Το πολιτικό παιχνίδι του Αλέξη Τσίπρα παραμένει μη ανιχνεύσιμο από τους πολιτικούς αντιπάλους του. Ακραίο παράδειγμα αυτό της κ. Γεννηματά που σαμποτάρισε μία διευρυμένη κάθοδο στις εκλογές, δεχόμενη χαμηλότερα ποσοστά για το συνδυασμό της, προκειμένου να μην έχει μαζί της τον «μνημονιακό Παπανδρέου» για να διευκολύνει τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση.
Η Μαρία Καρακλιούμη είναι η μόνη που άκουσα να το θέτει στη σωστή βάση: ο νέος Πρωθυπουργός κινήθηκε μέχρι εδώ και έκανε εκλογές θέτοντας τον εαυτό του αντίπαλο των πάντων, προκειμένου να επιβάλλει την πολιτική του ηγεμονία. Προεκλογικά αυτό εκφράστηκε με το σύνθημα που τόσο ενόχλησε: «τελειώνουμε με το παλιό».
Αξίζει επίσης να θυμίσουμε αυτό που είχε γράψει ο Γιάννης Λούλης μετά το δημοψήφισμα, πως ο Αλέξης Τσίπρας έκανε «συνένοχους» όσων ακολούθησαν το 62% που ψήφισε ΟΧΙ. Ό,τι έκανε, ήταν κατ’ εντολή τους. Η ευθύνη των συνεπειών είναι κοινή, ενώ η στήριξη καθίσταται προσωποπαγής.
Όσοι περιμέναμε σε ένα τέτοιο πλαίσιο συνεργασία του με το «παλιό», είμαστε μάλλον αφελείς. Η συνεργασία με το ξένο σώμα - με τον Πάνο Καμμένο - δεν του παίρνει. Η σύγκριση μαζί του, του δίνει πολιτικά. Τον χρίζει αυτομάτως προοδευτικό, ενώ κυβερνητικά του δίνει πρόσβαση στο συντηρητικό κοινό. Χωρίς να ζητάει και πολλά.
Η όποια συνεργασία εντός Βουλής θα εξαναγκαστεί, είτε γιατί θα είναι θέμα αρχής όπως ήταν ο νόμος για την ιθαγένεια, είτε λόγω πίεσης από το εξωτερικό για την εφαρμογή μέρους της συμφωνίας. Όποιος νομίζει πως διστάσει να φανεί διστακτικός στην ψήφιση κάποιου μέτρου, προκαλώντας αρχικά την «οργή» και μετά τη συναίνεση της αντιπολίτευσης, αρκεί να δει λίγο το επτάμηνο που πέρασε.
Όταν θα έρθει η ώρα της όποιας συνεργασίας, με βάση τα παραπάνω, δε θα είναι συνεργασία αλλά αφομοίωση. Μοιάζει να έχει το χρόνο για να το δρομολογήσει. Μέχρι τότε, γιατί να «λερωθεί»; Γιατί να περάσει μόνος του τη γραμμή που τράβηξε με κόστος (για τη χώρα) μεταξύ εκείνου και των αντιπάλων του, τη γραμμή που τον έκανε αδιαμφισβήτητα κυρίαρχο; Γιατί να παραδώσει το ριζοσπαστισμό του, την ώρα που προσπαθούν να ριζοσπαστικοποιηθούν όλοι οι άλλοι; Στο μεταξύ θα συνεχίσει να παίρνει στελέχη χωρίς το κόμμα τους. Ποιός θα τα συγκρατήσει - πώς;
Ένας συγκροτημένος πολιτικός αντίπαλος με έντονα τα στοιχεία ανανέωσης ενδεχομένως να μπορούσε να αντιμετωπίσει αυτό το σχεδιασμό, αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει ούτε από τον διεκπεραιωτικό κ. Μεϊμαράκη με τις φατρίες της ΝΔ να ερίζουν για την προεδρία, ούτε από την στενόμυαλη αν όχι κουτοπόνηρη Χαριλάου Τρικούπη, αυτή που ανανεώθηκε με έναν (εξαιρετικό) τριαντάρη εκπρόσωπο τύπου που κράτησε εκτός λίστας για να μην σκανδαλίσει τη γενιά του 1-1-4.
Η Μαρία Καρακλιούμη είναι η μόνη που άκουσα να το θέτει στη σωστή βάση: ο νέος Πρωθυπουργός κινήθηκε μέχρι εδώ και έκανε εκλογές θέτοντας τον εαυτό του αντίπαλο των πάντων, προκειμένου να επιβάλλει την πολιτική του ηγεμονία. Προεκλογικά αυτό εκφράστηκε με το σύνθημα που τόσο ενόχλησε: «τελειώνουμε με το παλιό».
Αξίζει επίσης να θυμίσουμε αυτό που είχε γράψει ο Γιάννης Λούλης μετά το δημοψήφισμα, πως ο Αλέξης Τσίπρας έκανε «συνένοχους» όσων ακολούθησαν το 62% που ψήφισε ΟΧΙ. Ό,τι έκανε, ήταν κατ’ εντολή τους. Η ευθύνη των συνεπειών είναι κοινή, ενώ η στήριξη καθίσταται προσωποπαγής.
Όσοι περιμέναμε σε ένα τέτοιο πλαίσιο συνεργασία του με το «παλιό», είμαστε μάλλον αφελείς. Η συνεργασία με το ξένο σώμα - με τον Πάνο Καμμένο - δεν του παίρνει. Η σύγκριση μαζί του, του δίνει πολιτικά. Τον χρίζει αυτομάτως προοδευτικό, ενώ κυβερνητικά του δίνει πρόσβαση στο συντηρητικό κοινό. Χωρίς να ζητάει και πολλά.
Η όποια συνεργασία εντός Βουλής θα εξαναγκαστεί, είτε γιατί θα είναι θέμα αρχής όπως ήταν ο νόμος για την ιθαγένεια, είτε λόγω πίεσης από το εξωτερικό για την εφαρμογή μέρους της συμφωνίας. Όποιος νομίζει πως διστάσει να φανεί διστακτικός στην ψήφιση κάποιου μέτρου, προκαλώντας αρχικά την «οργή» και μετά τη συναίνεση της αντιπολίτευσης, αρκεί να δει λίγο το επτάμηνο που πέρασε.
Όταν θα έρθει η ώρα της όποιας συνεργασίας, με βάση τα παραπάνω, δε θα είναι συνεργασία αλλά αφομοίωση. Μοιάζει να έχει το χρόνο για να το δρομολογήσει. Μέχρι τότε, γιατί να «λερωθεί»; Γιατί να περάσει μόνος του τη γραμμή που τράβηξε με κόστος (για τη χώρα) μεταξύ εκείνου και των αντιπάλων του, τη γραμμή που τον έκανε αδιαμφισβήτητα κυρίαρχο; Γιατί να παραδώσει το ριζοσπαστισμό του, την ώρα που προσπαθούν να ριζοσπαστικοποιηθούν όλοι οι άλλοι; Στο μεταξύ θα συνεχίσει να παίρνει στελέχη χωρίς το κόμμα τους. Ποιός θα τα συγκρατήσει - πώς;
Ένας συγκροτημένος πολιτικός αντίπαλος με έντονα τα στοιχεία ανανέωσης ενδεχομένως να μπορούσε να αντιμετωπίσει αυτό το σχεδιασμό, αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει ούτε από τον διεκπεραιωτικό κ. Μεϊμαράκη με τις φατρίες της ΝΔ να ερίζουν για την προεδρία, ούτε από την στενόμυαλη αν όχι κουτοπόνηρη Χαριλάου Τρικούπη, αυτή που ανανεώθηκε με έναν (εξαιρετικό) τριαντάρη εκπρόσωπο τύπου που κράτησε εκτός λίστας για να μην σκανδαλίσει τη γενιά του 1-1-4.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου