Μικρή χώρα, μεγάλο μάθημα #Cyprus #EU

Τα βασικά

Η Κύπρος δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα: εκεί το κράτος είναι λειτουργικό, σύγχρονο και κουμπωμένο πάνω στο μοντέλο της οικονομίας τους που είναι υπηρεσίες, τουριστικές και χρηματοπιστωτικές.

Η Κύπρος είχε πρόβλημα, όπως οι περισσότερες χώρες που δεν ακολούθησαν το δρόμο της Γερμανίας μετά το Ευρώ. Το δικό τους πρόβλημα εμφανίστηκε στον πυρήνα του οικονομικού τους μοντέλου, δηλαδή το χρηματοπιστωτικό τομέα, και συγκεκριμένα σε δύο τράπεζες: τη Λαϊκή και την Τράπεζα Κύπρου.

Το Ευρώ ήταν ένα ακόμη βήμα προς την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, που όχι απλώς δεν ακολουθήθηκε από άλλα, αλλά έμεινε και το ίδιο ημιτελές, σαν εκείνο το κτήριο στο Στρασβούργο· το concept του Ρωμαϊκού αμφιθεάτρου κατέληξε να θυμίζει περισσότερο μπετόβεργες που περιμένουν πανωσήκωμα. Work in progress που δεν λέει να τελειώσει.

Θεσμικά δεν δόθηκαν ποτέ τα εργαλεία, με κύρια ευθύνη σε όσους όφειλαν να τραβήξουν το εγχείρημα μπροστά, αλλά επέλεξαν να προχωρήσουν δειλά, διατηρώντας το εθνικό συμφέρον εθνικό, αντί να το μετατρέψουν σε Ευρωπαϊκό. Ακραίο παράδειγμα, η καταψήφιση των διευρυμένων ελεγκτικών αρμοδιοτήτων της Eurostat το 2006, με πίεση από την Γερμανία η οποία τότε είχε ξεπεράσει το όριο του 3% έλλειμμα. 

Ψηφίστηκε τελικά με 5 χρόνια καθυστέρηση, αλλά στο μεσοδιάστημα είχε εκτροχιαστεί η Ελλάδα με τα ψευδή στοιχεία που έστελνε η ΕΛΣΤΑΤ των κ.κ. Κοντοπυράκη-Αλογοσκούφη/Παπαθανασίου επί Καραμανλή. Υποσημείωση: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπό τον κ. Μπαρόζο, και Επίτροπο Οικονομικών τον κ. Αλμούνια, ήταν ενήμερη της κατάστασης, παρακολουθώντας άλλους δείκτες, αλλά αρκέστηκε μόνο σε αποστολή non-papers που ζητούσαν μέτρα. Το μικροπολιτικό δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό πρόβλημα - απόδειξη η πολιτική στήριξη Μπαρόζο σε Καραμανλή όταν ο δεύτερος αναγκάστηκε να πάει σε εκλογές το 2007 - οι γνωστές πτήσεις πάνω από τους καμένους της Ηλείας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, και ειδικά η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στερούνται αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης· τόσο πολιτικά όσο και τεχνικά/οικονομικά. Αυτή είναι η κρίση. Εκεί πατάνε οι αγορές κάθε τόσο και χτυπάνε - όχι στα συμπτώματα που εμφανίζει κάθε χώρα.

Με κύρια ευθύνη όσων οδηγούν την Ευρώπη, της Γαλλίας και Γερμανίας, η Ένωση συνεχίζει να ασχολείται με τα συμπτώματα και όχι την αιτία. 

Το μάθημα

Στο τελευταίο επεισόδιο, αυτό της Κύπρου, η Γερμανία (η Γαλλία με΄τα την εκλογή Ολάντ) επέλεξε πάλι να ασχοληθεί με την "αρετή" του οικονομικού μοντέλου της Κύπρου. Όχι το συστημικό πρόβλημα, όχι το τεχνικό, ούτε τα συστατικά του προβλήματος, αλλά την ηθική διάσταση του ζητήματος. Το "όποιος δεν θέλει να ζυμώσει..." έχει γίνει μοντέλο διακυβέρνησης στην Ευρώπη. 

Κατέληξαν έτσι σε κάτι ηθικοπλαστικά γενικόλογα, και σε εξίσου γενικές (μη) λύσεις, εφόσον οι προτάσεις τους δεν περιόριζαν το πρόβλημα, δεν διασφάλιζαν την επόμενη μέρα της Κύπρου, δεν επέλυαν κάποιο πανευρωπαϊκό πρόβλημα (του βρώμικου χρήματος, και δη του Ρωσικού/Βρετανικού/Αραβικού). Το μόνο που έκαναν ήταν να "τιμωρήσουν" όποιον πήρε ρίσκο αναζητώντας καλό επιτόκιο, και να προσελκύσουν καταθέσεις στις δικές τους τράπεζες, ως ασφαλέστερες με το αντίστοιχο χαμηλό επιτόκιο.

Η Κύπρος είπε όχι. Το πρόβλημα θα άπλωνε για την διάσωση μίας τουλάχιστον τράπεζας, το μέλλον της Κύπρου θα ήταν αβέβαιο, εφόσον θα διαλυόταν το σημερινό της οικονομικό μοντέλο, ενώ θα ακολουθούσαν με βεβαιότητα κι άλλες ηθικοπλαστικές ανοησίες για να δικαιολογήσουν τη φτωχοποίηση και έλλειψη προοπτικής για τον Κυπριακό λαό (σας θυμίζει κάτι;). Προτίμησαν την κατάρρευση της Λαϊκής, μίας τράπεζας, όπως συμβαίνει και θα συμβαίνει στον καπιταλισμό. Και τον περαιτέρω εκσυγχρονισμό.

Δεν θα μπω καθόλου στη λεπτομέρεια του τι και πώς. Στο δια ταύτα, η μικρή Κύπρος αποδείχθηκε ικανότερη, δίνοντας τεχνική απάντηση στο πρόβλημα, περιορίζοντας την ζημιά στον πυρήνα της (Λαϊκή Τράπεζα) και αναλαμβάνοντας την μεταρρύθμιση που απαιτείται για να εξυγιάνει το τραπεζικό της σύστημα, όσο δεν έρχεται η ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση που ψηφίστηκε πέρσι τον Ιούλιο.

Το μάθημα ήταν ότι δεν φοβήθηκε να δοκιμάσει την δημοκρατική οδό. Να απορρίψει κάτι που θεώρησε λάθος, απέναντι στον Γερμανικό Γολιάθ, και να δράσει άμεσα για να ετοιμάσει και να διαπραγματευθεί μία άλλη λύση. Δεν είναι η στιγμή, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να πούμε και κάτι για τους χρόνους της Ευρώπης, όπου τα προβλήματα σέρνονται για μήνες και ξαφνικά πρέπει να λυθούν σε 10 ή 72 ώρες. Είναι ασόβαρο όσο και επικίνδυνο.

Μην μπερδευτεί κανείς - δεν είναι ούτε αντιευρωπαϊκό, ούτε αντιμνημονιακό να θες μία καλύτερη Ευρώπη. Η αποδοχή κάθε ανοησίας που εμφανίζεται "εν τω μέσω της νυκτός" δεν είναι ούτε προοδευτική, ούτε ευρωπαϊκή. Είναι εξίσου προβληματική με τις ανοησίες των διαφόρων αντιδραστικών αντι-ευρωπαϊστών. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πολιτικό εγχείρημα, με πρώτο σκοπό την διεύρυνση της δημοκρατικής λειτουργίας, την ειρήνη στην ήπειρο, και την ευημερία των λαών της. Το όχι σε ένα λάθος, όταν ακολουθείται από διάθεση να γίνουν οι απαραίτητες και δύσκολες αλλαγές, και όχι να φυγοπονήσουμε όπως προτείνει ο αντιμνημονιακός της γειτονιάς σας,  είναι ο δρόμος της Ευρώπης. Αυτό έγινε τις περασμένες ημέρες, και δεν μπορώ παρά να το θεωρήσω ένα βήμα μπροστά.

Το σημαντικότερο είναι η ελπίδα ότι η ΕΕ δεν θα καταλήξει σε Ρώμη - δεν ήταν η Pax Romana/Berlina το ζητούμενο εδώ, αλλά η δημοκρατική πολιτική ενοποίηση της ηπείρου. Το όχι μας πήγε μπροστά, όσο φόβο κι αν έφερε.

__________

σχετικό:
που υπέπεσε στην αντίληψη μου μετά το παραπάνω ποστ
Εκτοξεύονται αμφισβήτηση και αποδοκιμασία για Ε.Ε. και ευρώ

Ζητείται απάντηση