Επισήμως ταπί κι ακόμα παίζουμε

«Η χώρα είναι στο Ευρώ, αλλά δεν έχει Ευρώ» είχε δηλώσει σε κάποιο πεζοδρόμιο των Βρυξελλών Αυστριακός αξιωματούχος. Είναι συγκλονιστική η αλήθεια της διαπίστωσης.

Οι πολίτες, οι τράπεζες και εσχάτως το κράτος δεν έχουν μία πλέον. Η αντιμεταρρυθμιστική πορεία της προηγούμενης κυβέρνησης, η απραξία της κατόπιν της ήττας των ευρωεκλογών, το μη κλείσιμο της συμφωνίας στο Παρίσι τον Οκτώβριο του ‘14 (όταν ο κ. Χαρδούβελης είχε βρει 900 εκατ. και η Τρόικα του ζητούσε 3 δισ.) και η συνέχιση αυτής της αδράνειας από τη νέα κυβέρνηση έχουν παγώσει την οικονομία. Ξοδεύουμε, ατομικά και συλλογικά, αλλά δεν παράγουμε, δεν εισπράττουμε.

Στο πρώτο εξάμηνο της νέας κυβέρνησης, επανήλθε το grexit ως αποτέλεσμα της «σκληρής (και ανερμάτιστης) διαπραγμάτευσης» του χαμογελαστού ΥΠΟΙΚ. Η προσέγγιση τους ήταν σαφής από τις 8 Φεβρουαρίου, όταν υποδεχτήκαμε τον Πρόεδρο του Eurogroup στην οδό Νίκης, για να τον σεντράρουμε στο τέλος της συνέντευξης τύπου με τον τότε Υπουργό να του αναγγέλλει στον αέρα πως η Τρόικα δε θα ξαναπατήσει το πόδι της στην Ελλάδα. Δεν το είπαμε πριν έρθει, δεν το είπαμε κατά τη διάρκεια της τρίωρης συνεργασίας που προηγήθηκε και σίγουρα περιελάμβανε σχεδιασμό επισκέψεων και κλεισίματος της αξιολόγησης, δεν το είπαμε στο διάδρομο πηγαίνοντας για τη συνέντευξη, δεν το είπαμε στην αρχική μας τοποθέτηση. Του το σκάσαμε σαν μπουγέλο στο τέλος, με χαμόγελο κωλόπαιδου. Εμείς, ο Γιάνης.

Ήταν μεμονωμένο περιστατικό; Όχι. Όλη η διαπραγμάτευση κύλησε με αυτό τον τρόπο και μοιάζει να ήταν κοινή θέση ο μη σεβασμός στους εκπροσώπους των υπολοίπων κρατών και των θεσμών της Ευρώπης και της Ευρωζώνης. Από τον κ. Παππά που «έπαιρνε breakfast» και έστησε Γιούνκερ και Σούλτς όσο εκείνοι περίμεναν τις ελληνικές θέσεις για να κάνουν παρέμβαση υπέρ μας, μέχρι τον ίδιο τον Πρωθυπουργό που τη μία μέρα έπαιζε κεφαλοκλειδώματα με χάχανα στους διαδρόμους των Βρυξελλών με τον Ματτέο Ρέντσι, για να γυρίσει το ίδιο βράδυ στην Αθήνα, να καταγγείλει την Ευρώπη και να κηρύξει δημοψήφισμα με αρνητικό ερώτημα πάνω στις μουτζουρωμένες σημειώσεις των ανθρώπων που μέτραγαν το λογιστικό αποτύπωμα των ελληνικών προτάσεων. Αυτά με τα κοκκινάδια.

Μπορεί κάποιος με τιμιότητα να πει πως αυτή ήταν μία πορεία για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και την Ευρώπη; Όχι. Ήταν, αντιθέτως, ένα ανελέητο παιχνίδι άσχετων ως προς τα ευρωπαϊκά και ανεύθυνων ως προς τις επιπτώσεις παικτών, με το μάτι στραμμένο στην ικανοποίηση μίας εξίσου άσχετης και ανεύθυνης ρητορικής πέντε τουλάχιστον ετών, με έντονο το στοιχείο του αντιευρωπαϊκού εθνολαϊκισμού.

Το σχέδιο για παν ενδεχόμενο αποτυχίας της διαπραγμάτευσης δεν το έκανε ο κ. Βαρουφάκης, αλλά η Κομισιόν του κ. Γιούνκερ και το παρέδωσε στον Πρωθυπουργό. Τι θα συμβεί, πώς, πότε, με ποιά σειρά και με πόσα χρήματα θα συνέδραμε η Ευρώπη για να αντιμετωπιστούν τα κορμιά στους δρόμους - η ανθρωπιστική κρίση. Για τις ενδεχόμενες «ερπύστριες» η Ευρώπη δεν είχε σχέδιο. Ούτε κι ο κ. Τσίπρας που μέχρι τότε έπαιζε αμέριμνος. Αλλά κάπου εκεί, οι πληροφορίες λένε με τη συνδρομή Ελλήνων που επαλήθευσαν όσα περιέγραφε η έκθεση της Κομισιόν, ο Πρωθυπουργός άρχισε να προσγειώνεται στην πραγματικότητα που ο ίδιος είχε διαμορφώσει με το επιτελείο του. Καμία «καλή μέρα» δεν ξημέρωσε, ό,τι κι αν έλεγε ο κ. Παππάς στις κάμερες.

Παρόλα αυτά, προχώρησε στο δημοψήφισμα, έκλεισε τις τράπεζες, έβαλε capital controls που δύσκολα θα αρθούν και γονάτισε ολοκληρωτικά το τραπεζικό σύστημα που είχε αναστηλωθεί με πόνο από τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων. Οι τελευταίες καταθέσεις όλων μας στον αέρα, το grexit κυρίαρχο σενάριο και οι πρώην 18 εταίροι μας της Ευρωζώνης εναντίον μας. Η κυβέρνηση προσπάθησε να μας πείσει πως αυτό ήταν εξαιτίας της τίμιας διαπραγμάτευσης για έναν έντιμο συμβιβασμό. Όποιος θέλει να ξεχάσει τις αλλεπάλληλες φορές που προσβάλαμε και εξαπατήσαμε τους εταίρους μας προς τέρψη του «στα τέσσερα» Πάνου, ας το κάνει. Μόνο μην κρατήσει πολλή ώρα το κεφάλι στην άμμο - θα σκάσει.

Στο σήμερα, είμαστε απένταροι, με τα κρατικά αποθεματικά μηδενισμένα, με τις ιδιωτικές καταθέσεις ξεπατωμένες και με τον τότε κύριο διαπραγματευτή να δείχνει με κάθε τρόπο πως το Plan B ήταν το Plan A τους. Αυτό που διέδιδε για πέντε χρόνια από τα κανάλια που σήμερα καταγγέλλουν, το αδιανόητο και τεχνικά αδύνατο σχέδιο της χρεοκοπίας της Ελλάδας εντός Ευρώ. Μέχρι να τους παρουσιαστεί η έκθεση της Κομισιόν και να επαληθευτεί από γηγενείς εδώ, δεν έχουν ΜΙΑ κίνηση τους που να δείχνει πως επιδίωξαν έστω και για μία στιγμή κάτι άλλο.

Το πρώτο αποτέλεσμα είναι πως η τάχα μάχη για ελάφρυνση του χρέους κατέληξε σε νέο χρέος της περί τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό συμβαίνει όταν δεν κυβερνάς, διαταράσσεις ένα σύστημα πληρωμών που δημιουργήθηκε και στηρίχτηκε με τεράστιες θυσίες, χωρίς σχέδιο, αλλά με περισσή μαγκιά.


Το δεύτερο και σοβαρότερο, το θέτω ως ερώτημα, είναι αν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Αν μπορεί αυτή η οικονομία πλέον να ανακάμψει με κάποιο τρόπο, με τι χρήματα και τι όρους αφού ουδείς είναι διατεθειμένος ακόμα και σήμερα να αντιμετωπίσει το δομικό πρόβλημα της Ελλάδας κατά μέτωπο. Δεν ξέρω αν θα το ονομάσουν «Ευρώπη δύο ταχυτήτων», ή «Θανάση», αλλά το grexit είναι εδώ. Τα λίγα ευρώ που έχουν μείνει εγκλωβισμένα ελέω capital controls στη χώρα ήδη δεν είναι ισότιμα αυτών που κυκλοφορούν ελεύθερα στον υπόλοιπο κόσμο, ενώ η  κυβέρνηση δεν έχει πει μία κουβέντα για την παραγωγική ανασυγκρότηση και όσα πρέπει επιτέλους να γίνουν μετά από 7 χρόνια ύφεσης (νέο ρεκόρ). 

Μόνη λύση, η μανιβέλα που τυπώνει ελληνικό χρήμα, η επιστροφή της χώρας στο παρελθόν, με όσο πιο βελούδινο τρόπο γίνεται για να αποφευχθεί το αίμα. Αφού δεν αλλάξαμε, βουλιάξαμε, για να παραφράσω το πραγματικό σύνθημα του 2009. Αυτό που θάφτηκε από την αντίδραση και τα ΜΜΕ που καταστροφικά την στήριξαν μέχρι εδώ.

Όσο για τις αναλύσεις του κάθε Στίγκλιτς για τις ευλογίες της Δραχμής, παραβλέπουν σταθερά δύο απλά, αλλά σημαντικά για εμάς τους Έλληνες δεδομένα: το πρώτο είναι πως οι macro-αναλύσεις τους εκτείνονται πολύ πέρα από το χρονικό προσδόκιμο ζωής ακόμα και των παιδιών μας. Τα όποια ευεργετικά αποτελέσματα, αν έρθουν ποτέ, θα είναι αφότου εμείς και τα παιδιά μας, αν όχι τα εγγόνια μας, έχουμε γίνει τροφή για τα σκουλίκια.

Το δεύτερο, όπως το είχε γράψει και μία γερμανική εφημερίδα, «αν η Ελλάδα μπορούσε να αντιμετωπίσει (ευεργετικά) ένα grexit, δε θα είχε φτάσει να το χρειάζεται». Εδώ υπάρχει θεσμική κατάρρευση - αυτό δείχνει και η αντιμετώπιση της τελευταίας Βαρουφακιάδας με την παραβίαση μίας ανεξάρτητης υπηρεσίας του κράτους, με την υπεξαίρεση του προστατευμένου φορολογικού υλικού, με ένα πολιτικάντικο πρόσχημα περί ελέγχου της κ. Σαββαΐδου από τον Δρ. Σόιμπλε.

Η αποφυγή αυτού του βελούδινου grexit, ή της όποιας άλλης τεχνικής εναλλακτικής που θα μας μετατρέψει σε κράτος-ζόμπι, θα απαιτούσε ή μία ελληνική υπερπροσπάθεια που δεν γίνεται αυτή την ώρα, ή μία απόφαση των υπολοίπων λαών της Ευρώπης πως θα χρηματοδοτήσουν τους Έλληνες για να συνεχίσουμε να ζούμε με όρους ολιγαρχικής δημοκρατίας πέρα από τις δυνατότητες μας. Με Mercedes πίσω από την αυθαίρετη ταβέρνα, να κοροϊδεύουμε το Γερμανό τουρίστα που έχει λεφτά μόνο για χωριάτικη και πατάτες τηγανητές, αφού σύμφωνα με την εθνολαϊκιστική θεώρηση μας, το γερμανικό κράτος υπάρχει μόνο για να μαζεύει το χρήμα από τους Γερμανούς πολίτες και να το χαρίζει στην Ελλάδα.

Όποιος νομίζει πως θα ενδιαφερθεί κανείς για τη μοίρα μας, ας κοιτάξει σε τι κατάσταση βρίσκεται ακόμα η Νότιος Αφρική που τόσο είχε μαζέψει τα φώτα της δημοσιότητας. Ή τις πρώην Γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες. Ή τη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Αν θέλουμε να βγάλουμε τα μάτια μας, είναι δικαίωμα μας και δε θα μας σταματήσει κανείς. Όση δημοσιότητα κι αν τραβήξει ο όποιος νάρκισσος. Τις ευθύνες των άλλων, τις παθογένειες της ελλιπούς ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και λοιπά, να τις συζητήσουμε αφότου αναγνωρίσουμε τις δικές μας. Αλλιώς είναι αδιέξοδος συμψηφισμός και υπεκφυγή. Έξι μήνες «διαπραγμάτευσης» και δεν κατέβηκε ΕΝΑ νομοσχέδιο που να δείχνει ότι αντιλαμβανόμαστε τα δικά μας σφάλματα, παραλείψεις και δομικά προβλήματα.

Είμαστε και επισήμως ταπί κι ακόμα παίζουμε.

«Πιάσε κουβά ή φύγε»

Την ώρα που τα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια - οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των άλλων λαών της Ευρωζώνης - εγκρίνουν το ένα μετά το άλλο το νέο πρόγραμμα δανεισμού της Ελλάδας, ακούμε για υπουργούς που αρνούνται να μείνουν στις θέσεις τους για να το εκτελέσουν και για άλλους που αρνούνται να τους αντικαταστήσουν ενόψει ανασχηματισμού.

Ακούμε για διερεύνηση «εξωκοινοβουλευτικών» (τεχνοκρατών) για να αναλάβουν τα πόστα. Ακούμε τους λιποτάκτες να καθυβρίζουν τους υπόλοιπους λαούς μιλώντας για τρομοκρατία και πραξικόπημα γεμάτοι αντιευρωπαϊσμό· ενάντιοι σε όσους εγκαλούν για έλλειψη αλληλεγγύης, λες και βρέθηκε άλλος που προσφέρθηκε να μας βοηθήσει τόσα χρόνια.

Οι Λαφαζάνηδες του ΟΧΙ και οι Σκουρλέτηδες του δήθεν ΝΑΙ στα νομοσχέδια που έρχονται τι θα κάνουν; Θα μείνουν απέξω με τις πέτρες στα χέρια, έτοιμες για ρίψη στους «εκπροσώπους του Μνημονίου» που θα αναλάβουν τις ευθύνες τους; Γιατί διεκδίκησαν την εξουσία αν δεν ήθελαν να την ασκήσουν - αν δεν ήθελαν να αναλάβουν το βάρος των αποφάσεων;

Πέντε χρόνια μετά το πρώτο πρόγραμμα διάσωσης και επτά χρόνια από την αρχή της ύφεσης δεν υπάρχει άγνοια των προβλημάτων. Δεν υπάρχει «δεν ήξερα». Αν ήθελαν να παραμείνουν σε ρόλο συνδικαλιστή γιατί ξεγέλασαν τους πολίτες ζητώντας την ψήφο τους; Εκτός αν είπαν κάπου πως θα κυβερνήσουν μόνο αν η Υφήλιος χαρίσει τα χρέη και ένα σκασμό επενδυτικών κονδυλίων σε μία από τις 40 πλουσιότερες χώρες της Γης (και όχι στο Μπαγκλαντές ή την Ινδονησία ας πούμε).

Το επεισόδιο με τον υπουργό Λαφαζάνη σήμερα το πρωί ήταν ενδεικτικό: πήγε να κάνει δηλώσεις από τον Καρέα, με σακάκι και μάσκα για τον καπνό. Όταν τον πλησίασαν οι πολίτες διαμαρτυρόμενοι για την εκμετάλλευση της πυρκαγιάς που απειλούσε ζωές και περιουσία, όταν του είπαν «ή βγάλε το σακάκι να βοηθήσεις ή φύγε» εκείνος απάντησε καταφατικά, πως θα βοηθήσει, αλλά το έσκασε.
Όπως ακριβώς έκανε και στη Βουλή: καταψήφισε, αλλά στηρίζει. Και προσπαθεί να παραμένει υπουργός. Ο δε κ. Σκουρλέτης δηλώνει πως «δε θέλει» το Εργασίας και ούτω καθεξής.

Μετά την άθλια και κοστοβόρα (κατά τουλάχιστον 50 δισεκατομμύρια) διαπραγμάτευση των τελευταίων πέντε μηνών, με την Ευρώπη να περιμένει να δει Ελληνικό «ownership» του προγράμματος, το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι βουλευτές και υπουργούς σαν εσάς. Yπουργούς και αιρετούς με τα συμφέροντα τους εκτός πατρίδας ή συνδεδεμένα με προνόμια, διορισμούς και συνδιαλλαγή ή κατάχρηση νόμου και εξουσίας. Αν δε θέλετε, αν δεν μπορείτε, παραιτηθείτε και αδειάστε μας τη γωνιά. Θα βρούμε άλλους που και θέλουν και μπορούν.

Ακούστε ανθρωπάκια

Βαρέθηκα τόσα χρόνια την ασυνάρτητη κλάψα σας. Αυτή του κακομαθημένου που δε μεγάλωσε ποτέ και μπορεί να συγκριθεί μόνο με κωλόπαιδο: «τι εννοείς μπαμπά πως είσαι άφραγκος; Εγώ θέλω το χαρτζιλίκι μου». Αυτό λέγατε πέντε χρόνια, αυτό λέτε και τώρα που είστε πια ‘ο μπαμπάς’ - τώρα που έχετε το γκουβέρνο. Ως εδώ ανθρωπάκια!

Πουλήσατε αντιευρωπαϊσμό, πουλήσατε διχασμό, πουλήσατε ψέμα με την οκά, πουλήσατε ηθική ανωτερότητα και δήθεν ιδεολογία και όλα τα κάνατε για να μην αναλάβετε ποτέ υπεύθυνη στάση απέναντι στα προβλήματα του τόπου.

Σας έκατσε η στραβή - μετά την αθλιότητα της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου σας έμελλε να πάρετε την εξουσία. Νομίζετε πως ακόμα και τώρα θα τη βγάλετε με κλάψα; 

Γελιέστε! Οι δε σαχλαμάρες, για να μη σας πάρει ο διάολος με πιο βαριούς χαρακτηρισμούς, περί πραξικοπήματος παρέα με τον κάθε τυχάρπαστο, ημίτρελο, ή ρομαντικό οικονομολόγο που από ατύχημα δεν εγκλωβίστηκε δια βίου στα Μάταλα είναι ύβρις στους άλλους λαούς της Ευρώπης που προτίθενται να μας χρηματοδοτήσουν γα μία ακόμα φορά· για να μη γίνει η αποτυχία μας failed state.

Πείτε την αλήθεια, ή τραβάτε σπίτια σας ανθρωπάκια, όπως θα κάνει εκείνο το Καστοριαδικό lookalike της ΚΟΕ - ο τάχας που πήρε τον Καστοριάδη και τον έκανε lifestyle στον καθρέφτη του.

Αν είναι «πραξικόπημα» η συμφωνία που εν πολλοίς ζητάει τις μεταρρυθμίσεις που δεν κάναμε από τα προηγούμενα πακέτα διάσωσης, παραιτηθείτε και κατεβείτε στο Σύνταγμα - ξεκινήστε το δικό σας ανένδοτο και απαιτήστε την παραίτηση του Πρωθυπουργού, τόσο από το γκουβέρνο όσο και το κόμμα. Δικάστε τον για προδοσία αν συνέπραξε σε «πραξικόπημα»!

Γιατί αν ο Τσίπρας δεν είναι προδότης, αν δεν έγινε το «πραξικόπημα» που πιπιλάτε, αν δεν κατέλυσαν τη δημοκρατία οι εταίροι μας με τη βοήθεια του αρχηγού σας και Πρωθυπουργού μας, αλλά τουναντίον μας προσέφεραν μία ακόμα ευκαιρία να συνέλθουμε, να ξεφορτωθούμε τη διαπλοκή που με τόση μανία υπερασπίζεται η εγχώρια ολιγαρχία,

τότε,

προσφέρετε για μία ακόμη φορά υπηρεσίες στις ντόπιες μαφίες που δε θα επιτρέψουν επ ουδενί να αλλάξει η χώρα, σαρώνοντας τους στην πορεία.

Αν το κάνετε ποικιλοτρόπως αμειβόμενοι ή από απλή βλακεία είναι δικό σας θέμα και ουδόλως με απασχολεί αυτή την ώρα. Το μόνο που με απασχολεί είναι να βγούμε από την τρύπα που ανθρωπάκια σαν εσάς σκάβουν εδώ και δεκαετίες «στο όνομα μας».

Πείτε ένα τεράστιο, ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευχαριστώ σε όσους δε μας άφησαν να χαθούμε στην άβυσσο της ανυποληψίας μας, ευχηθείτε στον 'Ολαντρέου' και το έθνος του για τη γιορτή της Δημοκρατίας τους και στρωθείτε στη δουλειά. Όσοι είστε - όσοι μείνετε. 

Τέρμα η πλάκα και η ανοχή στον τσαρλατανισμό. Έξι μήνες κυβέρνηση και δεν έχετε βάλει ΕΝΑ πρόστιμο - το κυνήγι των δημοσιογράφων σας μάρανε. Ποιόν κοροϊδεύετε; Τα λέτε στο περιστύλιο και με δυσκολία κρατάτε τα γέλια σας. Όπως κι εμείς την οργή μας.

Οικουμενική κυβέρνηση; Όχι ευχαριστώ!

Στη χώρα που έχουμε αλλάξει πέντε κυβερνήσεις σε πέντε χρόνια για να μην εφαρμοστεί το Μνημόνιο και να μη γίνει καμία μεταρρύθμιση δε χρειαζόμαστε Οικουμενικές Κυβερνήσεις. Τις είδαμε στο παρελθόν. Οι ευαίσθητες ισορροπίες τους λειτούργησαν υπέρ της διαπλοκής κάθε επιπέδου, όχι υπέρ της χώρας.

Η χθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή έδωσε ένα δώρο, άνοιξε μία πόρτα ευκαιρίας που θα είναι λάθος να πετάξουμε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Να ξεκαθαρίσουμε καταρχάς πως είναι θεσμοθετημένη στο Σύνταγμα η ψήφος ανοχής σε μία κυβέρνηση μειοψηφίας, μία κυβέρνηση που μπορεί να μην έχει την περιβόητη δεδηλωμένη των 151 βουλευτών, αλλά έχει την ανοχή της αντιπολίτευσης. Χωρίς να χάσει η κυβέρνηση τη δεδηλωμένη εχθές, είδαμε δείγματα μίας τέτοιας κυβέρνησης και ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε δει τα τελευταία χρόνια!

Μία κυβέρνηση που ψηφίστηκε με βαριές ψευδαισθήσεις (και δημαγωγίες, αλλά αυτά θα τα πούμε όταν βγάλουμε τη φανέλα της Εθνικής) για τη λιτότητα και το πως φεύγει κανείς από αυτήν, προσγειώνεται στην πραγματικότητα και φέρνει αίτημα διαπραγμάτευσης νέου Μνημονίου στη Βουλή.

Κυνικοί τακτικιστές, πρώην αντιμνημονιακοί που μετέπειτα δήλωναν πιο μνημονιακοί του Τόμσεν, όπως και άλλα κνώδαλα της αντιπολίτευσης τσιρίζαν στα Μέσα «ψηφίστε το μόνοι σας». Μέχρι που ήρθε η ώρα της κρίσης. Η ψηφοφορία. Εκεί η πρόταση μάζεψε 251 ψήφους.

Και ερωτώ: είναι ισχυρότερη, πειστικότερη και αποτελεσματικότερη μία κυβέρνηση πλειοψηφίας 160 ή 180 βουλευτών - Οικουμενική ή μη - με κρυμμένες και φανερές Κωνσταντοπούλου και Λαφαζάνηδες (για να μην πούμε για τους πάγιους εκβιαστές - αυτούς που ανταλλάσσουν την ψήφο τους με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής) ή μία κυβέρνηση που κάθε της κίνηση βασίζεται σε ονομαστικές ψηφοφορίες του κοινοβουλίου; Σε 251;

Να ξεφύγουμε λίγο από τα σχήματα που συνηθίσαμε: κυβέρνηση 251 βουλευτών δε θα υπάρξει ποτέ, ενώ ακόμα κι αν υπήρχε οι αντιφρονούντες εντός της θα έφευγαν για να κάνουν τους νέους ΑΝΕΛ (έτσι δημιουργήθηκαν), τη νέα Κοινωνική Συμμαχία (της κ. Κατσέλη), το νέο Άρμα Πολιτών και τελικά το νέο ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτυρίας.

Με μία Οικουμενική Κυβέρνηση θα δημιουργούσαμε ένα νέο κύκλο «ηρωικών αντιμνημονιακών» με την αίσθηση της εξωτερικής παρεμβολής, της χειραγώγησης της δημοκρατίας και της λαϊκής βούλησης να δίνουν όπλα σε ένα ακόμα κύμα αθλίων δημαγωγών· ιδεοληπτικών ή μη.

Μην ξαναμιλήσει κανείς για Κυβέρνηση: η λέξη κλειδί για το επόμενο διάστημα είναι το Κοινοβούλιο που καλείται ως Σώμα να βγάλει τη χώρα από το βούρκο. Ανασχηματισμούς; Ναι. Διαγραφές; Ναι. Συνεργασίες σε πόστα; Και πάλι ναι. Οικουμενική κυβέρνηση τακτικιστών, εξουσιωμανών και ευαίσθητων ισορροπιών που ρυθμίζονται με τροπολογίες; Όχι ευχαριστώ!

Αλέξη με γονάτισες

Είμαστε στον Ιανουάριο της εκλογής σου, με μόνη διαφορά τις κατεστραμμένες τράπεζες (αυτές που πληρώσαμε με λεφτά των πολιτών για να καταφέρουν να σταθούν όρθιες στα διάφορα stress-tests και αξιολογήσεις), τον κίνδυνο να κουρευτεί ό,τι έχει απομείνει στον καθένα μας μέσα σε αυτές, τη διακοπή έκδοσης εισιτηρίων από τις αεροπορικές εταιρείες, την κατάρρευση κάθε οικονομικής δραστηριότητας, τη διακοπή εισαγωγών και εξαγωγών πρώτων υλών και τελικών προϊόντων, ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις που ήταν η κόκκινη γραμμή που τάχα υπερασπίστηκες προκαλώντας όλα τα παραπάνω πέφτουν πλέον με το σταγονόμετρο.

Και θα τα δεχόμουν όλα Αλέξη, αυτά και άλλα τόσα. Αν μου εξηγούσες το γιατί.

Η εντολή που έλαβες ήταν για σκληρή διαπραγμάτευση. Μαζί σου. Σε ποιό σημείο, όμως, παύει να είναι εντολή και γίνεται προσωπικό ζήτημα; Σε ποιό σημείο παύεις να ενεργείς για το λαό, αλλά για τη δική σου δικαίωση; Μόνο εσύ το ξέρεις. Μόνο εσύ μπορείς πραγματικά να ελέγξεις τις προθέσεις πίσω από τις κινήσεις σου. Το κάνεις; Αναλογίζεσαι το άθροισμα 11 εκατομμυρίων Ελλήνων στη σκέψη σου, ή έχει χαθεί σε μία γενικότητα μάζας - αυτής που κάνουν «τανάλια» οι υπερπατριώτες για να επιβάλουν τη δική τους βούληση.

Κάθε ψέμα μέχρι εδώ, το είπαμε μαζί σου. Δε μας ξεχωρίζουν. Είμαστε ένα για τον κόσμο.

Και βαρέθηκα ρε Αλέξη τα τόσα ψέματα. Τις γυριστές και τα μπρος πίσω. Νιώθω το βλέμμα τους στην πλάτη μου εχθρικό, γεμάτο δυσπιστία. Δεν κερδίσαμε τίποτα - χάσαμε και τα βασικά. Δεν παίζεται έτσι αυτή η πίστα. Η τρέλα αποδίδει μόνο όταν ο άλλος λειτουργεί σε ένα πλαίσιο που τον θέτει σε σαφή θέση ισχύος, ένας λυκειάρχης, ένας εργοδότης, ένας πατέρας, που κάποια στιγμή θα βαρεθεί ή θα λυπηθεί και θα ενδώσει. Εδώ δεν καθορίζει κάποιο πλαίσιο τις θέσεις, αλλά το ότι χρεοκοπήσαμε. Από μόνοι μας. 

Ό,τι κι αν λέει η Επιτροπή Κουκουρούκου για το χρέος. Στην Ευρώπη ο κανόνας είναι η ισοτιμία - στο βαθμό που αυτή ισχύει. Κανείς δε θα το κάνει κάτι από λύπηση, οι πράξεις σου μετρούν ως ισότιμου ενήλικα - μετράνε οι λέξεις μία προς μία. Δεν θα το κάνουν από οίκτο, πόσω μάλλον όταν ξέρουν πως θα γυρίσεις εδώ να τους βρίσεις, να τους πεις τρομοκράτες και άλλα πολλά.

Να σου πω κι αυτό: δεν αντέχω να με λυπούνται. Ένας στα 11 εκατομμύρια είμαι, αλλά στο καταθέτω. Δεν την αντέχω τη συμπόνια. Μου φέρνει ναυτία. Με ευνουχίζει. Παραδίδει κάθε ίχνος προσωπικότητας και αυτοπροσδιορισμού σε χέρια άλλων. Πρέπει να ασπάζεσαι τον αυταρχισμό για να δεχτείς τέτοια αποτελέσματα. Κι αν δεν τον ασπάζεσαι, θα καταφύγεις σε αυτόν.

Η επόμενη μέρα, η Δευτέρα που θα ξημερώσει μετά την Κυριακή, αν δεν έχει συμφωνία στο τραπέζι δε θα είναι διαχειρίσιμη χωρίς ολοκληρωτικές μεθόδους καθοδήγησης και καταστολής. Οι υπερπατριώτες των ΑΝΕΛ δε λένε ψέματα - στο στρατό θα βασιστείς για όλα μετά τη ρήξη, από τα φάρμακα μέχρι την εσωτερική ασφάλεια. Σε αυτό το σημείο θα υπάρξει η πραγματική ρήξη και θα είναι πολιτισμική - η απομάκρυνση μας από τα ιδεώδη της Ελευθερίας. Αυτό θα είναι το διαζύγιο.

Ακόμα κι αν αυτό σε κρατήσει όρθιο προσωπικά, το αντέχεις; Αυτό σημαίνει Επανάσταση το 2015, με συσσίτια και κουπόνια; Αυτό θα είναι Πατριωτισμός; Περηφάνια;

Το ζητούμενο είναι ένα Αλέξη και δεν είναι προσωπικό - δικό σου. Το ζητούμενο είναι λύση για τη χώρα. Και τέτοια λύση δεν υπάρχει εκτός Ευρώπης. Αν πριν τις προσπάθειες σου αυτό ήταν μία αμφισβητήσιμη εικασία για τους πολλούς, σήμερα είναι βεβαιότητα. Το απέδειξες. Δεν είναι λίγο. Προχώρα στη συμφωνία, τήρησε τη διορία της Παρασκευής και πάμε παρακάτω.

Μετά τα πέντε χρόνια αφαίμαξης για να μην αλλάξει τίποτα, οι πέντε μήνες που πέρασαν με γονάτισαν. Δεν υπάρχουν άλλες αντοχές. Αφιερώσου στο πώς θα μπορέσουμε όλοι μαζί να κυνηγήσουμε μία στοιχειώδη διαβίωση, με διαθέσιμα φάρμακα, ρεύμα, τρόφιμα και καύσιμα, μπας και καταφέρουμε να χτίσουμε προοπτική αυτοπραγμάτωσης των επόμενων γενιών.

Ξέχνα τις αγκυλώσεις και αποδέξου πως είναι δουλειά σου το να μπορώ να δουλέψω - να ανοίξω μία δουλειά, ή να την ανοίξει κάποιος άλλος και να μπορέσω να δουλέψω για εκείνον, με κανόνες. Δούλεψε για ένα υγιέστερο καπιταλισμό, δημιούργησε «πίτα», για να υπάρξει ΑΕΠ και φορολογητέα ύλη για να την αναδιανέμεις όπως καταλαβαίνει η κυβέρνηση σου και η Βουλή.

Δεν υπάρχει διέξοδο στην καταστροφή. Ούτε στο Διχασμό. 

__________

Ένα υστερόγραφο προς φίλους και «φίλους»: βγάλτε το σκασμό για λίγο. Για λίγο. Δεν είναι ώρα για να κάνουμε τους «λογαριασμούς» μας τώρα. Βγάλτε το σκασμό - προέχει η πατρίδα.

Όπως και να'χει, Αλέξη μπες στο αεροπλάνο για Βρυξέλλες

Ας εγκαταλείψουμε για λίγο την πραγματικότητα της δόσης της 20^ης Ιουλίου προς την ΕΚΤ, τις προειδοποιήσεις, τις απειλές και την πρόδηλη ανικανότητα ή άρνηση της κυβέρνησης και του Αλέξη Τσίπρα να κλείσει τη συμφωνία.

Ας πάμε σε μία παράλληλη πραγματικότητα, σε αυτή που το ΝΑΙ σημαίνει ΟΧΙ και το ΟΧΙ σημαίνει ΝΑΙ, για να συγκαλύψει τη χρονική μετάθεση του προσωπικού αδιεξόδου Τσίπρα, μέσα από τη μετατροπή του σε ένα πιθανό Εθνικό δράμα εξόδου της χώρας από τον ανεπτυγμένο κόσμο, το ευρώ και την Ευρωζώνη. Ένα τακτικισμό που τόλμησε δημοψήφισμα πάνω στις μουτζουρωμένες σημειώσεις των δανειστών.

Έκλεισαν οι τράπεζες, τα σπάσαμε με την Ευρώπη και διχάστηκε ο λαός για να πάρει ο κ. Τσίπρας μία αναβολή σε μία δύσκολη απόφαση. Η αναβλητικότητα των πέντε μηνών διακυβέρνησής του έχει κοστίσει ήδη 50 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά μπροστά στο πικρό ποτήρι είπε να πάρει μία ακόμη, με τη χώρα να παίζεται στα ζάρια. Μία υποσημείωση για το μέλλον, αν ο κ. Βαρουφάκης με όλους τους τίτλους του είχε κατανόηση και άρα σκοπιμότητα σε αυτό το έγκλημα, ή αν ήταν χαμένος στο μυθιστόρημα που γράφει η ύπαρξη του. Θα φανεί σύντομα.

Στο δημοψήφισμα δεν ψηφίσαμε ΝΑΙ ή ΟΧΙ σε τίποτα - θα μπορούσε να είχε γίνει πάνω στην απόδειξη του μπακάλη: όλα τα σημαντικά βρίσκονταν στην ανάγνωση των πραγμάτων, γύρω από μία προσφορά που δεν υπήρχε την ώρα της κάλπης. Μια προσφορά που συζητήθηκε χωρίς να οριστικοποιηθεί - χωρίς να πει η άλλη μεριά «αυτή είναι η τελική μου πρόταση».

Ακουμπήσαμε τη χώρα στο τραπέζι της ρουλέτας με διαδικασίες art installation όπου όλα εννοούνται και τίποτα δεν είναι αυτό που λέει ή δείχνει πως είναι. Αν δεν απειλούσε τις ζωές μας θα είχε ενδιαφέρον - αν το βιώναμε σαν τον κ. Βαρουφάκη, για παράδειγμα, όπου ό,τι κι αν συμβεί το μέλλον του θα είναι λίγο πολύ το ίδιο, αφού δε μοιάζει να δέχεται καμία ευθύνη για τις πράξεις ή τους λόγους του και σε ό,τι τον αφορά θα είναι με βεβαιότητα αθώος ακόμα κι αν καταστραφούν 11 εκατομμύρια ζωές.

Η μετάθεση

Ο κ. Τσίπρας είπε «ψηφίστε ΟΧΙ και θα φέρω συμφωνία σε δύο μέρες». Ο κ. Βαρουφάκης είπε «σε μία μέρα» (προφανώς γνωρίζοντας καλύτερα πως η χώρα πιθανότατα θα τιναχτεί στον αέρα μερικές ώρες μετά το ΟΧΙ). Εϊπε επίσης πως «αν ψηφίσει ο λαός ΝΑΙ θα το σεβαστώ» και πάλι θα πάει να διαπραγματευτεί. Εκεί συμφωνεί και με την άλλη πλευρά που είπε «ψηφίστε ΝΑΙ και στείλτε τους να φέρουν συμφωνία».

Στο παράλληλο σύμπαν του κ. Τσίπρα, το ΝΑΙ και το ΟΧΙ δεν έχουν καμία διαφορά: και στις δύο περιπτώσεις θα πρέπει γύρω στις 9 το βράδυ απόψε να βρίσκεται στο αεροπλάνο με τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος για να γυρίσει τη Δευτέρα ή την Τρίτη το πολύ με συμφωνία.

Αν ο κ. Τσίπρας δεν είναι ψεύτης, ανίκανος και λιποτάκτης αυτό πρέπει να γίνει.

Αν είναι όλα τα παραπάνω, πράγμα που απεύχομαι (κι εδώ επιστρέφουμε στην πραγματικότητα), η χώρα τις επόμενες μέρες ή ώρες:

• ή θα κηρυχθεί και επίσημα χρεοκοπημένη το ξημέρωμα της Δευτέρας
• ή θα υποστεί μία εξευτελιστική χείρα βοηθείας
• ή θα μπει σε μακρές διαπραγματεύσεις ομαλής χρεοκοπίας και συζητήσεων για ένα νέο μνημόνιο.

Οι τράπεζες πάντως δεν θα ανοίξουν. Ούτε με ΝΑΙ, ούτε με ΟΧΙ. Ο κ. Κατρούγκαλος είναι ένας κοινός πολιτικός απατεώνας. Μακάρι να υπάρχει νόμος που να μπορεί σε δεύτερο χρόνο να τιμωρήσει τη σκόπιμη παραπλάνηση του κυρίου-Δώδεκα-Τα-Εκατό.

Κι ερχόμαστε στα σημαντικά - στο διχασμό που με άγρια λαχτάρα αγκάλιασε η Επικράτεια γύρω από το δημοψήφισμα, με ευθύνες Τσίπρα τόσο στο ότι έθεσε σε ψήφιση ένα αρνητικό ερώτημα, όσο και για τον πολιτικό του λόγο με τις φασιστικού χαρακτήρα προσπάθειες ηθικής απαξίωσης της αντίθετης άποψης. Νομίζαμε πως ο κ. Σαμαράς ήταν ένα ομιλούν πλήγμα για τη δημοκρατία, αλλά ξεγελαστήκαμε μαζί με τη μισή Δύση που είδαν τον Αλέξη για εκκολαπτόμενο μετριοπαθή· στο πρόσωπο του αντικαταστάτη του κ. Σαμαρά ανακαλύψαμε νέα πολιτειακά βάθη.

φωτογραφία
Στράτος Σαφιολέας

Με αυτά τα δεδομένα ο, σε εμπόλεμη κατάσταση χωρίς όπλα, λαός τι θα κάνει; Θα επανενωθεί ζητώντας αυτό που κέρδισε στο δημοψήφισμα «συμφωνία ή συμφωνία», ή θα διχαστεί περαιτέρω αναζητώντας νέα πεδία και μέσα συμπλοκής; Η απάντηση είναι πως αυτό θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από την στάση και τον πολιτικό λόγο Τσίπρα και Σαμαρά.

Είμαστε χαμένοι από χέρι δηλαδή. Εκτός αν ο λαός δεν τσιμπήσει για δεύτερη φορά σε μία εβδομάδα. Αν ο λαός ενωθεί αυτή τη φορά στις πλατείες κάτω από το κοινό, εκ των πραγμάτων και των φαντασιακών αφηγήσεων, αίτημα για συμφωνία. Γίνεται, ή θα αποδειχτεί πως υπάρχει άγρια λαχτάρα για μίσος και «αίμα»;

ΥΓ1: αν υπάρχει Θεός, οι Ευρωπαίοι θα αφήσουν την ερμηνεία του δημοψηφίσματος σε εμάς, για να το ακυρώσουμε ως μη σχετικό με τη νέα διαπραγμάτευση για το επόμενο πακέτο.

ΥΓ2: θα αναφερθώ ξανά στον κ. Τσίπρα με τον τίτλο του, όταν αποφασίσει να τον τιμήσει/κατανοήσει ο ίδιος. Ελλάδα δεν είναι μόνο η Κουμουνδούρου.

ΥΓ3: με την ανικανότητα των Ευρωπαίων μπροστά στο μικρό μπολσεβίκο θα ασχοληθώ όταν σοβαρευτούμε εμείς. Αλλιώς είναι συμψηφισμός και φτηνή δικαιολογία - βούτυρο στο ψωμί του πολιτικού μας συστήματος.

Η εγκληματική ελληνική άρχουσα τάξη

Η άρχουσα τάξη αποδέχτηκε, αν δεν έχτισε, τη διαπλοκή που καθυπέταξε τη χώρα. Βολεύτηκε με ό,τι την εξυπηρετούσε και κατηγόρησε με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς τη λαϊκή ψήφο και τον πολίτη όταν αυτός ακολούθησε το παράδειγμα της.

Η χώρα δεν είναι βιώσιμη, όχι γιατί υπάρχει πλέγμα εξωτερικών εχθρών, αλλά γιατί δεν την αφήνει το εσωτερικό πλέγμα συμφερόντων. Χτισμένο και δομημένο για δεκαετίες, πριν και μετά τη Μεταπολίτευση.

Η άρχουσα τάξη δέχτηκε να πέσει το βάρος του προβλήματος που εκείνη δημιούργησε στις πλάτες «των άλλων», της μεσαίας και εργατικής τάξης. Δεν πλήρωσε τους φόρους της, δεν άφησε τη χώρα να αλλάξει και να μπουν κανόνες, δεν θέλησε ποτέ την ισοτιμία των πολιτών και επιχειρηματιών, αλλά παρέμεινε εσωστρεφής, αμόρφωτη (όχι ανεκπαίδευτη) και ανέγγιχτη από τον Διαφωτισμό που με ευκολία επικαλείται για να κακίσει όσους δεν ανήκουν σε αυτή. Τους πολλούς, των οποίων την αφαίμαξη δέχτηκε αδιάφορα σε όλη τη διάρκεια της κρίσης ενώ εκείνη εξασφάλιζε περαιτέρω πλουτισμό σε βάρος τους.

Αν η άρχουσα τάξη είχε την παραμικρή παιδεία, θα καταλάβαινε πως πέρα από το οικονομικό αδιέξοδο, οδηγούσαν τη χώρα σε ένα πολιτικό. Εδώ που είμαστε σήμερα, με μία συσσωρευμένη οργή που επιζητεί εκτόνωση και δικαίωση μέσα από ένα ΟΧΙ που έρχεται και θα ολοκληρώσει την καταστροφή της χώρας και των πολλών.

Μπροστά ακόμα και σε αυτό το καταστροφικό ενδεχόμενο, η άρχουσα τάξη παραμένει εσωστρεφής. Διχάζει, κατηγορεί και δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη για το που είμαστε σήμερα σαν κοινωνία· στα όρια ενός νέου διχασμού και διεθνούς απομόνωσης. Καμία αλήθεια - όλα καλά καμωμένα. Φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι ψηφοφόροι του ενός ή του άλλου κόμματος. Αυτό είναι το πρόβλημα.

Και κάπως έτσι, θα δώσει την τελευταία κλωτσιά στην καρέκλα του ενός λαού που βρίσκεται τεντωμένος στις μύτες των ποδιών με μια θηλιά στο λαιμό - αυτή του ΟΧΙ. Τη Δευτέρα το πρωί θα τον πουν αυτόχειρα. Και θα είναι, αλλά δεν έφτασε μόνος του εκεί.

Με τι εχέγγυα και τι αξιοπιστία θα τον μεταπείσουν όταν δεν έχουν την στοιχειώδη ειλικρίνεια να εξηγήσουν το μέχρι εδώ. Κάποιος θα πει «πολλά δεν τους φορτώνεις»; Η απάντηση είναι όχι. Στις καπιταλιστικές κοινωνίες, σαν αυτή που επιθυμώ και για μας, ευτυχώς ή δυστυχώς τα Μέσα και το χρήμα βρίσκονται σε λίγους που ελέγχονται από τις προβλέψεις του συντάγματος. Όταν αυτές καταρρεύσουν - η περίπτωση μας - το σύστημα καταρρέει.

Ποιός θα την πληρώσει; Ο «αυτόχειρας» λαός. Ποιός νοιάστηκε - οι καταθέσεις έξω περιμένουν για να αγοράσουν ό,τι μείνει για κέρματα. Αυτό δεν λύνεται ούτε από την Ανατολικογερμανίδα επικεφαλής της Ευρώπης, ούτε από τους τηλεοπτικούς αστέρες - πολιτικούς και άλλους - της ντόπιας Ολιγαρχίας. Λύνεται μόνο με λαϊκή επαγρύπνηση για αυτό που μας συμβαίνει και αυτό που έρχεται.

Ο Αλέξης Τσίπρας μου είναι αδιάφορος - αυτός, ως μέρος της άρχουσας τάξης, θα παλέψει με τα ίδια εγωπαθή χαρακτηριστικά για τη δική του επιβίωση. Εγκλωβίστηκε ηλιθιωδώς και στο δίλημμα της δικής του αυτοκτονίας ή του λαού, επέλεξε του λαού. Οι πολλοί με ενδιαφέρουν και το πώς θα δουν πως το ΟΧΙ θα τους φέρει σε μία Ελλάδα φτωχή και αυταρχική, χειρότερη και από αυτή του Μεσοπολέμου. 

Για να χρησιμοποιήσω το παράδειγμα της μη αυτάρκειας τροφίμων της χώρας, πως δεν παράγουμε ούτε καν ό,τι χρειαζόμαστε για να φάμε, η λύση δεν είναι να αποκοπούμε από τη μόνη πηγή χρηματοδότησης ανάπτυξης αυτής της παραγωγής, αλλά οι κανόνες που θα την επιτρέψουν. Για αυτές δεν έκανε κανείς τίποτα. Κάθε άλλο. Οι μεν προηγούμενες κυβερνήσεις εξασφάλισαν περισσότερο τα συμφέροντα όσων δεν ήθελαν κάτι τέτοιο, ενώ οι σημερινοί κήρυξαν Κούγκι με μόνο θύμα το λαό και την ολοκληρωτική φτωχοποίηση του με επιλογές που μόνο στον ολοκληρωτισμό μπορούν να οδηγήσουν.
Όταν η άρχουσα τάξη θα διασωθεί από τις καταθέσεις που φούσκωσαν στο εξωτερικό, η σημερινή κυβέρνηση και ο στενός πυρήνας της - αυτός που έπρεπε να έχει εξεγερθεί με όσα δρομολογήθηκαν - ελπίζουν (ανιστόρητα) στη διάσωση τους λόγω κομματικής ταυτότητας, με όρους Ανατολικού Βερολίνου.

Έμελλε οι τάχα αγωνιστές του ταξικού αγώνα να καταρρακώσουν τις τάξεις που κάποτε είπαν πως θα εκφράσουν, ταυτιζόμενοι με την άρχουσα τάξη και τις διαχρονικές επιλογές της: δεν αλλάζουμε τίποτα, κοιτάζουμε τη δική μας επιβίωση κι «έχει ο Θεός» για όλους τους άλλους. 

Η συνομιλία του λαϊκού αγωνιστή Στρατούλη, κρυμμένου πίσω από μαύρα γυαλιά άλλων εποχών, να λέει ψέμματα σε συνταξιούχο είναι ενδεικτικά. Το ύφος της νέας Φρειδερίκης, που έχει επιτάξει το πάλαι ποτέ Παλάτι, αποκαλυπτικό για το ύφος της εξουσίας που θα ασκηθεί χωρίς τις δικλείδες της Ευρώπης, όταν ολοκληρωθεί η απομόνωση μας με, τι ειρωνεία, λαϊκή ψήφο σε δημοψήφισμα επτά ημερών. Τις δικλίδες που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε απέναντι σε άλλες εξουσίες, αλλά επιδιώκει να καταργήσει την Κυριακή ψευδόμενος, για τις τράπεζες που έκλεισαν, για τη διαπραγμάτευση που δήθεν μπορεί να συνεχίσει μετά το ΟΧΙ, την ευημερία που θα έρθει, το νόμισμα και τόσα άλλα. Στη διάρκεια των πέντε μηνών, δεν έχουν εκστομίσει μία αλήθεια. 

Όσο για τους πατριώτες που ψήφισαν ΑΝΕΛ για Εθνική Υπερηφάνεια, ας μας απαντήσουν πως θα αποτραπεί ο Εθνικός Κίνδυνος εκτός Δύσης. Το έχω απορία.