασμός. Σύμφωνα με τον Γάλλο πλοίαρχο Vaillant που βρισκόταν εκείνη την εποχή στον Πόρο, σε κατ' ιδίαν συνάντηση του με τον Μιαούλη ο δεύτερος αποκάλεσε τον Καποδίστρια, Ρώσο και τύραννο.

Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι αιφνιδιάζοντας τους εξεγερμένους τάχθηκαν υπέρ της νόμιμης κυβέρνησης και απαίτησαν την παράδοση των επαναστατών. Έτσι οι Αγγλικοί, Γαλλικοί και Ρωσικοί στόλοι είχαν αποκλείσει τα λιμάνια του Πόρου και της Ύδρας ώστε να μην επιτραπεί η ένωση των στόλων των επαναστατών. Ο ελλιμενισμένος εθνικός στόλος στον Πόρο ήταν υπό την αρχηγία του Μιαούλη ενώ μια μικρή μοίρα ήταν υπό την αρχηγία του Κανάρη, που δεν δεχόταν να υπακούσει στους επαναστάτες.

Και ενώ ο Άγγλος και ο Γάλλος ναύαρχος έπλευσαν προς το Ναύπλιο για να συσκεφθούν με τους αντιπρέσβεις, ο Ρώσος ναύαρχος Ρίκορντ ανέλαβε να εφαρμόσει, μόνος αυτός, τις οδηγίες του Καποδίστρια. Απέκλεισε τους αντάρτες, ήρθε σε προστριβές μαζί τους, τίναξε στον αέρα τη «Νήσο των Σπετσών», αιχμαλώτισε ένα ακόμη πλοίο και τελικά εξώθησε τον Μιαούλη στο «Μεγαλουργόν έγκλημα». Το πρωί της 1ης Αυγούστου 1831 ο Μιαούλης, όπως είχε προειδοποιήσει τον Ρίκορντ, ανατίναξε τη φρεγάτα «Ελλάς» και την κορβέτα «Ύδρα».

Με εγκύκλιο του ο Καποδίστριας πληροφορεί τον ελληνικό λαό για τα γεγονότα στον Πόρο ενώ ο Κωνσταντίνος Κανάρης ανέφερε σε επιστολή του προς τον Καποδίστρια: 

«Εν Πόρω 1 Αυγούστου 10 1/2 ώρας προς μεσημβρίας. Ο Μιαούλης παρέδωκεν εις τας φλόγας την Ελλάδα και την κορβέτταν η Ύδρα. Είθε παραδοθή το όνομα του αυτουργού τοιαύτης πράξεως βαρβαροτάτης εις αιώνιον ανάθεμα! Τα στρατεύματα κατέλαβον την πόλιν, το φρούριον και τα διασωθέντα ατμοκίνητα. Ευρέθησαν δε εις τ'ατμοκίνητα αυτά εις τον ναύσταθμον και εις τας αποθήκας φιτύλια εις τα υπονόμους, αι οποία έμελλον να αποκαταστήσουν τον Πόρον σωρόν ερειπίων και φαίνεται ότι ολίγον έλειψεν ώστε να τελειώσουν ο Μιαούλης και οι συναίτιοι του τοιαύτην πράξιν καταστροφής και ερημώσεως».[22]

Η πράξη του Μιαούλη ξεσήκωσε την γενική κατακραυγή όλων των σημαινόντων προσωπικοτήτων, εκτός βέβαια από αυτών της Μάνης και της Ύδρας. Το αν ο Μιαούλης έγινε όργανο του Μαυροκορδάτου δεν εξακριβώθηκε ακόμα, χωρίς εν πάση περιπτώσει να δικαιολογείται η πράξη της πυρπόλησης του στόλου. Ο Κωνσταντίνος Κούμας θα σημειώσει: 

«Αγαθέ ποτέ Μιαούλη κοσμοπεριβόητε δια τας κατά των εχθρών ανδραγαθίας σου πως έστερξας να γείνης όργανον αδικίας ανηκούστου και να περικαλύψης με όνειδος την μέχρι τούδε με κλέος στεφανωμένην κεφαλήν σου;».

Σίγουρη είναι πάντως η μεταμέλεια του Μιαούλη αφού σύμφωνα με τον Νικόλαο Δραγούμη, ο Μιαούλης είχε πει στον Σπυρίδωνα Τρικούπη το 1833: 

«Αν σε είχα σιμά μου εις τον Πόρον να με συμβουλεύσης οταν αποφάσισα να καύσω την φρεγάτα δεν θα την έκαια».

Στις 13 Αυγούστου παραπέμφθηκαν σε δίκη, αν και δεν είχαν συλληφθεί, ενώ στις 14 Αυγούστου ο Καποδίστριας τους διεμήνυσε ότι σε περίπτωση που σταματήσουν τις εχθρικές τους ενέργειες προς την κυβέρνηση, «η κυβέρνησις είναι έτοιμη να λησμονήση τα παρελθόντα προς χάριν αυτών». Τελικά όλα έληξαν με τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια στο Ναύπλιο στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831.

Μεταρρύθμιση ώρα μηδέν

Όλοι θέλουμε να πετύχει η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, γα το καλό του τόπου. Ή σχεδόν όλοι, αν κρίνουμε τη στάση Σαμαρά και Τσίπρα όσο ήταν στην αντιπολίτευση, για να μην πούμε για τον κ. Βενιζέλο όσο ακόμα πίστευε πως το εμπόδιο στην κορύφωση της πολιτικής του καριέρας ήταν κάποιο πρόσωπο και όχι η δική του ανεπάρκεια.

Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι πια η παιδεία (χτίσαμε ΑΕΙ, ΤΕΙ και σχολεία και στο τελευταίο χωριό για να χωρέσουν όλα μας τα παιδιά), δεν είναι κάποια διεθνής απομόνωση (είμαστε στον πυρήνα των πιο ανεπτυγμένων κρατών του δυτικού κόσμου) δεν είναι οι ικανότητες και δεξιότητες του λαού (αρκεί να δούμε τι χτίσαμε σε κάθε επίπεδο ενόψει Ολυμπιακών). 

Το πρόβλημα της χώρας είναι θεσμικό. Τα παραδείγματα, από τον κ. Κατρούγκαλο τελευταία μέχρι τους εξοπλισμούς του Άκη, τα ποικίλα εκδοτικά/μηντιακά σκάνδαλα, το λαθρεμπόριο, την παραοικονομία, τις εξωπραγματικές αντικειμενικές τιμές ακινήτων που ακολουθούσαν στρεβλοί φόροι μεταβίβασης και σιωπηλές ‘συμφωνίες’ που έλεγαν πως το κράτος θα ζητάει τα διπλά από όσα πρέπει γιατί ο φορολογούμενος εκ των πραγμάτων φοροδιαφεύγει, οι περαιώσεις, οι παραγραφές, τα αστεία πόθεν έσχες, η οπισθοχώρηση από κάθε μεταρρύθμιση στο δημόσιο όταν αυτή γινόταν με τα χίλια ζόρια (π.χ. ΑΣΕΠ, OpenGov, Διαύγεια) - η λίστα είναι τεράστια και επικαιροποιείται καθημερινά.

Σε αυτό το θεσμικό τέλμα που εμποδίζει την ανάπτυξη υγιούς επιχειρηματικότητας και τελικά ‘πίτας’ για να φορολογηθεί και να χρηματοδοτήσεις κράτος, άμυνα, παιδεία και πρόνοια κάποιος μπορεί να πολιτευτεί με δύο τρόπους: ο ένας είναι να επεξεργάζεσαι διαρκώς προτάσεις και λύσεις που να διορθώνουν παθογένειες ή να τις ψηφίζεις όταν τις φέρνει ο αντίπαλος. Η άλλη πορεία είναι να σηκώσεις τον δείκτη του χεριού σου και να αρχίσεις τους δεκάρικους μπας και πείσεις κανέναν πως έχεις κάτι να προσφέρεις. Αν είσαι παντελώς κρετίνος μπορείς ακόμα και να σαμποτάρεις τις λύσεις που φέρνουν οι άλλοι για να τονώσεις ένα σενάριο ανικανότητας και απραξίας τους.

Σε μία τέτοια αντιπολιτευτική επιλογή προκύπτει το εύλογο ερώτημα “τι προτείνετε εσείς”. 

Όσο λιγότερες είναι οι προτάσεις, όσο μεγαλύτερο είναι το βάρος που δίδεται στην κατάκτηση της εξουσίας αντί στην πρόοδο της χώρας, τόσο πιο μεγαλόστομη είναι η απάντηση και η ανάγκη για νότες συνωμοσιολογίας. Συμφέροντα φυσικά και υπάρχουν, από τον περιπτερά που έχει κίνητρο να αγοράσεις τσίχλες μαζί με την εφημερίδα σου, μέχρι το ξένο κράτος που θα επιχειρήσει να παραβιάσει κανόνες και συμφωνίες για να αποκτήσει αθέμιτο όφελος ή πλεονέκτημα. Τα “μας χτυπάνε γιατί μας ζηλεύουν” δεν έχουν καμία βάση όμως. Όπως και οι κατηγορίες περί εθνικής μειοδοσίας κάθε τρεις και λίγο προς όποιον κυβερνάει, κάτι που γυρίζει μπούμερανγκ και στον διεκδικητή όταν τελικά κερδίσει τις εκλογές αφού θα έχει εγκαταστήσει τη δυσπιστία για τις πολιτικές δυνάμεις. Αυτές οι κατηγορίες ποτέ δεν περιορίστηκαν σε πρόσωπα - κάτι ακόμα που δεν κατάλαβαν οι ανόητοι επίδοξοι της πολιτικής.

Η λύση στο ελληνικό πρόβλημα δεν ήταν η τιμωρία όπως νόμιζε η κ. Μέρκελ το 2010, δεν ήταν οι χαριστικές πράξεις γιατί “μας χρωστάνε - δεν τους χρωστάμε όπως έλεγαν Τσίπρας και Καμμένος στις πλατείες των αγανακτισμένων, δεν ήταν η περαιτέρω διεύρυνση της οικονομικής ανισότητας και η ισχυροποίηση των βαρόνων της ελληνικής κρατικοδίαιτης και κλειστής οικονομίας όπως νόμιζε ο κ. Σαμαράς που είχε μείνει στο παρελθόν με ψευδαισθήσεις περί trickle down economics (πως ο πλούτος των λίγων κάποτε θα “έσταζε” στους πολλούς) αντί οριζόντιων δομών, ισότητας ευκαιριών, βιώσιμων επενδύσεων και περιβάλλοντος που ευνοεί την καινοτομία και τελικά την ευημερία των πολλών.

Η λύση στο ελληνικό πρόβλημα περνάει από ένα σοκ μεταρρυθμίσεων - δεν υπάρχει χρόνος για άλλο ρυθμό. Πρέπει να γίνουν όλα και πρέπει να γίνουν τώρα. Μένει να δούμε αν ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση του έχει τη διάθεση και την ικανότητα να τις σχεδιάσει, να τις εξηγήσει και τελικά να τις υλοποιήσει με την ίδια ευκολία που μέχρι χθες τις μπλόκαρε, τις αγνοούσε, ή τις καταψήφιζε. Ακόμα και αυτές που αφορούσαν διεύρυνση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Δεν είναι εξαίρεση ο Κατρούγκαλος

Όποιος δεν έχει περάσει από το δημόσιο, ή δεν έχει έρθει σε επαφή με αυτό "πίσω από το γκισέ" δύσκολα καταλαβαίνει το ρόλο κάθε Κατρούγκαλου, Μητρόπουλου, Χρυσόγονου, ή Βορίδη. Ή την πραγματική σχέση, αν όχι ομοιότητα, του δημόσιου με τον εξίσου προβληματικό ιδιωτικό τομέα της χώρας. 

Όλες οι μεγάλες εταιρείες έχουν politics με την καλή και την κακή έννοια. Κάποια αυτονόητα και κάποια φαιδρά. Η διαφορά μας στην Ελλάδα είναι πως οι μεγάλες μας εταιρείες δεν είναι τόσο μεγάλες στην πραγματικότητα οπότε οι μικροπολιτικές φαιδρότητες είναι κυρίαρχες των υγιών, όσων θα ακολουθούσε καλώς δηλαδή ένα ικανό στέλεχος για να ανέλθει τη σκάλα της ιεραρχίας στο χώρο εργασίας του. 

Στην περίπτωση της ελληνικής μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας λέμε "του τάδε είναι το μαγαζί - δικαίωμα του - ας κάνει ό,τι καταλαβαίνει". Κι εκεί είναι το άλλο μισό του προβλήματος μας, γιατί έτσι αφήσαμε να διαμορφωθεί ένα στρεβλό πλαίσιο τόσο στο χώρο εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, όσο και για τη σχέση του επιχειρηματία με το κράτος. Του επιχειρηματία που προσομοιάζει το κακώς εννοούμενο δημόσιο σε βαθμό που προσλαμβάνει ρουσφέτια πολιτικών για να κερδίσει την εύνοια τους, ενώ συχνά έρχεται σε συναλλαγή για να εξασφαλίσει κρατική προμήθεια ή επιδότηση.

Όταν πρέπει να διοικήσεις μερικές εκατοντάδες χιλιάδες στο δημόσιο οι κανόνες της "εταιρείας" είναι νόμοι του κράτους - το πλαίσιο που λένε ξανά και ξανά οι σοσιαλδημοκράτες και οι μεταρρυθμιστές. Κι όταν προκύψει πρόβλημα οι υπάλληλοι που επηρεάζονται και αποζητούν ομαδικά τη βοήθεια εργατολόγων σαν τον κ. Κατρούγκαλο είναι εκατοντάδες ή χιλιάδες· όπως και οι ψήφοι τους. Μέσα σε ένα στρεβλό πλαίσιο αυτή η κατάσταση μετατρέπεται αυτομάτως σε αλισβερίσι, σε ένα αδιαφανές πάρτυ ανταλλαγών και ειδικών σχέσεων. Ακόμα και το ποιόν θα επιλέξει το σωματείο να τους εκπροσωπήσει και με τι όρους μπορεί να γίνει μέρος αυτής της συναλλαγής. Ως επιτυχία του εκάστοτε εργατολόγου νοείται και η εξωδικαστική νομοθετική ρύθμιση ή υπουργική απόφαση, η αποτελεσματική πολιτική πίεση δηλαδή εκτός κείμενης νομοθεσίας αλλά νέας πρόσθετης πράξης που συνήθως στρεβλώνει ακόμα περισσότερο το πλαίσιο, ενώ γεννάει νέες οικονομικές απαιτήσεις και επιβαρύνσεις στο δημόσιο κορβανά. Αν είναι δίκαιες, καλώς. Αλλά μία τέτοια διαδικασία μόνο αυτό δεν εξασφαλίζει. Τουναντίον. 

Όποτε κάποια κυβέρνηση επιχείρησε να ισιώσει αυτό το πλαίσιο, να το καθαρίσει από τις υποπεριπτώσεις που 'κέρδισε' ο κάθε Κατρούγκαλος και να κλειδώσει την ανάπτυξη νέων τέτοιων 'εξαιρέσεων' και των ειδικών σχέσεων τους (διαπλοκή δηλαδή) οι πρώτοι που είχαν κάτι να χάσουν ήταν όλοι αυτοί οι δήθεν λαϊκοί αγωνιστές που ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια διαφημίζοντας την αγωνιστικότητα - την πραγμάτεια τους δηλαδή. Όπως και κάποιοι μεγαλοδικηγόροι και ποινικολόγοι για λογαριασμό κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών από την άλλη μεριά του πολιτικού φάσματος.

Όταν αυτές οι σχέσεις με το πολιτικό προσωπικό γίνουν επαρκώς ισχυρές, όπως και η αναγνωρισιμότητα τους μέσα από τα κανάλια συνήθως κατεβαίνουν στο συνδικαλισμό και την πολιτική με μοναδικό σκοπό να μπετονάρουν το περιβάλλον που τους εξέθρεψε. Αλήθεια, πώς γίνεται να καλούν διαρκώς τους ίδιους και τους ίδιους; Ας μας απαντήσουν κάποτε ο κ. Παπαδάκης του ΑΝΤ1 και τα τηλεοπτικά του παιδιά όπως ο κ. Αυτιάς. Άλλοι "μαχητές" από κει...

Τα ίδια ισχύουν κατ' αντιστοιχία για τους επιχειρηματίες και εργοδότες του ιδιωτικού τομέα, μόνο που στα δικά τους θέματα ειδικεύονται δεξιοί πολιτικοί/δικηγόροι σαν τον κ. Βορίδη και άλλους τηλεοπτικούς ποινικολόγους που εξασφαλίζουν πρωτίστως τη "σωστή" τηλεοπτική και δημοσιογραφική κάλυψη των υποθέσεων τους. Με το αζημίωτο από την πλευρά των ΜΜΕ/δημοσιογράφων; Σε ένα τέτοιο πλαίσιο θα ήταν κορόιδα αν δεν εξασφάλιζαν ένα κομμάτι αυτής της πίτας. Είναι;

Αυτή είναι η πραγματική ιστορία με τον κ. Κατρούγκαλο και όχι αν υπερασπίστηκε πριν ή μετά την εκλογή του στο ευρωκοινοβούλιο ή την υπουργοποίηση του, αυτό είναι το πρόβλημα με τους κατ' επάγγελμα "αντιμνημονιακούς" και σε αυτές τις αλλαγές είπαν καταρχάς "όχι" την τελευταία πενταετία με τόσο πάθος στα Μέσα και τα δικαστήρια. Τις αλλαγές που θα τους έκοβαν το ψωμί πολέμησαν συλλήβδην συγκεκριμένοι επιχειρηματίες, συνδικαλιστές, εργατολόγοι και μεγαλοδικηγόροι. Δεν πολέμησαν κανένα χαράτσι αφού αυτό θα μάζευε τα χρήματα που τους πληρώνουν. Αυτά δέχτηκε ως αυτονόητα και υπουργοποιήσιμα, τόσο ο κ. Σαμαράς πριν, όσο και ο κ. Τσίπρας τώρα; Αυτά αναγνώρισε στο πρόσωπο του κ. Παυλόπουλου, του κατεξοχήν διευθετητή τέτοιων "αιτημάτων" στο δημόσιο; Αμαρτία από τον Θεό για ένα νεο πολιτικό και όσους σας πίστεψαν κ. Τσίπρα. Κρίμα, πραγματικά.

_______

σχετικά:

- Ο εργατολόγος που έγινε πλούσιος από τους φτωχούς - Το Βήμα [2013]
- Εισαγγελική εντολή για έλεγχο του Αλέξη Μητρόπουλου από το ΣΔΟΕ - Το Βήμα [2013]
- "Εργολαβία" της Ν.Δ. να κλείσει το σκάνδαλο Energa και Hellas Power; - Η Αυγή [2014]
- 865.000 γαλάζιες προσλήψεις με τη βούλα Παυλόπουλου! - Τα Νέα [2013]

Πρώτη φορά αριστερά

Καταρχάς να πούμε ότι δεν είναι “πρώτη φορά αριστερά” σε ό,τι αφορά τα 48άρια και 44άρια που κατά καιρούς ψήφισαν ΠΑΣΟΚ. Δεύτερο και κυριότερο, μόνο αριστερά δεν είστε κ. Τσίπρα. Όπως δεν ήταν αριστερά κανένα σοβιετικό απολυταρχικό καθεστώς που έβαλε την ‘ιδεολογία’ των μελών του κόμματος πάνω από το καλό και την ευημερία των πολιτών της χώρας. Για την ώρα το μόνο που δείχνετε να σας ενδιαφέρει είναι ο εγωισμός σας - μη και φανεί η γύμνια σας σε κάποια οπισθοχώρηση.

Σας παρακολουθούμε, άναυδοι, να μην έχετε παρουσιάσει ένα πινακάκι με τους βασικούς αριθμούς του σχεδίου σας δύο μήνες μετά την εκλογή σας, με τα ταμειακά υπόλοιπα εξαντλημένα. Θαυμάσαμε από την άλλη τις ομολογουμένως πετυχημένες αλλαγές στη διακόσμηση του γραφείου σας, το μαντηλάκι στο πέτο σας αντί γραβάτας στο λαιμό σας και τους εναγκαλισμούς με τον Ιταλό Πρωθυπουργό (για όσο αυτοί κράτησαν, γιατί απ’ όσο φαίνεται τελείωσαν και αυτοί). Όπως θαυμάσαμε και τον Υπουργό των Οικονομικών σας· ξανά και ξανά και ξανά και ξανα... ατελείωτες οι ευκαιρίες, οι δηλωσεις, οι διαψεύσεις, οι φωτογραφήσεις, τα σπίτια στην Αθήνα και την Αίγινα, η αγάπη, τα κωλοδάχτυλα... οι Beatles. Ένας ξυρισμένος χίπης που παλεύει για την αγάπη και τον έρωτα. Ανείπωτη η συγκίνηση.

Σας παρακολουθούμε έντρομοι πια κ. Πρωθυπουργέ, εσάς, τον συμπαθή 'θείο' στο υπουργείο Επικρατείας με τις ακατάληπτες ιδέες που απορρίπτουν την άλγεβρα, την αυτονομημένη της Βουλής με τις Επιτροπάρες της, τον καραμαλικό κλαίοντα Νέρωνα του δημοσίου στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, τον εκδότη που έκανε lifestyle τη Χρυσή Αυγή “αθωωμένο” (παρά το ενάμιση εκατομύριο πρόστιμο; #wtf), τον “τρενάκια” υπ. Αμύνης με τα κλαρίνα και την Περιφερειάρχη του, τον καθηγητή και υπουργό ΠΡΟΠΟ που θεωρεί δημοκρατικό δικαίωμα την καταστροφή της Νομικής και την ανακατασκευή της από τα χρήματα του φορολογουμένου που έφτυσε αίμα για να τα κάνει ξανά και ξανά - σας παρακολουθούμε έντρομοι και γεμάτοι απορία. 

Αν έχετε σχέδιο, κρίνοντας από τις κινήσεις σας, δεν μπορεί να είναι παρά η απομόνωση της χώρας και η μετατροπή της σε κάτι σαν την Αλβανία τα χρόνια του Χότζα. Αν δεν έχετε σχέδιο και απλά κρύβεστε σαν μωρά πίσω από το δάχτυλο σας για να μην φάτε την ξεφτίλα του αδιάβαστου, του κωλοτούμπα, ή γουοτέβα, πάλι θα μας οδηγήσετε σε καθεστώς Αλβανίας του Χότζα. Όλη η Ευρωζώνη είναι πλέον στραμένη εναντίον μας και το αυτό ισχύει και για το σύνολο της Ένωσης. Μέχρι και ο Μοσχοβισί απηύδησε και κατακεραύνωσε. Μέχρι και η Ουάσινγκτον που με τόση συμπάθεια σας υποδέχτηκε, για να μην πούμε για το ΔΝΤ που ήταν ο μόνος σύμμαχος σας στη συζήτηση για το χρέος και μόνο που δεν μας διαολόστειλε χθες.

Ευτυχώς, όμως, υπάρχει κι ο Πάνος ο Καμμένος για να δώσει την αρμόζουσα νότα και μουσική υπόκρουση στο βάλτο: σημαιάκια στο πόπολο και τσάμικα από τις μπάντες του στρατού για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου. 

Τόση χούντα (με την έννοια της διεθνούς απομόνωσης και εθνοπατριωτικής αφήγησης για να την καλύψει) πρώτη φορά θα τη δούμε μετά τη μεταπολίτευση. Το γεγονός της “αριστερής” προέλευσης, δεδομένης της καταστροφής που θα φέρει για τους πολλούς, είναι απλή πολιτική ειρωνεία. Ας είναι καλά οι λίγοι... κ. Πρωθυπουργέ. 

Παραδώσατε(;).

Φονικό στο Μέγα Αρσενικό

Όλοι έχουμε κάποιον που δεν πάμε. Μερικοί το επεκτείνουν και φτάνουν να μη γουστάρουν “κάποιους”, ξεκινώντας από τους Γαύρους και φτάνοντας στους μαύρους ή τους gay, ή ό,τι του τη δίνει του καθενός. Μερικοί αποφασίζουν πως έχουν το δικαίωμα να κάνουν κάτι για αυτή τους την επιλογή. Από το προφορικό σχόλιο μέχρι τη φυσική βία. Ποιός βάζει τα όρια αν όχι ο νόμος, η κοινωνία και οι διαμορφωτές της, από τους πολιτικούς μέχρι την τηλεόραση (ψυχαγωγία περισσότερο από την ενημέρωση) και τα λοιπά Μέσα;

Κανείς δεν τόλμησε να εμφανίσει ποτέ τον Κώστα Καραμανλή ως ζιγκολό στο πλαίσιο κάποιας σάτιρας, αλλά κανείς δεν βρήκε το λόγο να μην το κάνει με δύο βουλευτίνες για να καυτηριάσουν την έντονη αντίδραση τους για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Πόρνες της πίστας οι εκλεγμένες, με ζαρτιέρες, γιατί πήγαν αντίθετα στην κείμενη στάση της “πυγμής του σερνικού”, του Αντωνάκη. Έτσι τις τίμησε εφημερίδα και γελοιογράφος της κεντροαριστεράς και της προόδου - δεν ήταν σε έντυπο της ΧΑ.

“Εικοσιπεντάρα κοπέλα έχεις;” ρωτάει η διαφήμιση στο ραδιόφωνο μέσα σε μία λίστα “εικοσιπεντάρικων” αντικειμένων (τηλεοράσεις κλπ). Θα γελάγαμε με τον ίδιο τρόπο αν ήταν για εικοσιπεντάρη; Με βεβαιότητα όχι. Ο ισχυρός και πάλι θα ήταν το αρσενικό, γιατί αυτό είναι το χρώμα που έχει αποφασίσει να προσδώσει η κοινωνία σε οποιαδήποτε σεξουαλική σχέση. Το σερνικό από πάνω.

Το σερνικό που πάει γήπεδο και βρίζει, παίζει μάπες, ρίχνει Παναγίες, εκτοξεύει μπουκαλάκια νερό ή και κροτίδες στον αντίπαλο, ενώ με γουρλωμένο μάτι απειλεί διαρκώς “να γαμήσει” όποιον έχει απέναντι κάθε φορά. Αυτό το σερνικό, οργανώνεται και σε συμμορίες, είτε πρόκειται για μπάλα, είτε για σεξουαλική βία, είτε για πολιτική και ρατσιστική.

Οι οικογένειες, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, οι χώροι εργασίας και τελικά η ίδια μας η βουλή έχουν πλήρη ανοχή στο φαινόμενο του Μέγα Αρσενικού. Αν όχι καμάρι. Για το γομάρι. Η απόλυτη υποκρισία έρχεται από μερικούς αντρουά δημοσιογράφους, της κυρίαρχης ζώνης, αυτούς που κάθε μέρα - όλη μέρα - τρέφουν το τέρας με τα σχόλια τους να δηλώνουν τώρα “συγκλονισμένοι από το δράμα”. Και από αύριο πίσω στα γνώριμα νερά τους. Είναι τόσο συγκλονισμένοι που δεν θα καταφέρουν να αποκαλύψουν το όνομα του βουλευτή που εμπλέκεται· τόσο συγκλονισμένοι - ούτε τη δουλειά τους δεν μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι. Ένας Κρητικός βουλευτής να συγκαλύπτει πράξεις βίας; Ανήκουστο… Δεν έχει ξαναγίνει…

Η ουτοπία στον τόπο του Μέγα Αρσενικού θα ζητούσε ισότητα. Απάλειψη της διαφοράς και της διαφορετικότητας ως ζήτημα, γιατί κανείς δεν θα ασχολιόταν έτσι με τον διπλανό του. Ο ρεαλισμός ζητάει κάτι άλλο, για να γίνει μία αρχή: κοντά τα χέρια, κοντές οι γλώσσες, κοντές οι ματιές. Μέχρι να γίνουμε άνθρωποι ξανά. Μηδενική ανοχή, καθημερινά. 

Το σημερινό δικό σου γελάκι, είναι το αυριανό ΟΚ της μανούλας στον κανακάρη της να πάει να σπάσει το κεφάλι αυτής που τον απέρριψε και να στείλει τον Βαγγέλη που του έκατσε στραβά στο χαντάκι· αυτόχειρα ή μη, το ίδιο είναι. Το Βαγγέλη που ήταν εύκολος στόχος. Τέτοια κατορθώματα τα γουρούνια στο Μέγα Αρσενικό και όσοι τα εξέθρεψαν - οι οικογένειες, τα σχολεία, οι φίλοι τους κι ο περίγυρος μας. 

________

Κλείνοντας αυτές τις γραμμές μαθαίνω πως η ‪#‎πρώτηΦοράΑριστερά‬ ετοιμάζει "κλαρίνα" στην πλατεία Συντάγματος για να τονώσει το Εθνικό Φρόνημα μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Θα μοιράσουν σημαιάκια στον κόσμο που φέτος "θα προσκληθεί εν είδει διαδήλωσης για το Εθνικό Φρόνημα και την Εθνική Ανεξαρτησία" και θα βάλουν τις μπάντες των τριών σωμάτων στρατού να παίξει κλαρίνα, ενώ θα έχουν μεταφέρει Βρακοφόρους και λοιπούς για να σύρουν το χορό. Κι εις ανώτερα... ‪#‎δενΥπάρχειΕλπίς‬

_____________

Περισσότερα για το τι απετέλεσε "Εθνικό Φρόνημα" στο πρόσφατο παρελθόν, εδώ:
Πολίτης: Η δημοκρατία έχει αδιέξοδα

Οι αρουραίοι της Αθήνας

Αν η πολιτεία δεν μπορεί να διασφαλίσει την ειρήνη των κατοίκων μίας πόλης από τα βραδινά χαμαιτυπεία που αδειοδοτεί, να μην τα αδειοδοτεί καθόλου. Να τα κλείσουν. 

Αν η δημοτική αρχή κι ο Δήμαρχος δεν μπορούν να θεσμοθετήσουν κίνητρα για τους ‘επιχειρηματίες’ της νύχτας και να τους κάνουν να ενδιαφερθούν για τη γειτονιά στην οποία επιχειρούν, τότε να τους κλείσουν. Αν η ικανότητα και η θέληση τους είναι περιορισμένη και δεν πάει πέραν των σημερινών αποτελεσμάτων, να το αποδεχτούν και να τους κλείσουν. Αν η αστυνομία δεν επαρκεί για να τα εποπτεύει όλα αυτά τα καταστήματα, τόσα που είναι, να τους κλείσουν.

Αυτό που δεν μπορεί να συνεχιστεί είναι να το να δουλεύει ανεξέλεγκτα το όποιο παράσιτο με τα γοριλάκια του στις γειτονιές της πόλης και όλοι να σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Η καθαριότητα που δεν μπορεί, η αστυνομία που δεν έρχεται, τα παράνομα τραπεζοκαθίσματα που ξηλώνονται Δευτέρα και στήνονται πάλι την Τρίτη, οι βραδινοί βανδαλισμοί από τους loser μέθυσους που ξεδίνουν για τα αποτυχημένα κόρτε τους στην ξένη ιδιοκτησία, η ηχορύπανση, τα σπασμένα γυαλιά απ τα ποτήρια που σε περιμένουν στην πόρτα σου για το “καλημέρα”, οι κατουρημένες είσοδοι των σπιτιών μας, η καταστροφή κάθε προσπάθειας καλλωπισμού της γειτονιάς με γλάστρες, παρτέρια, τα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια και τόσα άλλα. Μέχρι πότε;

Αν αυτά γίνονται στο Κολωνάκι, κ. Δήμαρχε δεν θέλω να ξέρω τι περνάνε άλλες γειτονιές. Γιατί ο ιδιοκτήτης κάθε χαμαιτυπείου δεν είναι γείτονας, τελικά, αλλά παράσιτο στη γειτονιά. Δεν τη ζει τη μέρα, δεν ξέρει κανέναν για να τον ντραπεί, δεν τον απασχολεί η εικόνα και η ασφάλεια της. Εμφανίζεται βράδυ σαν ποντικός, βγάζει το μεροκάματο και ποσώς τον ενδιαφέρει το τι αφήνει πίσω του. Γιατί δεν βρήκε η Πολιτεία το λόγο να θεσμοθετήσει κίνητρα για να γίνει ο αρουραίος της νύχτας γείτονας; Ας απαντήσετε οι εκλεγμένοι της, αλλά οι υποθέσεις με την οπτική ενός κατοίκου μόνο κολακευτικές δεν είναι.

Να το ξαναπούμε, αν δεν μπορείτε να ρυθμίσετε τη λειτουργία τους, κλείστε τους. Όσο διατηρούνται χωρίς ικανό πλαίσιο και εποπτεία η ευθύνη ανήκει στον κάθε Καμίνη και το Δημοτικό του Συμβούλιο. Και μετά στον κάθε ποντικό της νυχτερινής… ‘επιχειρηματικότητας’. 

Και μαγαζιά χύμα, και πολίτες μόκο δε θα παίξει άλλο. Ως εδώ με την υποβάθμιση και τη βία που τελικά ασκείται. Εμείς στο κάτω-κάτω μένουμε εδώ. Ακόμα.

Καμία δημιουργική ασάφεια στη χρεοκοπία Γιάνη

Κουράστηκε ο υπουργός των Οικονομικών και έφυγε για weekend στην Αίγινα, να καθαρίσει το μυαλό του ο άνθρωπος. Εγκάρδιες ευχές να τα καταφέρει, να ήταν μία προσωρινή θολούρα ο λόγος για όσα παρακολουθούμε, με τελευταίο επεισόδιο τα περί μη αποπληρωμής ΔΝΤ και το “βρείτε τα” προς Ντράγκυ και Λαγκάρντ. Τους έδωσε εντολή ο κύριος Γιάνης, τόσο κατ ιδίαν όσο και δημόσια μέσα από την εκπομπή του Γιώργη του Αυτιά, να δώσει ο ένας της ΕΚΤ κάτι χρήματα που νομίζει πως δικαιούμεθα ακόμα και εκτός προγράμματος προς την άλλη του ΔΝΤ: “Μα δεν υπάρχει τρόπος μου είπαν και τους απάντησα φτιάξ’τε τον”, είπε στην εκπομπή του κ. Αυτιά πριν προσγειωθεί στην πραγματικότητα, αφήσει τις δηλώσεις και καταπιαστεί με το να βρει πόρους για το χρηματοδοτικό κενό που γνώριζαν προεκλογικά - δεν προέκυψε αιφνιδιαστικά. Από την Αίγινα… Οι άλλοι υπουργοί, το υπουργείο του, οι συνεργάτες και υπάλληλοι δεν είχαν τίποτα να του προσφέρουν στην οδό Νίκης.

Ακούστηκε κι άλλη μία λαμπρή “ιδέα”, όπως μας είπε όταν αναγκάστηκε να την γειώσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Σακελλαρίδης. Διαβάζουμε: "Ο Αλέκος Φλαμπουράρης είπε μία ιδέα" σχολίασε ο κ. Σακελλαρίδης για τη δήλωση του υπουργού Επικρατείας ότι "αν δεν έχουμε μαζέψει το 1,4 και έχουμε μαζέψει 0,8 θα ζητήσουμε παράταση δύο μηνών".

Δεν ξέρω γιατί μου έρχεται στο μυαλό η Αλίκη Βουγιουκλάκη όταν παραγγέλνει μαρμελάδες από τον κυρ Στέφανο στη γνωστή ταινία. Ίσως γιατί είναι η πιο μπακαλίστικη σκηνή του ελληνικού κινηματογράφου. Όπως μπακαλίστικη είναι η προσέγγιση στα προβλήματα της χώρας, αν όχι διπολική: τη μία ο υπουργός πετάει στα ύψη συγκρίνοντας τον εαυτό του με τον Keynes στο δικό του Bretton Woods, εκστομίζοντας δημόσια παραγγελιές προς Ντράγκι και Λαγκάρντ αισθανόμενος μία αδικαιολόγητη ισοτιμία αν όχι υπεροχή απέναντι τους, ενώ αμέσως μετά το σκάει για Αίγινα γιατί “θα βγάλουμε από τη μύγα ξίγκι για να πληρώσουμε το ΔΝΤ” σαν καλά και συστηματικά μυρμηγκάκια· κόπηκαν τα "φτιάξτε το".

Σαν βροχή τα tweets και οι δηλώσεις του υπουργού, με κορυφαία των ημερών αυτή περί “δημιουργικής ασάφειας για να το ψηφίσουν τα ξένα κοινοβούλια” την ώρα που ψήφιζε το Γερμανικό Κοινοβούλιο την παράταση του ελληνικού προγράμματος. Είναι στραβόξυλα κι αυτοί και μπορεί να μην κατάλαβαν τι χάρη τους κάναμε με την ασάφεια που τους επιτρέψαμε στην παράταση που ζητήσαμε για να μη χρεοκοπήσει η χώρα μας. Κι έρχεται κι άλλη πληρωμή, προς την ΕΚΤ αυτή τη φορά, και είναι να τρέμει κανείς με τις επόμενες “ιδέες”.

Είναι μόνος ο κ. Βαρουφάκης στις κινήσεις του; Ένας εκκεντρικός οικονομικός συγγραφέας (που παρεμπιπτόντως οι πωλήσεις του έχουν εκτοξευθεί - πάρε μαθήματα Άδωνη) που έδρασε για λίγο ανεξέλεγκτος; Το ρεπορτάζ τις κρίσιμες ώρες του eurogroup μίλησε για απευθείας συνομιλίες των ετέρων με τον Πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα, που επέλεξαν να προσπεράσουν τον ΥΠΟΙΚ που φόρτωσαν με μάλλον δίκαιους χαρακτηρισμούς. Δυστυχώς δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση ελαφρότητας εως υποκρισίας για να αντικατασταθεί και να λήξει το πρόβλημα, αφού παρόμοιες μπακαλίστικες “ιδέες” έχει ο υπουργός Επικρατείας, ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, και ένας Θεός ξέρει ποιός άλλος μέσα στην κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ και τους συγκυβερνήτες ΑΝΕΛ. 

Οπότε η ερώτηση γίνεται αναγκαστικά στην κορυφή και είναι απλή: σας εκφράζει η κυβέρνηση σας κ. Τσίπρα; Ή είστε κι εσείς της ‘δημιουργικής ασάφειας’, για να μπορείτε τη μία να βγάζετε διαρροή για το πως σώσατε την διαπραγμάτευση (από τους χειρισμούς του υπουργού σας) και την άλλη να δηλώνετε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, την κυβέρνηση και τους ψηφοφόρους σας πως “δεν υποχωρείτε”;

Μήπως είναι ασφαλέστερο και πιο αποτελεσματικό για τη χώρα αν ο Πρωθυπουργός αποδεχτεί την πραγματικότητα, παρουσιάσει ένα νέο προϋπολογισμό αντί για τη μάχη δηλώσεων με τους έξω, και την αγωνία στο εσωτερικό να του επιτραπεί να εκτελέσει έναν προϋπολογισμό Σαμαρά που αφενός καταψήφισε κι αφετέρου δεν έχει περάσει καμία έγκριση από την Ευρώπη; Ο Γερουν Ντάισελμπλουμ δήλωσε πρόθυμος να προχωρήσει σε εκταμίευση ακόμα και μέσα στον Μάρτιο αν η κυβέρνηση προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις. Να υποθέσουμε πως έλαβε το μήνυμα ο νέος Γ.Γ. Διοικητικής Μεταρρύθμισης, ο κατ’επάγγελμα συνδικαλιστής κ. Τσουκαλάς, και τρέχει να ετοιμάσει προτάσεις και σχέδια νόμου;

Προφανώς αναζητώντας αναφορές στη σύζυγο του (Mrs Varoufakis) εκεί που βαριόταν στην Αίγινα έπεσε πάνω στο εθνολαϊκιστικό γραφικό των VforVaroufakis και είπε να το αναπαράξει. Απολύτως συνεπές με τα λοιπά ΑΝΕΛικά του υπουργού περί αξιοπρέπειας αντί τροφής, χρημάτων και εργασίας... Όσο για το muckracking, είναι αναφορά σε δημοσιογράφους της αρχής του αιώνα και πιθανολογείται πως ανήκει στον Theodore Roosvelt... Είπαμε, ζει το Bretton Woods του, σε μία χωροχρονική σύγχυση.