Ο Τσαρλατάνος της γειτονιάς σας, σύντομα και στην Ευρώπη

Λεξικό Τριανταφυλλίδη

Ριζοσπαστικοποιημένοι πολίτες, με πολιτικές σούπα. Ο ορισμός της πόλωσης που ζούμε. Λέξεις - κλειδιά αρκούν για να προσδώσουν ένα ακριβές νόημα όσο κι αν τα συμφραζόμενα επιχειρούν να το αποφύγουν, να πουν κάτι διαφορετικό. Το επικίνδυνο της εποχής είναι ότι αυτό συμβαίνει πλέον παντού και με όλους. Η παραμικρή κριτική απέναντι στην πολιτική που υποστηρίζεται (ή ορίζεται) από την Γερμανία και τις χώρες του Βορρά, αρκεί για να σε βαφτίσει μπαταχτσή, αντιευρωπαϊστή, ή αντιμνημονιακό. Και τούμπαλιν. 

Όταν δε, υπάρχουν τα αντίβαρα σε μία τέτοια γρήγορη και άδικη κατηγορία, όπως στην περίπτωση του Guy Verhofstadt που ουδείς μπορεί να του προσάψει κάτι από αυτά, τότε ο λόγος του απλά αγνοείται γιατί είναι εκτός γηπέδου, αυτού της πόλωσης. 

"Avoiding the next Cyprus", by Guy Verhofstadt | NYTimes

Τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας και της πολιτικής εμπλέκονται οργανωμένα πλέον σε βίαια επεισόδια για πολιτικά ζητήματα, ειδικά όταν υπάρχει εθνική αφορμή που γρήγορα γίνεται εθνικιστική. Κορυφαίο παράδειγμα τα όσα είδαμε στις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου, όχι μόνο για την σφοδρότητα των επεισοδίων, αλλά και για την ύψιστη γελοιότητα της αφορμής· μία παρωχημένη τελετουργία "εθνικής μνήμης" σε ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο - ένα ακόμα πολιτισμικό κατάλοιπο της άτυπης σοβιετίας...

Ομοίως παρατηρούνται φαινόμενα πόλωσης και σε όσους διαμορφώνουν την πολιτική, όχι μόνο εντός της χώρας, αλλά και στην Ευρώπη. Κάθε τόσο πέφτουμε από τα σύννεφα, φορτώνουμε μία κατηγορία σε ολόκληρους λαούς, και μετά προχωράμε σε λύσεις, που ουδείς έχει ελέγξει για την ορθότητα τους, και τις στηρίζουμε/κατακρίνουμε με βάση τα στρατόπεδα μας και όχι την αποτελεσματικότητα τους για την επίτευξη του όποιου σκοπού.

Οι μόνοι που ωφελούνται σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι και θα είναι οι τσαρλατάνοι, και εδώ και στην Ευρώπη. Ο λαϊκισμός δεν είναι ποτέ μέρος μίας λύσης, όσο κι αν έχει πείσει κάποιος τον εαυτό του για το αγαθό των προθέσεων του. Φερετζές είναι στην έλλειψη επιχειρημάτων. Δεν απαντάει σε τίποτα. Το μόνο που καταφέρνει είναι να τονώσει περαιτέρω τους τσαρλατάνους και την ευνοϊκή για αυτούς πόλωση.

Το αίτημα για "μεσαίο χώρο" δεν είναι στενά ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό. Ειδικά για τις χώρες που μοιράζονται το ίδιο νόμισμα. Οι αποφάσεις των χωρών της Ευρωζώνης μοιάζουν, ολοένα και περισσότερο, να στερούνται ιεράρχησης σκοπού και πολιτικής ταυτότητας. Ουδείς μπορεί να πει ποια Ευρώπη επιδιώκουμε να έχουμε σε 10 χρόνια από σήμερα, και με βάση αυτό το σκεπτικό να αποφασίσει το πως θα αντιμετωπίσει τα πιεστικά προβλήματα της κρίσης χρέους, της μετανάστευσης, της άμυνας, και λοιπά.

Το κενό αυτό καλύπτεται γρήγορα από αλληλοσυγκρουόμενες εθνικές προτεραιότητες, που απέχουν μακράν των ευρωπαϊκών, ενώ το χάσμα μεταξύ ευρωπαϊστικού λόγου και αντιευρωπαϊκής πράξης καλύπτεται με περαιτέρω λαϊκισμό, διαρροές, blamegames και όλα τα άλλα ευτράπελα που παρακολουθούμε εδώ και τρία χρόνια. Και τα προβλήματα κλιμακώνονται αντί να λύνονται. 

Κανείς να μην εκπλαγεί από τα αποτελέσματα των επόμενων εκλογών, ειδικά αυτών που έρχονται πολύ σύντομα, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ειδικά όσοι αρνήθηκαν να σταθούν με τη μεριά της Ευρωπαϊκής λύσης, δημιουργώντας το κλίμα για τους αντιευρωπαϊστές τσαρλατάνους που θα αναδειχθούν. Μην τολμήσει κανείς να πει τότε για δημοκρατικές διαδικασίες και "λαϊκή βούληση". Η ζημιά γίνεται σήμερα, αλλά εμείς παίζουμε "Πόλωση".

Παίξτε λίγο ακόμα με το "ποιος θα πληρώσει το σπασμένα"μέσα σε μία νομισματική ένωση, να δω το τέλος της Ευρώπης· όσο κι αν δεν το θέλω.