Σε συνέχεια της συνεργασίας μου με το κόμμα της Δράσης στις τελευταίες εκλογές, αποδέχτηκα την τιμητική πρόταση του κόμματος για την προσωρινή ένταξη μου στην Κεντρική Επιτροπή, αυτήν που θα την οδηγήσει στο συνέδριο της 25ης Μαΐου όπου θα εκλεγούν τα νέα όργανα.
Όποιος διαβάζει τα κείμενα μου μάλλον κατανοεί το εύλογο της κίνησης, αλλά θέλω να γράψω δύο λόγια για την συγκεκριμένη χρονική συγκυρία.
Δεν πιστεύω ότι οι λύσεις βρίσκονται στην συντηρητικοποίηση των πολιτικών και την πόλωση που επιχειρείται για να κρύψει την ανυπαρξία πραγματικών πολιτικών εξόδου από την κρίση. Οι λύσεις βρίσκονται στη συνεργασία, στην εμπιστοσύνη, την ανοχή και την ομοψυχία. Μέχρι σήμερα στην Δράση, το ζητούμενο δεν ήταν το "αν θα ακολουθηθούν προοδευτικές πολιτικές", αλλά το "πως". Το έχω ξαναγράψει:
"Όποιος επιλέξει την διατήρηση του σήμερα, να ξέρει ότι θα φέρει την ευθύνη για την οπισθοχώρηση της χώρας πολιτικά και οικονομικά. Η άνοδος των συντηρητικών άκρων από αριστερά και δεξιά, και η μείωση των προοπτικών μας για το μέλλον προδιαγράφουν ένα δεδομένο μέλλον που ουδείς μπορεί να αγνοήσει. Ουδείς μπορεί να πει αύριο “δεν το είδα να έρχεται - δεν κατάλαβα”. Λαϊκιστές δημοσιογράφοι/δημοσιολόγοι, κομματικά πιστοί και ως εκ τούτου σιωπηλοί πολιτευτές, “αγανακτισμένοι πολίτες” που προτίθενται να ψηφίσουν πολιτικά εκτρώματα για να τιμωρήσουν (ποιον άραγε) είναι όλοι υπεύθυνοι.
Οι μόνοι που δεν θα φταίνε θα είναι όσοι προσπάθησαν με όλο τους το είναι να αποφευχθεί το προδιαγεγραμμένο, όπως και όσοι είναι πραγματικά Καμμένοι και δεν μπορούν να καταλάβουν. Οι υπόλοιποι θα φταίμε."
Η Δράση είναι ένα μικρό, πολύ μικρό, κόμμα που τις επόμενες μέρες θα κλείσει 4 χρόνια ύπαρξης στην πολιτική ζωή του τόπου. Με πολύ ταπεινά εκλογικά ποσοστά, και αρκετές παρεξηγήσεις για το τι είναι - ειδικά σε ό,τι αφορά το κεφάλαιο "νεοφιλελευθερισμός".
Μία κατηγορία που εκτοξεύεται με ευκολία από προνομιούχους κρατιστές - παίκτες του σημερινού κομματικού κατεστημένου, για να συνεχίσουν την ήσυχη και εύκολη ζωή που τους παρέχει το κρατικό μονοπώλιο σε ό,τι τους αφορά, και ο ασφυκτικός κρατικός έλεγχος σε ό,τι προσπαθεί να δημιουργήσει ο καθένας μας, μέσα από το τέρας της γραφειοκρατίας. Το ποιος είναι τελικά ο εγωπαθής νεοφιλελεύθερος, αυτός που αποσκοπεί στο ατομικό όφελος εις βάρος της κοινωνίας ας το κρίνει ο καθένας μας.
Εγώ κρατάω δύο πράγματα από την μέχρι τούδε πορεία του κόμματος: την ιδρυτική της διακήρυξη του 2009, όπου δηλώνει ξεκάθαρα την ιδεολογική της τοποθέτηση:
Νιώθουμε συνυπεύθυνοι για την πορεία της πατρίδας μας. Καλούμε όλους τους πολίτες, που μαζί μας αναφωνούν με αγανάκτηση «δεν πάει άλλο», να απεγκλωβιστούν από τα παρακμιακά κομματικά κατεστημένα και να συστρατευθούν μαζί μας. Καλούμε όλους τους προοδευτικούς πολίτες, κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς, σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθερους, εκσυγχρονιστές και πραγματιστές, να συνεργασθούμε, ώστε να αναστρέψουμε την ακάθεκτη πορεία μας προς την παρακμή. Η συγκυρία είναι αυτή που επιβάλλει τη παρέμβαση ενός κόμματος καταλύτη. Αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία ίδρυσής του. Γνωρίζουμε το μέγεθος των δυσκολιών. Διακινδυνεύουμε για να πετύχουμε. Δεν γνωρίζουμε αν θα εισακουσθεί η έκκλησή μας. Θέλουμε όμως να μπορούμε να κοιτάμε αύριο στα μάτια τα παιδιά μας και τους φίλους μας λέγοντάς τους: «Εμείς τουλάχιστον τολμήσαμε».
και την ειλικρινή αφοσίωσή της για την διαμόρφωση αυτού του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, με ή χωρίς το όνομα "Δράση".
Και κάτι τελευταίο ίσως. Κρατάω το γεγονός ότι δεν μπορώ να θυμηθώ ένα Δελτίο Τύπου της, μία δημόσια τοποθέτηση για την οποία να ντρέπομαι. Να διαφωνώ, ή να διαφοροποιούμαι, ναι. Να ντρέπομαι όχι.
__________
σχετικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου