Ελευθερία, δικαιώματα και οικονομία

Όχι πολύ παλιά στη χώρα μας, πολύ παλιότερα για την υπόλοιπη Ευρώπη, το παιδί και το εγγόνι του τσαγκάρη γινόταν σχεδόν υποχρεωτικά τσαγκάρης, του γιατρού γιατρός και ούτω καθεξής. Το κορίτσι παντρευόταν κάποιον από την τάξη του και έκανε παιδιά, ή πήγαινε ψυχοκόρη. Σήμερα όταν λέμε παιδί, δεν προσδιορίζουμε φύλο, ενώ όσοι ακολουθούν το επάγγελμα του γονιού το κάνουν από επιλογή.

Εδώ και δεκαετίες η Δύση αποδέχεται πως ουδείς γνωρίζει ποιός θα πετύχει επαγγελματικά συνεισφέροντας στην οικονομία της χώρας που μένει, με ποιά ιδέα, σε ποιά χώρα, ή ποιά ανάγκη που δεν είχε διαγνώσει κάποιος άλλος θα έρθει να καλύψει με νέες υπηρεσίες ή βιομηχανικό προϊόν. Οι οικονομίες των χωρών δομούνται γύρω από το απρόβλεπτο που φέρνει η ελευθερία των πολιτών να δημιουργήσουν με νέα δομικά, χρηματοδοτικά και τεχνολογικά εργαλεία.

Επιτυγχάνουν όλα αυτά κάποια νέα ισότητα; Ναι και όχι. Όλοι ίσοι δε θα γίνουν ποτέ σε (φιλ)ελεύθερο καθεστώς - αυτό το πέτυχαν μόνο τα σοβιετικά, απολυταρχικά και καταπιεστικά καθεστώτα εξομοιώνοντας τους πάντες στη μιζέρια και τη φτώχεια, πλην όσων είχαν προνόμια λόγω κομματικής ή καθεστωτικής εξουσίας ή σχέσης.

Πετυχαίνουν όμως μία ισότητα ευκαιριών. Αν η ιδέα σου είναι καλή, αν το λέει η καρδούλα σου και θες να δουλέψεις, μπορείς να δοκιμάσεις. Κι αν αποτύχεις, θα έχει αποτύχει η επιχείρηση σου - όχι εσύ ως προσωπικότητα. Δεν πετυχαίνουν όλοι με την πρώτη, αλλά μπορεί να πετύχουν στη δεύτερη την τρίτη ή τη δέκατη φορά. Όσο προσπαθείς παράγεις πλούτο, θέσεις εργασίας και φορολογείσαι για να υποστηριχθεί το κοινωνικό κράτος, που θα υποστηρίξει όσους έμειναν πιο πίσω.

Στην Ελλάδα επιμένουμε σε ένα μοντέλο που έχει πεθάνει. Επιμένουμε πως γνωρίζουμε ποιός θα πετύχει, σε ποιά πόλη και το πώς. Είναι άντρας, λευκός, ετεροφυλόφιλος και τον γνωρίζουμε. Όχι εμείς ακριβώς, αλλά η εκάστοτε εξουσία.

Οπότε δεν έχουμε κανένα λόγο να έχουμε ελεύθερη χρηματοδότηση από τις τράπεζες μας ή να προσελκύσουμε επενδυτές. Δεν έχουμε λόγο να ενδυναμώσουμε όλους το ίδιο, αλλά μένουμε σε προσεγγίσεις νεκρών προτύπων. 

Συνεχίζουμε να διακρίνουμε μεταξύ των πολιτών, όπου άλλοι πρέπει να κάθονται και να ακούν προσβολές για την προσωπικότητα τους λόγω καταγωγής, αναπηρίας, χρώματος, θρησκείας, φύλου, σεξουαλικότητας και λοιπά, ενώ ένας λευκός ετεροφυλόφιλος που τυγχάνει γελοίος αισθάνεται καταρχάς ασφαλής.

Για όσο ζω, θυμάμαι μέχρι και σε εφημερίδες τα «νέα τζάκια» που έχτισε ή θα έχτιζε κάθε νέα κυβέρνηση. Τους δικούς της «επιχειρηματίες», κρατικοδίαιτους δηλαδή, με μηδενικό ρίσκο και υπερβολικό περιθώριο κέρδους, εφόσον ουδείς άλλος έχει εξασφαλισμένη πρόσβαση στο μεγάλο πελάτη και το πορτοφόλι του, τον κρατικό κορβανά των φόρων μας. Ο μεγάλος ιδιωτικός τομέας ως «ευρύτερο δημόσιο».

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ακόμα και όσοι δεν θα κρεμαστούν από το κράτος για τη δουλειά τους, ακολουθούν και υπάγονται αναγκαστικά στις κλειστές πρακτικές που έχουν εγκατασταθεί για όλους τους παραπάνω.

Όσοι είναι ήδη στο ιερατείο θα κάνουν ό,τι μπορούν για να μείνουν κυρίαρχοι. Θα έρθουν σε «συνεννόηση» με πολιτικούς, ομάδες, παπάδες, εφημερίδες, κανάλια, δημόσιους λειτουργούς - ό,τι απαιτείται φτάνει να μείνουν εκεί που είναι χωρίς να απειληθούν από εγχώριο ή μη ανταγωνιστή.

Αυτή είναι η μάχη της χώρας. Αυτός είναι και ο αντιμνημονιασμός των Μέσων ενημέρωσης που ουδόλως θέλουν να δουν μεταρρυθμίσεις, αλλά μόνο τις θυμούνται προεκλογικά για να κακίσουν τον απερχόμενο της επιλογής τους. Μετά τις εκλογές γυρνούν στα ίδια, τα μικροπολιτικά, τα μη-ρεπορτάζ, τη μισή πληροφορία και τις ειδικές σχέσεις.

Είναι ένα παιχνίδι που έχει πλέον αυτοματοποιηθεί, ακόμα και με συνέπειες στο λεξιλόγιο τους. Οι λαθρομετανάστες επί Σαμαρά έγιναν αυτομάτως πρόσφυγες και μετανάστες χωρίς χαρτιά επί Τσίπρα. Η συγκεκριμένη βελτίωση δε σημαίνει τίποτα - έγινε με την ίδια ευκολία που θα γίνει μία οπισθοδρόμηση αν ξαναβγεί ένας «Σαμαράς».

Όποιος προσπαθεί να δουλέψει εκτός αυτού του πλαισίου είναι ή αυτοκαταστροφικός, ή ηλίθιος, ή εγκληματικά πεισματάρης αφού αδυνατεί να δει το συμφέρον του.

Η νέα κυβέρνηση, η δεύτερη ευκαιρία αριστερά, κοιτάζει ευθέως μία εσωτερική σύγκρουση μεταξύ του χτυπήματος του συστήματος αυτού, της διαπλοκής, του «παλιού» και της επόμενης μέρας. Αν δεν ασπαστεί τον φιλελευθερισμό που τόσο έχει κακίσει πολιτικά, αν δεν μεταφράσει τα όσα ειλικρινώς πιστεύει περί ισότητας στην πράξη, αν δεν δώσει πρόσβαση στην ευκαιρία με σύγχρονα εργαλεία παραμερίζοντας το άγος του κράτους από όπου δεν έχει ελεγκτικό χαρακτήρα αλλά άνευ λόγου περιοριστικό, τι θα κάνει;

Θα χτίσει νέα τζάκια; Θα αφήσει την οικονομία να σέρνεται με εκατομμύρια ανέργων και ανθρώπων στο όριο της φτώχειας; Θα πάει στην Δραχμή μοιράζοντας κουπόνια, όπως έλεγε ο κ. Λαπαβίτσας και η ΛΑΕ, γιατί δε θα μπορεί να παραμείνει στο πλαίσιο του Ευρώ όπου το χρήμα αντιστοιχεί σε μία πραγματικότητα και όχι σε ό,τι αποφασίσει βολονταριστικά το όποιο Υπουργικό Συμβούλιο με την υποτίμηση στην κωλότσεπη;

Δεν αρκεί η αποπομπή του ρατσιστή, του άντρακλα, του φαλλοκράτη Δημήτρη Καμμένου. Η ελευθερία και η ισότητα ζητούν πρακτική εφαρμογή όταν μιλάμε για χώρες και όχι δεξαμενές (αριστερής) σκέψης, ή κόμματα διαμαρτυρίας.

πηγή εικόνας