Μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης είναι μία καλή στιγμή για να κοιτάξουμε μπροστά. Ελπίζω να με συγχωρήσει ο Μάνος Ματσαγγάνης που θα χρησιμοποιήσω την ανοιχτή επιστολή του - ως τέτοια την εξέλαβα - για αυτό το σκοπό. Θα με συγχωρήσει, γιατί το παρόν είναι σε συνέχεια ψηγμάτων της επιστολής του κι ας είναι αντίθετο στο πνεύμα στο οποίο εντάσσεται η ανάλυση που παρουσιάζει. Θα με συγχωρήσει, αν αναγνωρίσει ένα οξύμωρο μεταξύ της πολιτικής του τοποθέτησης, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ όταν μιλάει για το κοινωνικό κράτος με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης, και της επιστολής.
Ο ΜΜ κάνει μία τεχνική και αριθμητική κατάτμηση του πληθυσμού για να εξηγήσει γιατί δεν εισακούστηκε το κέντρο και το Ποτάμι ειδικότερα. Νομίζω πως κάνει λάθος. Πολιτική είναι το γενικό, η ενοποιητική πρόταση που έρχεται μέσα από την επίγνωση των μερών. Αυτή η πρόταση είναι που λείπει οδηγώντας σε επαναλαμβανόμενες ήττες το χώρο που δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει ένα ικανοποιητικό όνομα και προσδιορισμό. Ανατριχιάζω ακόμα και εγώ στο ακραία προβληματικό «προοδευτικό, φιλοευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό» που στερείται κάθε φιλοδοξίας αλλά ετεροπροσδιορίζεται ατυχώς.
Όλοι όσοι περιγράφει μέσα από την κατάτμηση που κάνει (αγρότες, υπάλληλοι κλπ) δεν είναι δρώντες μέσα στο ίδιο προβληματικό πλαίσιο; Δεν διέπονται από τις ίδιες ανάγκες ως προσωπικότητες; Η πολιτική πότε έχασε τη δυνατότητα να φτιάχνει συλλογικά αφηγήματα που να εξειδικεύονται στις επαγγελματικές, κοινωνικές και οικονομικές τάξεις; Πότε παραιτήθηκαν ή απαλλάχτηκαν οι πολιτικοί από αυτή την ευθύνη;
Δεν περιμένω πως θα βρεθεί ο Ομπάμα και ο επικοινωνιακός μηχανισμός του Ομπάμα για να ανοίξει το ασφαλιστικό στη χώρα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως οι συνταξιούχοι πρέπει να τίθενται a priori απέναντι από όποιον οφείλει να προτείνει λύσεις. Τουλάχιστον ως προς τις προθέσεις μας. Πόσο δύσκολο είναι να εξηγήσει κάποιος πως θα πρέπει να γίνει κάτι ούτως ώστε να πάψουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους να είναι χαρτζιλικοεξαρτώμενα; Πως πρέπει να έχουν τροφή, στέγη, μέλλον και αξιοπρέπεια και μετά το θάνατο των παππούδων τους; Πότε αποτύχαμε, ή αποδεχτήκαμε την αποτυχία, να βάλουμε αυτή τη συζήτηση μέσα στα σπίτια και το εκλογικό σώμα; Αν η εκκίνηση είναι πως είναι εγωιστές δεν θα πειστεί κανείς βέβαια, ακόμα κι αν αυτό είναι εν μέρει σωστό.
Πότε χάσαμε κάθε ελπίδα, ή πεποίθηση, πως έχουμε υπεύθυνους δημοσίους υπαλλήλους - ανθρώπους που μετέχουν των κοινωνιών τους και των συλλογικών προσπαθειών, με την ίδια ανάγκη με τους υπόλοιπους εργαζόμενους να νιώσουν περήφανοι για το έργο που προσφέρουν;
Είναι αδιανόητο πως ξεχωρίζουμε και ακυρώνουμε συστηματικά και συλλήβδην κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες επειδή δεν έχουμε πειστικές προτάσεις. Βέβαια δεν μπορεί να είναι πειστικό με διοικούντες από τον κομματικό στρατό, με μόνο στόχο την προσωπική ανέλιξη ή ακόμα και τις ερωτικές περιπέτειες. Ούτε αυτά τα ξέρουμε; Ούτε λύσεις έχουμε να προτείνουμε; Δεν καταλαβαίνουμε γιατί οι δημόσιοι διοικητές πρέπει να ορίζονται με opengov αντί με τον παραδοσιακό τρόπο, ασύγχρονα με τις εκλογές, με πενταετή θητεία; Από ‘τικ’ το λέμε ή για να βγάλουμε άχρηστο όποιον υπηρετεί σήμερα; Είμαστε ανίκανοι να εξηγήσουμε το πρόταγμα και να πείσουμε οπότε καταφεύγουμε αποκλειστικά στην ακύρωση και την αστυνόμευση με πειθαρχικούς κώδικες που δεν εφαρμόζουμε;
Αν ψάχνουμε να δούμε τι είναι λάθος στο μεταρρυθμιστικό χώρο, ας ξεκινήσουμε από τη φοβικότητα μας, που γρήγορα μετατρέπεται σε επιθετικότητα, προς το υποκείμενο των μεταρρυθμίσεων, τον πολίτη. Ό,τι δουλειά κι αν κάνει, από όποια τάξη κι αν προέρχεται, όποιες κι αν είναι οι προσωπικές του επιλογές ζωής.
Πρέπει να ξεφύγουμε από την λούπα της αντιπαράθεσης με την κοινωνία αντί της προσπάθειας εκπροσώπησης και καθοδήγησης της. Μία λούπα που εκπροσώπησε κυρίαρχα όσο και καταστρεπτικά ο κ. Βενιζέλος μέχρι σήμερα. Οι προοδευτικοί πολιτικοί κοιτούν στον καθρέφτη όταν αποτυγχάνουν, όχι στον πολίτη. Αυτή είναι η δουλειά όσων ασχολούνται με την πολιτική - όχι η κριτική επαγγελματικών ή άλλων τάξεων. Όσο συνεχίζεται η κατάτμηση και καταγγελία, αυτή που εκδηλώνεται ακραία όταν μιλάμε για τους «γιατρούς του Κολωνακίου» περισσότερο από ότι μιλάμε για θεσμούς, τόσο θα οδηγούμαστε σε νέα εκλογικά και πολιτικά βάθη.
Δε λέω πως το κόμμα στο οποίο ανήκω και στηρίζω το έχει λύσει, κάθε άλλο. Αλλά αν μη τι άλλο δε φώτισε ποτέ αρνητικά κάποια ομάδα πολιτών με βάση τα όποια κοινά χαρακτηριστικά της.
Τέλος, σε ό,τι αφορά τον κ. Τσίπρα (δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ πια) πρέπει να τον αναλύσουμε για αυτό που είναι, χωρίς να υποτιμούμε τα πραγματικά του χαρακτηριστικά ή το μέγεθος του. Ο νέος Πρωθυπουργός, μετά και τις πρόσφατες εκλογές, ηγεμονεύει. Τους ηγεμόνες δεν τους μαδάς, δεν τους παρακαλάς, δεν τους μειώνεις με χάχανα όπως διάβασα κάπου αλλού. Τους νικάς. Με πρόταση και πολιτική δουλειά. Αν μπορείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου