Το αδιέξοδο ενός «πολιτευτή»

Πιστεύω στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, τα κόμματα το πολιτικό σύστημα, τους πολιτικούς, τις οργανώσεις πολιτών και τους πολίτες.

Πιστεύω στην Ανοιχτή Κοινωνία, στην ισότητα, στο δικαίωμα όλων στην αυτοπραγμάτωση, στους κανόνες και τις διαδικασίες.

Και δεν έχω τι να ψηφίσω.

To debate

Ήλπιζα πως το χθεσινό debate θα με έσπρωχνε προς κάποια κατεύθυνση, αλλά ομολογώ δύο φορές απελπισμένος.

Η χθεσινή τηλεμαχία ήταν η εικόνα του αδιεξόδου: επτά ολίγιστοι «αρχηγοί» απέναντι σε επτά εκπροσώπους ειδικών συμφερόντων - αυτούς που εγκρίνει το πολιτικό σύστημα ως συνομιλητές. Στη σημερινή συγκυρία, από τα τάρταρα της δημοκρατίας μας, μοιάζει να ισχύει και το αντίστροφο: και οι αρχηγοί ενδέχεται να παρίστανται κατόπιν έγκρισης. «Κράτα με να σε κρατώ» το λέει ο λαός.

Το format της τηλεμαχίας, κατόπιν συνεννόησης τηλεοπτικών καναλιών και πολιτικών κομμάτων, είναι ενδεικτικό της θεσμικής μας κατάρρευσης. Εκπροσωπήθηκαν 7 κόμματα, επτά καναλάρχες και οι μεταξύ τους σχέσεις. Γιατί να μην έχει την ευθύνη η ΕΣΗΕΑ; Γιατί όχι ένας ή τρεις moderators αλλά επτά, με ανοιχτή αναφορά καναλιού προέλευσης; Γιατί κανείς από τα έντυπα Μέσα; Προσεχώς «Εσκομπάρ».

Η εικόνα ήταν ενός κλειστού συστήματος συντήρησης, ειδικά τώρα που γνωρίζουμε τα πεπραγμένα των περισσότερων στη διακυβέρνηση: επτά προτεινόμενοι διαχειριστές μίας καταστροφής, χωρίς στρατηγική, χωρίς πολιτική για αλλαγές, διαγωνιζόμενοι σε μικρο-διορθώσεις αναλόγως εκλογικής απεύθυνσης - πελατείας.

Σε κανενός πολιτικού αρχηγού (και άρα κόμματος) το λόγο δε χώρεσε η διαφάνεια, η ανοικτότητα, η ανεκτικότητα, τα δικαιώματα, η δικαιοσύνη ως όροι ύπαρξης των πολιτών για αρχή, ούτως ώστε να νιώσουν την ελευθερία και την ασφάλεια να επιδιώξουν την αυτοπραγμάτωση τους - να δημιουργήσουν, να αισθανθούν περήφανοι για το μόχθο τους, να παράξουν πλούτο και έτσι να ξαναστήσουν και την οικονομία της χώρας που με τη σειρά της θα έρθει να υποστηρίξει όσους έχουν ανάγκη, τα ασθενέστερα στρώματα· ημεδαπά και μη.

Τέλος, ο αποκλεισμός εκπροσώπων κόμματος με κοινοβουλευτική παρουσία και νόμιμη συμμετοχή στις ερχόμενες εκλογές (ας μη έσερναν ΟΛΟΙ τα πόδια τους στην παραπομπή της υπόθεσης στη δικαιοσύνη ελέω ψηφαλακίων), της ΧΑ, από τη χθεσινή διαδικασία δίνει το δικαίωμα στους φασίστες να συνεχίσουν να λένε πως τα αστικά κόμματα τους φοβούνται όσο και τη δημοκρατία. Βούτυρο στο προεκλογικό ψωμί τους. Πόσο δύσκολο ήταν να τους καλέσουν και να τους αποδομήσουν;


Οι αρχηγοί 

Ο πρώην Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας δεν έχει κανένα περιθώριο πια να πλασάρεται σαν δυνητική έκπληξη, πως τάχα έχει καλές προθέσεις και μία στιβαρή πολιτική πυξίδα που θα τον κατευθύνει κατόπιν προσγείωσης στην πραγματικότητα. Η προσγείωση έγινε, αλλά η πολιτική του πυξίδα δείχνει τελικά λάθος «Βορρά». Απέτυχε σε κάθε σταυροδρόμι όπου είχε να επιλέξει μεταξύ του σεβασμού της δημοκρατίας και του κομματικού τακτικισμού, επιλέγοντας πάντα το δεύτερο. Δεν υπάρχει τίποτα το νεωτερικό στον κυνισμό κ. Πρωθυπουργέ - αυτός μας έφτασε στο σήμερα. Δεν έχει νόημα να περάσουμε σε θέματα κυβερνητικής απραξίας, χαριστικών πράξεων, τροπολογιών, χτυπήματος αντί εξέλιξης της Δι@γειας, επιλογών προσώπων σε καίρια πόστα και την παντελή έλλειψη έμπρακτων αποδείξεων πως αντιλαμβάνεστε ποιό είναι το πρόβλημα της χώρας.

Ο πρώην Πρόεδρος της Βουλή και αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, κ. Μεϊμαράκης, έχασε την ευκαιρία που είχε να υφαρπάξει το Κέντρο, αφού δε δείχνει καμία διάθεση να αποκηρύξει τους Μπαλτάκους της παράταξης του, τις επιλογές τους το περασμένο διάστημα και τη συλλογική ευθύνη τους για την γιγάντωση της αποκλεισμένης από τη χθεσινή διαδικασία Χρυσής Αυγής. Για την ανοιχτή ανοχή του προκατόχου του (και των συγκυβερνόντων ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) στη ρατσιστική βία. Όχι μόνο δεν τους αποκηρύσσει, αλλά δείχνει ανανεωμένη ανοχή στο όνομα... της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου! Το πότε έγινε θέμα ελευθερίας το να διατηρείς φασίστες και μισαλλόδοξους μέσα στο κόμμα σου, θα μας το εξηγήσει ελπίζω στην επόμενη τηλεμαχία... Δεν αξίζει καμία περαιτέρω ανάλυση αυτό το ανοιχτά ακραία δεξιό μόρφωμα.

Η κ. Φώφη Γεννηματά επίσης δεν δείχνει να έχει πολιτική κατεύθυνση. Το μόνο της πρόταγμα εχθές ήταν αυτό της κυβέρνησης τετραετίας. Πότε μπήκε στην ατζέντα της σοσιαλδημοκρατίας η με κάθε κόστος «σταθερότητα»; Όταν έγινε προσωρινά, σε συνθήκες ελεύθερης πτώσης εξαιτίας όσων άφησε πίσω της η κυβέρνηση Καραμανλή, έχασε. Η ειρωνεία είναι πως επιστρέφουν κάτω από ένα τέτοιο πρόταγμα στελέχη από την εποχή του ΠΑΚ, αλλά σαν κουρασμένα παλικάρια, όπως ο κ. Λαλιώτης, ενός ΠΑΣΟΚ που κάποτε ήταν σαφής δύναμη ανατροπής (που εν πολλοίς πέτυχε).
Ειρωνεία δεύτερη, το ότι μιλάει διαρκώς σε πρώτο πληθυντικό, «εμείς», αναφερόμενη στο έργο αυτού που απέκλεισε από την εκλογική συμπαράταξη που δημιουργήθηκε με τη ΔΗΜΑΡ του 4-2-1 και τον κ. Χατζησωκράτη που έστελνε mails στα κομματικά στελέχη για το πώς θα πάρουν τις κενές θέσεις διευθυντών στα νοσοκομεία επί Παπαδήμου. Είναι δύσκολο να πείσει μία ηγέτης όταν δεν μπορεί να πει «εγώ» μετά από μία πορεία δεκαετιών στην πολιτική. Όταν δεν έχει κάτι να δείξει σε επίπεδο αρχών, πολιτικού λόγου, ή πεπραγμένα.

Όσο για τον κ. Θεοδωράκη, το σχόλιο μου θα περιοριστεί στην αφοσίωση του στη χθεσινή, μοναδική για αυτόν, διαδικασία, αφού δε θα συμμετέχει σε άλλο debate, στην οποία βρήκε χρόνο και διάθεση να σκεφτεί πως είναι μια καλή ιδέα να τραβήξει φωτογραφία τον διπλανό του και να την ποστάρει σαν έφηβος στο Instagram. Στα 50φεύγα του. #YOLO Σταύρο - enjoy… Αν μη τι άλλο γλιτώνω από την υποχρέωση να σχολιάσω σοβαρά τα λεγόμενα σου και τα επίμονα χτυπήματα ενάντια στον κοινοβουλευτισμό. (sorry για τον ενικό, αλλά σε κάνω follow στο Insta #buddies).

Το χθεσινό τραπέζι συμπλήρωναν ο κατ’επάγγελμα πλέον ψεύτης, ο Πάνος «εγώ δεν έχω καταδικαστεί ποτέ για τίποτα» Καμμένος, ο Παναγιώτης «έχω σχέδιο για τη Δραχμή και κουπόνια μπας και μας φτάσει το ψωμί» Λαφαζάνης και ο επίσης πολιτικά ανέντιμος καπιταλιστής-κομμουνιστής κ. Κουτσούμπας (σόρρυ για όσους λένε το ΚΚΕ «τιμημένο»). Πλάκα έχει το ΚΚΕ, οι όμορφες αναλύσεις που έκανε η κ. Παπαρήγα, αλλά το ξέρουν πρώτοι αυτοί πως όταν τελειώνει η ανάλυση και φτάνουν στο δια ταύτα δεν προτείνουν κάτι ρεαλιστικό για την κοινωνία. Είναι μία μηχανή συντήρησης σε μία χρονικά απροσδιόριστη μάχη των τάξεων, εφάμιλλη αυτών της Εκκλησίας και της Δεξιάς στη χώρα.

Από αυτές τις εκλογές θα λείψουν και τα μικρά κόμματα: οι οικολόγοι και η ΔΗΜΑΡ απορροφήθηκαν (από ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα), το Κίνημα του Γ. Παπανδρέου δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί σε νέα εκλογική διαδικασία τόσο σύντομα μετά τις προηγούμενες δύο σε διάστημα λίγων μηνών, ενώ θα υπάρχει πληθώρα επιλογών σαν αυτές του κ. Λεβέντη με υποψήφιους γνωστούς στο τηλεοπτικό κοινό από τις εκπομπές της Αννίτας Πάνια, «Κυνηγοί» κλπ. Οι Πειρατές νομίζω πήγαν με τον κ. Λαφαζάνη - μπορεί να τους έταξε πως θα θεσμοθετήσει το bitCoin…


Η εποχή των τεράτων, ακόμα

Πριν μερικά χρόνια κάποιοι μιλούσαν για την εποχή των τεράτων, στο μεσοδιάστημα μεταξύ ενός παλιού και της γέννησης ενός νέου. Λίγο μετά αναρωτηθήκαμε πόσο κρατάνε αυτά τα τέρατα. Σήμερα τα βλέπουμε να μεταλλάσσονται και να πολλαπλασιάζονται με ασύλληπτο ρυθμό.

Και η απορία για τις 20 Σεπτεμβρίου παραμένει: τι να ψηφίσω; Το δε ερώτημα ποιός θα κάνει ένα σχέδιο για τη χώρα των επόμενων γενεών, μπορεί να ειπωθεί μόνο ως ανέκδοτο: «ήταν ένας έτσι, ένας αλλιώς και ένας αλλιώτικος και είπαν πως θα αλλάξουν την Ελλάδα...».

Μακάρι κάποιος να βάλει στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου της εκλογικής μου περιφέρειας ένα πρόσωπο που να ακυρώνει όλη την παραπάνω κριτική και να αξίζει στήριξης. Ένα πρόσωπο που θα ήθελα πάσι θυσία να δω στην Βουλή. Πώς λέμε Αλέκος Φλαμπουράρης (στην Α’ Αθήνας - ΣΥΡΙΖΑ); Καμία σχέση.

Όπως μακάρι να μη δω τη ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ να βαίνουν προς ισχυρή πλειοψηφία και αναγκαστώ στη φαιδρότητα της «στρατηγικής ψήφου».