194 είπαν ΝΑΙ

Η ψήφιση της επέκτασης του Συμφώνου Συμβίωσης για ΚΑΘΕ ζευγάρι, είναι ένα χτύπημα στη μισαλλοδοξία, στην οπισθοδρομική ανοησία και την υποκρισία, απέναντι σε όσους μιλούν για μία σύγχρονη Ελλάδα και Ευρώπη, για πρόοδο, δικαιοσύνη ή ισονομία, αλλά δέχονται πως μερικοί είναι πιο ίσοι από άλλους. Εν προκειμένω, πως μερικοί δικαιούνται τις εύνοιες του οικογενειακού, φορολογικού και κληρονομικού δικαίου και κάποιοι όχι. Πως υπάρχουν «ανώμαλοι» λόγω γενετήσιας διαφοροποίησης - λόγω αδένων. Πως μερικοί δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή και το θάνατο δίπλα στον άνθρωπο τους, στα παιδιά τους.

Είναι οι ίδιοι που περίμεναν να δολοφονηθεί Έλληνας από τη Χρυσή Αυγή για να αντιδράσουν στη βία που ασκούσε η εγκληματική οργάνωση. Μέχρι τότε άκουγαν για περιστατικό και ρωτούσαν «πόσο μαύρο ήταν το θύμα», ή «πόσο μετανάστης», για να το προσπεράσουν, για να μη δυσαρεστήσουν, δέσμιοι σε ζωώδη ένστικτα που κουβαλούν οι ίδιοι, αυτά που εξέθρεψαν με μίσος, μισόλογα, αστειάκια και παραλείψεις στην κοινωνία. Οι ίδιοι που άκουγαν για βιασμό και ρωτούσαν τι φορούσε το θύμα, τι ώρα και σε ποιά γειτονιά. Οι ίδιοι που ρώτησαν το 2008 «τι ήθελε κι αυτός, 15 χρονών παιδί, βράδυ, στα Εξάρχεια». Λυπάμαι - δε θα σας κάνω τη χάρη να σας ξεχωρίσω. Μαζί είστε.

Με την κατάθεση και την υπερψήφιση του νόμου αυτού, μπήκε μία γραμμή ανάμεσα μας. Αποκαλύφθηκε η υποκρισία. Από τη μία, όσοι πιστεύουν χωρίς επιφυλάξεις πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι και οφείλουμε να το αποτυπώνουμε στις προβλέψεις του νόμου. Από την άλλη, ονομαστικά, η Εκκλησία, το Κομμουνιστικό Κόμμα, μία πτέρυγα του συντηρητικού κόμματος της ΝΔ, οι ΑΝΕΛ, όπως και οι πρώην και νυν αρχηγοί κομμάτων Σαμαράς, Μεϊμαράκης, Καραμανλής και Γεννηματά που απείχαν.

Έχουμε δρόμο ακόμα, αλλά η χθεσινή ημέρα πρέπει να μπει στο ημερολόγιο όλων μας. Συγχαρητήρια, σεβασμός και αγκαλιές σε όσους υπερψήφισαν. Είστε κανονικοί άνθρωποι.

Είδα το #thisisacoup του Paul Mason.

Η πρώτη σκέψη, αφότου ξεπεράσει κανείς το βαθμό πρόσβασης που δόθηκε στον δημοσιογράφο σε συγκεκριμένες στιγμές, ήταν πως η Pravda ήταν πιο αντικειμενική στη “δημοσιογραφία” της. Η δεύτερη σκέψη αφορά το κυρίως θέμα του φιλμ, το δημοψήφισμα Τσίπρα και τη στροφή που έκανε μετά τη νίκη του. Και είναι απορία: πώς θα ερχόταν “το τέλος της λιτότητας” με δημοψήφισμα, χωρίς εναλλακτική πηγή εσόδων (επενδύσεις που θα έφερναν δουλειές, φορολογικά έσοδα και θέσεις εργασίας) ή περικοπές στο κράτος;

Μετά την περίοδο Καραμανλή, που έριξε λεφτά στην κρίση (2007 - 2009) και απέτυχε παταγωδώς οδηγώντας μας σε αδυναμία δανεισμού και το Μνημόνιο, ήρθε ο κ. Τσίπρας το καλοκαίρι του 2015 και είπε “να κάνουμε δημοψήφισμα για να βρέξει ο Θεός λεφτά και να φύγουμε απ τα Μνημόνια”.

Το δημοψήφισμα έγινε και 62% ψήφισαν “να βρέξει” αλλά δεν έβρεξε. Αντιθέτως, χάθηκαν και τα τελευταία που είχαμε διαφυλάξει - τα τελευταία ψήγματα επιχειρηματικότητας, τα 25 δισ. του δημοσίου σε τραπεζικές μετοχές, οι ανοιχτές τράπεζες που έκλεισαν, η αξιοπιστία που είχαμε κερδίσει με αίμα.

Λεπτομέρειες κατά τον Paul Mason που αναρωτιέται ακόμα γιατί 11 εκατομμύρια Έλληνες δεν αυτοκτόνησαν ολοκληρωτικά, αλλά πιάστηκαν από το τελευταίο κλαρί που βρήκαν στην ελεύθερη πτώση που έφερε ένας Πρωθυπουργός που δήλωσε στην κάμερα του προπαγανδιστικού φιλμ: “χάσαμε χρόνο και βρεθήκαμε χωρίς λεφτά με την πλάτη στον τοίχο - αν το ξέραμε θα είχαμε πάρει πιο γενναίες αποφάσεις νωρίτερα”. 

Αν δεν ήταν δουλειά του Πρωθυπουργού να το ξέρει (πως δεν υπήρχε χρόνος για το παιχνίδι Βαρουφάκη), ποιός έπρεπε να το ξέρει; Οι πρωταγωνιστές του Paul Mason; Ο μποξέρ-λιμενεργάτης, η ηθοποιός του ΕΜΠΡΟΣ και η δημοσιογράφος του ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν πειράζει όμως, σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό, γιατί ζήσαμε “περηφάνια” και “ιστορικές στιγμές”. Δε χρειάζεται να αλλάξει τίποτα στο σχήμα του - δε χρειάζεται κανέναν από αυτούς που ο δημοσιογράφος χαρακτήρισε στο twitter του "Γερμανοτσολιάδες", σε άπταιστα ελληνικά. Από αυτούς που θα του έλεγαν από το Φεβρουάριο, αν όχι νωρίτερα, πως ΔΕΝ έχει χρόνο, πως πρέπει να δρομολογήσει εναλλακτικές λύσεις για την οικονομία και την κοινωνία. Πως η καρέκλα έχει κόστος που πρέπει να πάρει και αυτός με τη σειρά του, αν δε θέλει να το περάσει στην κοινωνία, όπως έκανε αυτός που μας έβαλε σε αυτή την περιπέτεια: ο Κώστας Καραμανλής, με τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρώην Πρωθυπουργό, τον κ. Αντώνη Σαμαρά, που δήλωνε το Μάιο του 2009 πως το έλλειμμα θα φτάσει το πολύ μέχρι το 4,5%, αντί του υπερτριπλάσιου πραγματικού που έφτασε το 15,6%. 

Το αρνούνται άλλωστε ακόμα και σήμερα. Ήταν λογιστικό τρικ, λένε, και διαμέσου του εκπροσώπου τους στην κυβέρνηση Τσίπρα, του κ. Καμμένου, για να μας υποδουλώσουν οι σοσιαλδημοκράτες - για να μας δέσουν στο άρμα της Ευρώπης. Γιατί άλλη δουλειά δεν είχε η Ευρώπη, από το να ασχολείται κάθε τρεις και λίγο με το 2% της Ευρωζώνης… 

Η αλήθεια είναι μία απλή ευθεία γραμμή: χωρίς το μύθο δεν έχουν πόδι να σταθούν, αφού δεν έχουν ούτε λύσεις, ούτε προτάσεις. Μόνο ειδικά συμφέροντα με πρώτο το δικό τους. Όλα για την επιβίωση τους - ο λαός μπορεί να περιμένει.

Έχει και η Ελλάδα ηλίθιους

Συνηθίζουμε να σηκώνουμε τη γροθιά για τα αμερικανικά «γεράκια» του πολέμου, ή τα γερμανικά τραπεζικά «γεράκια» - αυτούς που αδυνατούν από συμφέρον ή μειωμένη αντίληψη να αντιληφθούν μία ευρύτερη εικόνα και επιμένουν, όταν δεν επιβάλλουν, καταστρεπτικές λύσεις σε μεγάλα προβλήματα.

Έχουμε και εδώ «γεράκια», τους ηλίθιους. Η ελληνική ιδιαιτερότητα είναι πως σε ό,τι αφορά την άρχουσα τάξη της χώρας, υπάρχουν κυρίως τέτοιοι. Ελέγχουν τα Μέσα,  αναδεικνύουν δημοσιογράφους που τους μοιάζουν, εκλέγουν πολιτικούς που μοιράζονται ή ανέχονται τις αντιλήψεις για τη ζωή και την πολιτεία.

Η συνταγή είναι κοινή. Όποτε δεν υπάρχει απάντηση που να στέκει της παραμικρής λογικής επεξεργασίας επιστρατεύεται η θρησκεία. Όταν η θρησκεία δεν είναι αρκετή, επιστρατεύεται η πατρίδα - ο εθνικισμός. Η φυλή. Το αίμα. Το ελληνικό πόδι. Η αντρίλα και η παράδοση των προγόνων, η ιστορία, οι γενοκτονίες.

Όσο αυτοί οι ηλίθιοι αδυνατούν να αντιληφθούν την κατεύθυνση, τόσο θα προτείνουν «λύσεις» που θα εξασφαλίζουν την στασιμότητα της κοινωνίας και της χώρας. Αυτός ήταν ο αγώνας που ξεκίνησε από το τέλος της Γερμανικής Κατοχής του ’40, οδήγησε στη χούντα του ’67 και συνεχίζεται αλώβητος στην επταετία (πώς περνάνε τα χρόνια) της κρίσης.

Όσο αυτοί οι ηλίθιοι δεν αντιμετωπίζονται, θα ρίχνουν κυβερνήσεις, θα ανεβάζουν άλλες, θα τις αλλάζουν και αυτές όταν η διαβολή τους δε θα είναι αρκετή, φτάνει να μην αλλάξει τίποτα.

Οι αγαπημένες μου περιπτώσεις είναι αυτές που ευαγγελίζονται την αλλαγή, εννοώντας φυσικά την ισχυροποίηση του μηχανισμού που τους τρέφει, αυτούς και μόνο αυτούς, αφού κανένας ηλίθιος δεν μπορεί να αντιληφθεί την ατομική πρόοδο μέσα από τη συλλογική. Μέχρι πρότινος μιλούσαν μόνο για μεταρρυθμίσεις. Τελευταία τολμούν να μιλήσουν και για αλλαγή, για να καλύψουν την επιθυμητή στασιμότητα. Τη συντήρηση.

Όποιος δεν είναι ηλίθιος, καταλαβαίνει πως ο τρόπος λειτουργίας ενός κράτους (όπως και μίας εταιρείας) είναι το κλειδί. Κι όταν δε δουλεύει το αλλάζεις μαζί με την κατεύθυνση. Ενισχύεις το θεσμικό πλαίσιο, βάζεις κανόνες που καταρχήν περιορίζουν εσένα που ασκείς εξουσία - αυτό είναι πάντα ένα καλό σημάδι όταν το πετύχεις. Το κριτήριο δεν μπορεί να είναι άλλο από την Ελευθερία των πολιτών και τη δημοκρατία. Στο πρώτο «δεν πειράζει» έχεις χάσει.

Μετρώντας τα μέχρι σήμερα «δεν πειράζει» και αυτής της κυβέρνησης, το συμπέρασμα είναι ένα. Πέσαμε για μία ακόμα φορά σε ηλίθιους. 

Ο Φαήλος ξέρει

Ο Φαήλος Κρανιδιώτης ξέρει ποιές ήταν οι επιλογές του Μηνά Χατζησάββα καλύτερα από τον σύντροφό του, για 25 χρόνια, και τους κοντινούς του. Γιατί τον έβλεπε στην τηλεόραση.

Δεν θα υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να ασχοληθεί κανείς με το συγκεκριμένο πρόσωπο αν δεν έχαιρε δημοσίου βήματος, αν δεν είχε τόση εγγύτητα στην πολιτική εξουσία και δη σε έναν πρώην Πρωθυπουργό που «δεν ενδιαφερόταν για τη ρατσιστική βία», αλλά καιγόταν να μην ψηφιστεί το Σύμφωνο Συμβίωσης παρά την υπόσχεση να ακολουθήσει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου όταν αυτή θα έβγαινε. Και βγήκε. Και Σύμφωνο δεν είδαμε.

Ο Φαήλος Κρανιδιώτης και οι όμοιοι του στην πολιτική και τα ΜΜΕ ξέρουν πως υπάρχει «μοδέρνα πολιτική ατζέντα». Ξέρει πως ο Μηνάς Χατζησάββας ντρεπόταν για την ταυτότητα του - πως «την κρατούσε μακρυά από τα μάτια του κόσμου».

Έχουν δίκιο σε ένα σημείο, στο ότι υπάρχει πολιτική ατζέντα που λέει πως οι άνθρωποι είναι ίσοι με όποιον κι αν επιλέγουν να μοιραστούν τη ζωή τους. Χωρίς να πρέπει να πάνε στην αστυνομία για να πάρουν άδεια για να δουν το άψυχο σώμα του συντρόφου τους. Είναι απλό - δεν είναι κάτι δύσκολο. Είναι μία απλή διοικητική πράξη, ένα κωλόχαρτο ακόμα, σαν το πιστοποιητικό γέννησης ή θανάτου. Το δίπλωμα οδήγησης, το απολυτήριο από το στρατό, τη φορολογική ενημερότητα. 

Ο Φαήλος Κρανιδιώτης, όμως, έρχεται από μία εποχή και ένα πολιτικό χώρο που δεν έπαιρνες δίπλωμα οδήγησης αν δεν υπέγραφες πιστοποιητικό φρονημάτων. Η δε «ανοχή» τους στην ομοφυλοφιλία φτάνει μέχρι τη μη φυλάκιση τους σε κάποιο τρελάδικο: ας ζήσουν ανάμεσα μας, αλλά κρυφά. Κι αν τυγχάνεις «αξύριστη χήρα» βγάλε το σκασμό - μη μιλάς. Δεν ξέρεις εσύ, ούτε καν τον άνθρωπο σου, τι έλεγε τι επιθυμούσε κι αν ζητούσε ή όχι το Σύμφωνο. Μόνο ο Φαήλος ξέρει...

Η μόνη ερώτηση που πρέπει να μας απασχολήσει, κοιτώντας μπροστά, είναι  το ποιόν όσων νομοθετούν ή κυβερνούν με σεβασμό και κόκκινη γραμμή αυτές τις απόψεις, πίσω από ένα φερετζέ παράδοσης ή θρησκείας. Για πόσο ακόμα θα αθετείται το «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι» γιατί ενοχλεί τον κάθε Φαήλο που «ξέρει».

Είναι ένα ερώτημα που δεν αφορά μόνο τη συγκεκριμένη κοινότητα αλλά όλους. Δεν ξέρεις πότε ο Φαήλος θα αποφασίσει πως ξέρει καλύτερα από σένα τι πρέπει να ψηφίζεις, αν θα σπουδάσεις, ή αν μπορείς να πάρεις δημόσιο αξίωμα. Τι επιτρέπεται να είσαι και τι όχι. Είναι η ώρα, εδώ και καιρό, να τελειώσουμε με τις αγκυλώσεις του κάθε φασίστα, είτε δηλώνει πατριώτης, είτε εθνικιστής, είτε δικηγόρος και πρωθυπουργικό κολλητάρι.

σχετικά άρθρα:

Το δίκιο του πούστη

Η οικονομία των αποκλεισμών. #vellideio #δίκτυοΑυτοοργάνωσης

Η δημοκρατία έχει αδιέξοδα

Δεν έχει πλάκα η υποψηφιότητα Τζιτζικώστα | #eklogesND

Το ασυμβίβαστο που αντιμετωπίζει ο κ. Τζιτζικώστας, ψηφίστηκε με την αναθεώρηση του συντάγματος το 2001, με ένα απλό σκεπτικό: οι 13 Περιφέρειες είναι «μικρά καντόνια» με χρήματα και εξουσίες. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος πως η χώρα έχει 325 δήμους, για να αντιληφθεί το μέγεθος - διοικητικό και γεωγραφικό - των Περιφερειών. Το ασυμβίβαστο δεν αίρεται με παραίτηση του εκλεγμένου, διαρκεί μέχρι το τέλος της θητείας του ενώ δεν επιδέχεται νομοθετικής ρύθμισης - θέλει συνταγματική αναθεώρηση.

Το ασυμβίβαστο ψηφίστηκε για να μπλοκάρει την εργαλειοποίηση αυτής της ενισχυμένης εξουσίας - του υλικού και άυλου κεφαλαίου - για προσωπικό όφελος με στόχο τη μεταπήδηση ενός πολιτικού προσώπου από την Τοπική Αυτοδιοίκηση στην κεντρική πολιτική σκηνή, ενώ διαφύλασσε σε κάποιο βαθμό την αφοσίωση όσων κατέβαιναν υποψήφιοι στο έργο που θα αναλάμβαναν.

Ο Καλλικράτης του 2011 πολεμήθηκε όσο λίγοι νόμοι, κυρίως γιατί έθετε σωρεία κανόνων, ενώ δρομολογούσε συγχωνεύσεις και επαναπροσδιορισμό σκοπού σε «μαγαζιά» που είχαν ξεμείνει στα βάθη του παρελθόντος με μοναδικό στόχο την μισθοδοσία των υπαλλήλων τους και την αυτοπροβολή των επικεφαλής τους.

Η υποψηφιότητα Τζιτζικώστα ανέδειξε με το χειρότερο τρόπο το πρόβλημα, τόσο του κομματικού συστήματος όσο και της δημόσιας συζήτησης. Τίποτα από τα παραπάνω δεν απασχόλησε το κόμμα του, ή τα Μέσα Ενημέρωσης που αρκέστηκαν στην αναζήτηση του alter ego του κ. Τζιτζικώστα στη Βουλή, σε περίπτωση εκλογής του: ποιός θα τα λέει στη Βουλή αν εκλεγεί. Αυτό είναι το θέμα;

Αν η Νέα Δημοκρατία, ως έχει, ήταν μέρος της λύσης, θα είχε «κόψει» την υποψηφιότητα Τζιτζικώστα κατ’ επέκταση της κείμενης νομοθεσίας, αναγνωρίζοντας σαν κόμμα την ύπαρξη όσο και την αναγκαιότητα του ασυμβίβαστου. 

Η κρίση στη χώρα μπορεί να ξεκίνησε ως πρόβλημα δανεισμού, αλλά δημιουργήθηκε από το διαχρονικό ελάττωμα της κακής θεσμικής λειτουργίας λόγω του μη σεβασμού των κανόνων και περιορισμών στην άσκηση τόσο της εξουσίας όσο και των επαγγελμάτων. Ρουσφέτια, χατήρια, εργαλειοποίηση της εκάστοτε «καρέκλας» για την εξυπηρέτηση προσώπων και όχι του δημοσίου συμφέροντος - αυτά που ήταν και παραμένουν η βάση της διαπλοκής. 



Είναι η ίδια λογική που μας χρεοκόπησε, όταν ο κ. Καραμανλής μοίραζε τριχίλιαρα για να επανεκλεγεί το 2007, ενώ στη συνέχεια εξαπάτησε Έλληνες και Ευρωπαίους αποκρύπτοντας το κόστος και τις δαπάνες της διακυβέρνησης του, των φουσκωμένων αμοιβών, των χαριστικών προμηθειών και των προσλήψεων που έγιναν όσο ήταν κυβέρνηση. Το τελευταίο εξάμηνο της διακυβέρνησης του ανέστειλε την έκδοση του δελτίου τήρησης προϋπολογισμού, ενώ έφτασε να στείλει ψευδή στοιχεία στην Ευρώπη κατακρημνίζοντας κάθε ίχνος αξιοπιστίας της χώρας. Γιατί άλλο η κακή στιγμή και άλλο η απάτη, όπως χαρακτηρίστηκαν τα greek statistics σε σχετικό πόρισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το ελληνικό πρόβλημα.

Η συνέχεια αυτών των λογικών βρίσκεται στην υποψηφιότητα Τζιτζικώστα, την αποδοχή της από τα όργανα δεοντολογίας της ΝΔ και την άνευ περιεχομένου συζήτησης που ακολούθησε για τον ποιός θα τον καλύπτει στη Βουλή μέχρι το 2019. Ωραία είναι όταν μιλάμε για αλλαγές - φτάνει να μη μας αφορούν, να μη μας περιορίζουν. Αυτό λέει η συγκεκριμένη υποψηφιότητα και η δυναμική της, και δεν έχει καθόλου, μα καθόλου «πλάκα», ειδικά όταν μιλάμε για την Αξιωματική Αντιπολίτευση και τον αρχηγό της.

Οι ευθύνες Τσίπρα για τον Καμμένο

Ο ΥΠΕΘΑ και το Hummer του έξω από το Μαξίμου (07/2015)

Ο κ. Τσίπρας εκλέχθηκε απέναντι σε μία σκληρή δεξιά, που ενδιαφερόταν περισσότερο για την «επανακατάληψη των πλατειών μας», αντί των υποθέσεων ρατσιστικής βίας που ντανιάζονταν στο συρτάρι του ΥΠΡΟΠΟ μέχρι να δολοφονηθεί Έλληνας από τις δυνάμεις που συνέδραμαν στην «επανακατάληψη».

Η επιλογή Πάνου Καμμένου ως κυβερνητικού εταίρου, η ανάθεση σε αυτόν του ΥΠΕΘΑ και η ελευθερία με την οποία εκφράζεται δε συνιστά κάποιου είδους αναγκαστική επιλογή, αλλά πολιτική. Όπως και όσα ξεστομίζει κατά καιρούς, από το στρατό που εγγυάται την εσωτερική ασφάλεια, μέχρι το εκ νέου επίκαιρο «θα σας γεμίσουμε Τζιχαντιστές»· επίκαιρο μετά την ανακάλυψη, στον τόπο του εγκλήματος, διαβατηρίου που είχε περάσει από τη Λέρο.

Είναι δυνατόν να επιλέξουν κάποιοι οπαδοί του ISIS να ανακατευτούν ανάμεσα στους πρόσφυγες κάνοντας μαζί τους το ταξίδι της φυγής από το ISIS προς το δυτικό κόσμο και την ελευθερία; Φυσικά και είναι. Αλλά είναι ασήμαντο, όταν είναι δεδομένο, σύμφωνα με τις υπηρεσίες ασφαλείας (που ίσως να ξέρουν κάτι παραπάνω από τον κατά συρροή καταδικασθέντα για ψευδείς δηλώσεις υπουργό), πως η πλειοψηφία των στρατευμένων του ISIS ταξιδεύει δίπλα μας, δίπλα στα παιδιά μας, με αεροπλάνα και τρένα. Με νόμιμα διαβατήρια, νόμιμα διαμένοντες στις χώρες που θα κληθούν να επιτεθούν, όντες τόσο γηγενείς, όσο και μη. 

Οι επίδοξοι δολοφόνοι του ISIS δεν «παρεισφρέουν στους μετανάστες», αλλά σε εμάς, στους νόμιμα διαμένοντες Ευρωπαίους, στους γηγενείς. Όσοι επιμένουν στο αντίθετο, ή είναι εγκληματικά παραπληροφορημένοι, ή είναι εγκληματικά λαϊκιστές και θα πουν οτιδήποτε προκειμένου να στηρίξουν την μισαλλοδοξία τους και ό,τι εδράζεται σε αυτήν. Την πολιτική τους καριέρα, για παράδειγμα.

Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να αναλυθεί η αρχική δήλωση του Πάνου Καμμένου για τη διάχυση Τζιχαντιστών από την Ελλάδα στην Ευρώπη, όπως και η ανοχή του Πρωθυπουργού σε αυτή. 

Τέλος, φωνές σαν του Πάνου Καμμένου δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα - το κόμμα των Ρεπουμπλικανών στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, βρίθει ανόητων, μισαλλόδοξων και ανεύθυνων προσώπων. Οι δηλώσεις Καμμένου εκθέτουν τη χώρα ως μέρος του προβλήματος, αντί της ανάληψης πρωτοβουλιών και επαφών που θα την έκαναν μέρος της λύσης και κύριο συνομιλητή στην περιοχή. 

Αυτό φαίνεται πως είναι κάτι που ουδόλως απασχολεί τον Πρωθυπουργό, όπως και η ευθύνη που έχει αναλάβει για τη μοίρα της χώρας, απ’ τη στιγμή που επιτρέπει στον υπουργό και συγκυβερνώντα του να επαναλάβει τάχα «δικαιωμένος» τις απερίσκεπτες (ή προμελετημένες) ανοησίες του εξερχόμενος από το Μαξίμου χθες το βράδυ.

Δε μεταναστεύουμε από τις αξίες μας

Η Ευρώπη έζησε την 9/11 της. Μακάρι να είναι η τελευταία, όσο κι αν οι φασίστες που δημιούργησαν τις μεταναστευτικές από τη Συρία και αλλού, υπόσχονται συνέχεια.

Η χθεσινή επίθεση ήταν μία πρόσκληση, από τον κόσμο τους στον κόσμο μας.

Μας ζήτησαν να σταματήσουμε να δεχόμαστε τα θύματά τους στο έδαφος μας - τους πρόσφυγες. Μας ζήτησαν να μισήσουμε. Να βρούμε εχθρούς. Να κάνουμε πίσω από τις αρχές και τον τρόπο ζωής μας, να πλησιάσουμε το δικό τους.

Όσο σκληρό κι αν είναι ετούτη την ώρα, πρέπει να θυμηθούμε πως οι παραβιάσεις σε ανθρώπινα δικαιώματα και ανθρωπιστικές αρχές μετά την 11η Σεπτεμβρίου επί Bush στις ΗΠΑ, δεν έφεραν αποτελέσματα. Η ήττα μας ήταν διπλή: και κάναμε πίσω από αυτό που είμαστε και δεν είχαμε αποτέλεσμα.

Υπάρχει άλλος τρόπος, πέρα από όσα είχαν γίνει ευαγγέλιο τον τελευταίο καιρό. Η συμφωνία με το Ιράν αποτελεί πρόσφατη απόδειξη. Πρέπει να βρεθεί ο άλλος δρόμος και με το ISIS. Για την ώρα το μεγαλύτερο δώρο που τους έχουμε κάνει είναι τα εμπάργκο και οι αποκλεισμοί. Όπου έκλεισε μία κάνουλα η Δύση, την άνοιξε το Ισλαμικό Κράτος - το Χαλιφάτο - κερδίζοντας πολιτική δύναμη. Όπου έλειψε το ντίζελ από το γεωργό, το έδωσαν αυτοί. Όπου χάθηκε η ασφάλεια, την επανέφεραν αυτοί, με τον τρόμο. 

Δεν είναι απλοί τρομοκράτες. Ο στόχος τους δεν περιορίζεται στο αίμα - αυτό είναι εργαλείο σε ό,τι τους αφορά, προκειμένου να αποκτήσουν πολιτική ισχύ. Για να χτίσουν τη δική τους αιματηρή διακυβέρνηση.

Η υποταγή που μας ζητείται δεν είναι στην εξουσία τους, αλλά στη σκέψη τους.

Το πρώτο πλήγμα για αυτούς είναι το άσυλο της Δύσης στους πρόσφυγες που δημιουργούν. Ας τους κάνουμε «ηγέτες» του τίποτα - μίας άδειας χώρας. Αυτή είναι η πρώτη μάχη. Η Ευρώπη των 750 εκατομμυρίων κατοίκων μπορεί να απορροφήσει όλους τους Σύριους που ζητούν προστασία διασχίζοντας τις θάλασσες-νεκροταφεία. Το 1% των Ευρωπαίων είναι 7,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Το 3% είναι 22,5 εκατομμύρια. Για ποιά αλλοίωση της φυσιογνωμίας της Ευρώπης τολμάει να μιλήσει ο David Cameron και η Marine Le Pen για να υποστηρίξουν τη φοβικότητα τους, ενισχύοντας τελικά το μίσος. Αυτός είναι ο αριθμός με την Ευρώπη μόνη της, χωρίς τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, τον Καναδά ή την Αυστραλία.

Η επίθεση στο Παρίσι δεν πρέπει να γίνει ταφόπλακα στον ανθρωπισμό ή φερετζές στην υποκρισία που προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ Αϊλάν και πολιτικού κόστους. Ένα αεροπορικό εισιτήριο από τη Σμύρνη στο Βερολίνο κοστίζει κάτω από 100€. Σήμερα οι πρόσφυγες πληρώνουν πάνω από 3,000€ για το ίδιο ταξίδι, αν ζήσουν. Αν δε σακατευτούν στο δρόμο. Πόσο κοστίζουν οι βενζίνες του Λιμενικού και της Frontex; Πόσο οι επιχειρήσεις διάσωσης; Πόσο το παγωμένο βλέμμα όσων βλέπουν καθημερινά νεκρούς στις όχθες τους; Τα στρατόπεδα και οι καταυλισμοί. Οι ευρωπαϊκές Σύνοδοι κι η γραφειοκρατία τους; Και τι αποτέλεσμα έχουν για αυτό το κόστος; 

Τι προσέφερε όλη αυτή η αναβλητικότητα και τελικά δειλία στο πρόβλημα; Τι προσέφερε ακόμα και σε όσους φοβήθηκαν το πολιτικό κόστος. Τώρα τους απορρίπτουν και οι προοδευτικοί μαζί με τους φοβικούς ενώ η πηγή αυτού του κόστους μεγαλώνει κάθε μέρα, με κάθε νέο νεκρό. Με κάθε νέο σκλάβο στην πατρίδα του. 

Προστασία σε όλους, ισοπέδωση του ISIS και ανοικοδόμηση. Αυτή είναι η απάντηση. Όχι ο φόβος - όχι ο ενδοτισμός σε ό,τι αυτοί οι δολοφόνοι πρεσβεύουν.

Κυνικό πολιτικό παιχνίδι ή θεσμική κατάρρευση;

Οι αποκαλύψεις Πανούση δημιουργούν ερωτηματικά προς κάθε κατεύθυνση. Δημιουργεί απορία πως κάποιος που αισθάνεται πως απειλείται η ζωή του δεν προβαίνει σε ενέργειες ανεξαρτήτως του αν θα βλάψει την κυβέρνηση. Ενέργειες που είναι σαφώς απλούστερες και αποτελεσματικότερες όταν είσαι υπουργός με το χαρτοφυλάκιο των Σωμάτων Ασφαλείας. Εκτός εάν σε αυτή τη διαδικασία, που περιλαμβάνει τη δίωξη όσων σε απειλούν, δεν εμπιστεύεσαι τη δικαιοσύνη.

Το μείζον θέμα που προκύπτει από τους χειρισμούς Πανούση είναι πως κάποιος που έχει διατελέσει Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, καθηγητής Εγκληματολογίας και βουλευτής δεν αισθάνεται πως μπορεί να βασιστεί στο θεσμικό πλαίσιο και τη λειτουργία της δικαιοσύνης για να προστατεύσει τη ζωή του, ακόμα κι όσο ήταν εν ενεργεία υπουργός, αλλά χρειάζεται να καταφύγει σε σφραγισμένους συμβολαιογραφικούς φακέλους με ονόματα και την προστασία που προσφέρει, αν προσφέρει, η δημοσιοποίηση της απειλής.

Αν αυτό ισχύει, αν οι κινήσεις Πανούση δεν εντάσσονται σε ένα ακόμα κυνικό πολιτικό παιχνίδι από όσα έχουμε δει τον τελευταίο καιρό, τότε η χώρα έχει μετατραπεί σε Κολομβία επί Εσκομπάρ. Το ζήτημα του κ. Λάμπρου είναι αντιμετωπίσιμο - όσο ήταν και του κ. Μπαλτάκου: αμφότεροι είχαν σχέσεις με δολοφονικά πολιτικά άκρα στο όνομα των κυβερνήσεων που τους διόρισαν.

Αν όμως, κάποιος σαν τον κ. Πανούση, που απέχει παρασάγγας από το μέσο πολίτη, δεν μπορεί να αποτανθεί στη δικαιοσύνη για μία τόσο σοβαρή υπόθεση, η χώρα έχει τελειώσει. Αυτό είναι το πρώτο που οφείλει να απαντήσει η κυβέρνηση, ακόμα και με αντικατάσταση του κ. Παρασκευόπουλου αν δεν μπορέσει να προσφέρει πειστικές απαντήσεις, τόσο για τις καταγγελίες του πρώην υπουργού, όσο και για τον συνεργάτη του που διαπραγματευόταν με τρομοκράτες στο όνομα της κυβέρνησης.

Η Βίκη Σταμάτη θα είναι το τέλος μας

Η κ. Σταμάτη έχει πάψει εδώ και καιρό να διώκεται για κάτι που έκανε. Διώκεται για αυτό που είναι, ή ήταν - η σύζυγος του Άκη. Γυμνή από την προστασία που συνήθως προσφέρεται στην κοινωνία μας από τα συστήματα εξουσίας, στερείται πλέον των προβλέψεων του κράτους δικαίου. «Στα σκυλιά», φτάνει να ξεπλύνει το σύστημα τις αμαρτίες του.

Ακούμπησε τα χρήματα του συζύγου της, αυτή είναι η κατηγορία. Δεν αποδεικνύεται διαχείριση ή άλλη ενέργεια σε ό,τι αφορά όσα αποκόμισε παράνομα ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Ούτε σύμπραξη στη μίζα.

Η κ. Σταμάτη έχει επιχειρήσει ήδη μία φορά να αυτοκτονήσει, με αφορμή την εισαγωγή του γιου της σε νοσοκομείο, τον περασμένο Αύγουστο, ενώ ήταν ακόμα στο Δρομοκαΐτειο.

Το κράτος δε μπορεί να θυμίζει χουντικό ανακριτή που προσπαθεί να αποσπάσει ομολογία για να στοιχειοθετήσει κατηγορητήριο, όταν αυτό που διώκει δεν είναι η πράξη, αλλά το υποκείμενο για αυτό που είναι. Σύζυγος Τσοχαντζόπουλου εν προκειμένω. «Μνημονιακός» υπουργός, σε άλλη περίπτωση. Διαδηλωτής στις διαδηλώσεις για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, παλιότερα. Κομμούνι ακόμα παλιότερα, ή αντιφρονών τα χρόνια του Μεταξά όσο και των άλλων δικτατόρων που πέρασαν από τη σύγχρονη Ελλάδα. Μία Πολιτεία κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση του «Αστυνόμου Θεοχάρη», του Νίκου Φώσκολου.

Η μεταφορά αυτών των λογικών στην πολιτική και την κοινοβουλευτική ζωή της χώρας είναι η βάση του λαϊκισμού που δηλητηριάζει την κοινωνία μας. Που απειλεί διαρκώς και επίμονα τη δημοκρατία που τεστάρεται και κάποια στιγμή θα λυγίσει για μία ακόμη φορά. Δεν ήταν ούτε τα ζεϊμπέκικα, ούτε η συμμετοχή των πολλών στο πάρτυ των λίγων. Αυτό εντασσόταν σε άλλο μελανό κεφάλαιο, παγκόσμιο, και κατέληξε σε υπερχρεωμένες χώρες και πολίτες μέσω δανεισμού αμφότερων την ώρα που η ψαλίδα φτωχών και πλουσίων άνοιγε, με διαρκείς μειώσεις στη φορολογία των πάνω και στασιμότητα των κάτω. (Σημειωτέον, επί Eisenhower στην Αμερική, ο φόρος στο 1% έφτανε το 91%.)

Όσοι κινούνται σε αυτή την παράκαμψη του θεσμικού πλαισίου δε θα έχουν κανένα πρόβλημα με την παράκαμψη του πολιτεύματος. Κάθε άλλο - μπορεί εκεί να αναζητούν «λύτρωση από τα δεσμά», το στενό κορσέ, των κανόνων που ούτως ή άλλως παραβιάζουν σε κάθε ευκαιρία, κινούμενοι εντός συστήματος αντί της δημοκρατίας.

Ήταν μέρος αυτού του συστήματος η Βίκη Σταμάτη όσο αγόραζε κουρτίνες; Ναι, ήταν. Αλλά αυτό δεν απαλλάσσει εμάς από την παρέκκλιση μας από αρχές και κανόνες. Δεν είναι λύση να επιδιώξει το κομμούνι να γίνει ανακριτής, αλλά το να μην υπάρξει ξανά ανακριτής που θα κυνηγάει «κομμούνια». Να εμβαθύνουμε τη δημοκρατία μας, αντί να κρυφτούμε πίσω από την εκδίκηση που θα είναι ένα ακόμα βήμα στο βούρκο. Η στάση μας απέναντι στη σύζυγο του καταδικασμένου Άκη Τσοχαντζόπουλου θα είναι κρίσιμη σε αυτή την πορεία. 

Τα μεγάλα λάθη δε γίνονται μονομιάς - είναι άθροισμα, αργό και βασανιστικό, σωρείας λάθος επιλογών. Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να παίζουμε για τη λάθος μεριά. 

Πέφτει ξύλο

Στο τέλος μίας συνέντευξης με τον Υπουργό Παιδείας, ο δημοσιογράφος Νίκος Χατζηνικολάου πετάει μία άσχετη ερώτηση για τις προ επταετίας εκφρασμένες απόψεις του κ. Φίλη για τη σφαγή των Ποντίων. Ο κ. Φίλης, αντί να του επιτεθεί για προσπάθεια ανακίνησης της εθνικιστικής ατζέντας του απαντά πως δεν υπήρξε γενοκτονία, αλλά εθνοκάθαρση - πως αυτή ήταν η επιστημονική άποψη όσων εκείνος σέβεται.

«Έκανα τη δήλωση πριν από χρόνια ως δημοσιογράφος, συμμεριζόμενος απόψεις πολλών ιστορικών και πολλών διεθνολόγων. Κάναμε διάκριση ανάμεσα στην εθνοκάθαρση την αιματηρή και το φαινόμενο της γενοκτονίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε το αίμα, τον πόνο, όσα έχουν υποστεί οι Πόντιοι, από τη θηριωδία των Τούρκων. Αυτό είναι άλλο πράγμα και άλλο πράγμα η γενοκτονία με αυστηρή επιστημονική έννοια».

Συμπληρώνει δε, απαντώντας σε ένσταση παρευρισκόμενου:

«...Υπάρχουν απόψεις. Καμία αντίρρηση. Ούτε θέλω να επιβάλλω τις προσωπικές μου απόψεις ως κρατική πολιτική. Η κρατική πολιτική αναγνωρίζει Ημέρα Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού».

Στην επιμονή του δημοσιογράφου να φορτώσει τα παραπάνω στην κυβέρνηση και τον Υπουργό Παιδείας, ο Νίκος Φίλης υπενθυμίζει εκ νέου πως πρόκειται για απόψεις που διατύπωσε προ επταετίας, πολύ πριν γίνει υπουργός.

Από τους βασικούς παίκτες όσων έπονται είναι ο έμπειρος δημοσιογράφος, τον οποίο θα αδικούσαμε αν υποθέταμε πως ο ίδιος δεν περίμενε τουλάχιστον μέρος όσων ακολούθησαν. Ο οργανωμένος φανατισμός Ποντίων σε ό,τι αφορά τα γεγονότα της σφαγής των προγόνων τους, όπως και η συστηματική εκμετάλλευση τους από εθνικιστές, φασίστες και δεξιούς, είναι γνωστή σε όποιον έχει ασχοληθεί με την πολιτική για πάνω από μία ώρα.

Τι ακολούθησε: ξεχάσαμε τη διαπραγμάτευση, το συνεχιζόμενο αδιέξοδο της χώρας, τις νέες προειδοποιήσεις για grexit και τον κίνδυνο μη εκταμίευσης της δόσης. Για τρεις μέρες τα ΜΜΕ αρμέγουν την «οργή» για τις δηλώσεις Φίλη, ενώ οργανώνεται συλλαλητήριο διαμαρτυρίας Ποντίων, δεξιών, εθνικιστών, φασιστών και υπόδικων για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Η Εκκλησία είχε τη σωφροσύνη να απέχει αυτή τη φορά.

Σε αυτή την διαδήλωση εκπροσώπησε τη Νέα Δημοκρατία ο κ. Κουμουτσάκος κάνοντας δηλώσεις, μαζί με τους προαναφερόμενους. Αποχωρώντας δέχτηκε επίθεση από τους συνδιαδηλωτές του. Μόνη διέξοδος, να απειλήσει με μήνυση(!) το Νίκο Φίλη και να επιτεθεί εκ νέου στις προ επταετίας απόψεις του - ή ασπασμό των επιστημονικών απόψεων μερίδας ιστορικών και διεθνολόγων. Και είναι λογικό. Η άλλη επιλογή του κ. Κουμουτσάκου θα ήταν να παραδεχτεί πως ήταν λάθος πως θέλησε να συστρατευθεί με τις παρευρισκόμενες ομάδες, να καταδικάσει την ακροδεξιά, τις οργανώσεις των Ποντίων για τη συνύπαρξη τους, αν όχι συνδιοργάνωση, με τους αρνητές του Ολοκαυτώματος και να αποχωρήσει.

Κάποιος μπορεί να μείνει ουδέτερος μέχρι εδώ, καταδικάζοντας τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, σκεπτόμενος ενδεχομένως πως όλοι ετούτοι χτίζουν μαζί το κλίμα πολιτικής βίας, που δέχονται οι ίδιοι πλέον, από την εποχή της προηγούμενης συνεύρεσης τους στην Πλατεία Συντάγματος, τότε που κατά τους κυρίους Τσίπρα και Σαμαρά υπήρχαν μαγικές λύσεις και ο τότε Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου συνωμότησε κατά αυτούς «για λογαριασμό των Αμερικάνων» προκειμένου να μας οδηγήσει στο ΔΝΤ, διαπράττοντας εσχάτη προδοσία.

Δυστυχώς, πρωτίστως για την ίδια τη Νέα Δημοκρατία, η εκτός δημοκρατικού πλαισίου δήλωση του κ. Μεϊμαράκη ήταν αναμενόμενη και δεν προκάλεσε καμία έκπληξη δεδομένης της μετάλλαξης που έχει υποστεί το κόμμα αυτό την τελευταία πενταετία: 

«... σήμερα που είχαμε συγκέντρωση και παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της Νέας Δημοκρατίας στη συγκέντρωση των Ποντίων, αποδοκιμάστηκαν και έγιναν επεισόδια εις βάρος εκλεκτών συναδέλφων και ιδιαίτερα του Γ. Κουμουτσάκου. Θεωρούμε ότι ηθικός αυτουργός είναι ο Ν. Φίλης ο υπουργός Παιδείας, ο οποίος δεν πρέπει να έχει καμία θέση στην ελληνική κυβέρνηση σήμερα».

Το πραγματικά σοκαριστικό σε αυτή την ιστορία είναι η δήλωση της Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, της κ. Φώφης Γεννηματά, που ενάντια σε κάθε ίνα στη στόφα της σοσιαλδημοκρατίας και κάθε αρχή της δημοκρατίας έσπευσε και εκείνη να επιρρίψει την ευθύνη της επίθεσης στο Νίκο Φίλη, με το σκεπτικό πως κακώς εξάσκησε το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης που έχει κάθε πολίτης κάθε χώρας. Η κ. Γεννηματά, ακολουθώντας το παράδειγμα του προκατόχου της, ταυτίστηκε μέσα σε λίγες ώρες με τις απόψεις της συνυπεύθυνης για το συμβάν, ως αποτέλεσμα επί τριημέρου εθνικιστικής έξαρσης, Νέας Δημοκρατίας δηλώνοντας:

«Ο κ. Φίλης που έσπευσε να καταδικάσει τη σημερινή επίθεση ας προβληματιστεί: ποιος θρέφει τον διχασμό & δίνει αφορμή στις ακροδεξιές λογικές;»

Θυμίζει υπεράσπιση βιαστή: «φορούσε μίνι κ. Πρόεδρε - με προκάλεσε».

Το ερώτημα είναι πλέον ένα και είναι κυρίαρχο: 

έχουν αποφασίσει οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας πως θέλουν να μας οδηγήσουν στην απόλυτη καταστροφή, ακόμα και στην εμφύλια σύρραξη, ή είναι απλά τόσο κυνικοί που ακόμα κι αν οι πράξεις τους οδηγούν νομοτελειακά σε αδιέξοδο δεν προτίθενται να αλλάξουν, αλλά θα συνεχίσουν να βάζουν το μικροκομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό;

Είναι το μόνο που οφείλει να μας απασχολήσει όλους εδώ που φτάσαμε και θα απαντηθεί μόνο με πράξεις. Ό,τι κι αν ρωτήσει εφεξής ο κ. Χατζηνικολάου.

Αυτό δεν είναι Αριστερά

Ο κ. Τσίπρας είχε μία ευκαιρία: να αλλάξει την Ελλάδα. Όχι την Ευρώπη, όχι τον κόσμο όλο, αλλά την Ελλάδα. Αντ’ αυτού, μπήκε σε μία ανερμάτιστη διαπραγμάτευση ανενημέρωτος και αδαής, βυθίζοντας την στο αδιέξοδο, καθιστώντας την πραγματικό έρμαιο όποιου επιθυμεί να τη μετατρέψει σε αποικία.

Οι παραινέσεις εκφράστηκαν από παντού - φίλιες και μη δυνάμεις, δημόσια και μη. Όπως και οι διατεθειμένοι σε μία σύμπραξη - άτυπη ή μη - προς αυτή την κατεύθυνση. Αντ’ αυτού ο κ. Τσίπρας αντιμετώπισε αυτές τις προθέσεις σαν «βλαχοδήμαρχος», με επαρχιώτικη αλαζονεία, νομίζοντας πως έχει πιάσει τον Πάπα απ το ράσο. Όταν κατάλαβε πως δεν ήταν αυτή η περίπτωση, πως επρόκειτο για καλές προθέσεις και όχι αδυναμία των συνομιλητών, ήταν αργά: οι τράπεζες είχαν ήδη κλείσει διαλύοντας ό,τι είχε απομείνει όρθιο στις ζωές των πολιτών που όφειλε να υπηρετεί.

Μπορούσε να δουλέψει για τη μεσαία τάξη - όσους ανήκουν σε αυτή και όσους παλεύουν να ενταχθούν σε αυτή. Μπορούσε να παλέψει για τους αδύναμους της κοινωνίας. Μπορούσε να νομοθετήσει για τη δικαιοσύνη και την ισότητα. Αντ’ αυτών, εναγκαλίστηκε με τα αντιδραστικότερα στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας και αποτάνθηκε στα χειρότερα ένστικτα που είχαν καλλιεργήσει όλοι αυτοί για χρόνια  προκειμένου να αποφύγει το μέλλον και τις απαιτήσεις του για λύσεις. Επέλεξε το παρελθόν και μία συζήτηση που δε χρειάζεται κάτι παραπάνω από φανατισμό και πόλωση. 

Αυτό δεν είναι Αριστερά κ. Τσίπρα. Είναι στην καλύτερη περίπτωση λαϊκή Δεξιά και στη χειρότερη (και πιο πιθανή) εθνολαϊκισμός. Σε λίγο κλείνετε ένα χρόνο διακυβέρνησης και δεν έχετε πάρει μία θετική πρωτοβουλία για τη χώρα. Μία πρωτοβουλία που να βελτιώνει τη θέση των πολλών αντί των λίγων. Ό,τι κι αν κάνουν οι εταίροι μας για το χρέος, ό,τι απόφαση κι αν πάρουν για την επιβάρυνση ή μη των δικών τους πολιτών με τη διαγραφή μέρους του χρέους μας, δε θα σημάνει τίποτα για τη χώρα που βυθίσατε αντί να αλλάξετε ασπαζόμενος προοδευτικά ιδεώδη και σύγχρονες μεθόδους αποκεντρωμένης και αποτελεσματικής διακυβέρνησης. Η λίστα είναι μακρυά και δεν έχετε κλείσει ακόμα χρόνο.

ΥΓ: όσοι ελπίζουν για ικανοποιητική αντιπολίτευση από τη σημερινή ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, θα συνεχίσουν να απογοητεύονται. Η αμηχανία τους σε όσα κάνει ο κ. Τσίπρας οφείλεται στο ότι κάνει ό,τι θα έκαναν κι εκείνοι - το ίδιο παιχνίδι παίζει. Μόνο που το κάνει πιο κυνικά, πιο αποτελεσματικά (επικοινωνιακά), πιο καταστρεπτικά. Τι θα πουν; «Είπαμε να πάρουμε ένα (μικροκομματικό) όφελος αλλά εσύ το παράκανες»;