Ο άχρηστος ελληνικός Μεταρρυθμισμός

Οι οπαδοί της μεταρρύθμισης είναι κατά κύριο λόγο κειμενογράφοι, συνεπικουρούμενοι από επίδοξους επιχειρηματίες που ούτε με τις επιχειρήσεις έχουν ακόμα ιδιαίτερη εμπειρία, ούτε με το δημόσιο που σφόδρα θέλουν να αλλάξουν. Εντός ενός πλαισίου που δεν προάγει ιδιαίτερα τη συντεταγμένη συζήτηση η κατάληξη είναι αναμενόμενη.

Αν για λίγο σκεφτούμε το δημόσιο σαν εταιρεία και εμάς σαν μετόχους, η πρώτη μας κίνηση θα ήταν να ζητήσουμε εξηγήσεις από τη διοίκηση· στην πολιτική αυτό λέγεται λογοδοσία. Αν οι εξηγήσεις δεν ήταν επαρκείς, θα ακολουθούσε αντικατάσταση της διοίκησης, στην περίπτωση του κράτους εκλογές. Μετά από αλλεπάλληλες αλλαγές διοίκησης χωρίς καμία βελτίωση του προβλήματος, η λύση δεν είναι να γυρίσεις εναντίον του προσωπικού (όσο ισχυρά συνδικαλισμένο και προσκολλημένο αν είναι στις αποτυχημένες κομματικές διοικήσεις). 

Όταν η ‘εταιρεία’ δεν έχει διευκρινίσει το σκοπό ύπαρξης, ούτως ώστε να προχωρήσει στη δημιουργία των αρμόδιων τμημάτων (φορείς) που θα διεκπεραιώσουν, και τέλος σε εσωτερική οργάνωση αυτών των τμημάτων για να ξέρει ο καθένας τι δουλειά κάνει (καθηκοντολόγιο), είναι παράλογο να φταίει ο υπάλληλος για την κατάντια του μαγαζιού. Όσο κι αν αξιολογήσεις το προσωπικό η εταιρεία δεν θα πάει πουθενά, όταν δεν έχεις αποφασίσει ποτέ το πού.

Όσο δεν αποφασίζεται ο σκοπός, οι στόχοι και ο τρόπος λειτουργίας και τέλος το καθηκοντολόγιο των υπαλλήλων, όσο δεν προτείνεται καν αλλά μένουμε στο ποιά θα είναι η επόμενη διοίκηση, πόσους θα ‘αξιολογήσει’ για να ελαφρυνθεί προσωρινά το μισθολογικό κόστος και μετά να προσληφθούν εκ νέου με άναρχες μεθόδους τα ‘δικά μας παιδιά’, όσο η συζήτηση κρίνεται από το αν η Χ άποψη θίγει την Ψ κομματική μου ‘αλήθεια’, λύση δεν θα υπάρξει.

Ουδέποτε ασχοληθήκαμε ή ενθαρρύναμε τέτοιες προσπάθειες στο δημόσιο, και όσες ξεκίνησαν κουρεύτηκαν πρόωρα, είτε επρόκειτο για νομοθετικές πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση, είτε μικροί πυρήνες σε κάποιο κομμάτι του δημοσίου.

Πλάκα έχει να φωνάζουμε, ο καθένας σύμφωνα με την αλήθεια ΤΟΥ. Ακόμα περισσότερη πλάκα έχει το να κρίνουμε κόσμο σαν όχλος στην Άγρια Δύση (υπαλλήλους, διοικήσεις, δημοσιολόγους, κλπ) γιατί μας έθιξαν την αλήθεια μας με μία αιρετική άποψη, ή κάτι που μας χαλάει την αφήγηση. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν θα αλλάξει την πραγματικότητα που είναι, ως συνήθως, απλή.

Η λύση για την οικονομία, την τσέπη μας, το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τη δικαιοσύνη και την ισοπολιτεία δεν θα έρθει μέσα από ημιμαθείς φανατικούς της όποιας επίκαιρης αποψάρας.  Και δυστυχώς, ο ελληνικός μεταρρυθμισμός δεν είναι ούτε σύγχρονος, ούτε διαφορετικός από ό,τι έχουμε δει μέχρι σήμερα, ούτε μεταρρυθμιστικός. Αγνόησε κατά κανόνα κάθε φιλόδοξη προσπάθεια προς την αλλαγή, παγιδεύτηκε με επιτυχία σε κάθε εφήμερο δίλημμα, και κατέληξε δικαίως να συγκεντρώνει με δυσκολία κάποιο μονοψήφιο ποσοστό στις ‘συνελεύσεις των μετόχων’ - στην κάλπη δηλαδή.

Τέλος, όσο για τα ‘αυτοί είμαστε’, και ‘με τέτοιο λαό δεν πας πουθενά’, και λοιπά εξέχοντα επιχειρήματα του χώρου, αρκεί να πούμε πως ουδείς έχει παρουσιάσει ένα τέτοιο σχέδιο πριν την κάλπη, ουδείς το έχει περιγράψει, ή προτάξει έστω ως δρόμο εξόδου οπότε η ευθύνη είναι αλλού - όχι στην κοινωνία. Μία φορά που ψιθυρίστηκε κάτι προς αυτή την κατεύθυνση πήρε 44%, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία, και θα την συζητήσουμε άλλη φορά. 

Συναρμοδιότητες, αλληλεπικαλύψεις, προστατευτισμός εκεί που χρειάζεται ανταγωνισμός και κενό εκεί που χρειάζεται προστασία, σπατάλη σε συμβάσεις ημετέρων και δομές του παρελθόντος που ουδεμία επαφή έχουν με τις ανάγκες μας το 2014, και όσα άλλα έχουν περιγραφεί μέχρι κεραίας, περνάνε από μία βασική αρχή και ένα στόχο: το σεβασμό για τη δημοκρατία με ό,τι αυτό σημαίνει για τις κινήσεις και τα βήματα μας, και επαναπροσδιορισμό του σκοπού ύπαρξης του κράτους. Και για την ώρα ουδείς μοιάζει να ενδιαφέρεται ούτε για το πρώτο, ούτε για το δεύτερο. Μας αρκούν τα κακαρίσματα... για τις αξιολογήσεις που δεν ήταν αξιολογήσεις. "Για το αφήγημα ρε γαμώτο"· για την εμμονή.

Πόσο λέρα είσαι τελικά;

Καταναλώνουμε την πολιτική σαν ταγματασφαλίτες μίας δικής μας προσωπικής χούντας. Δεν υπάρχει πολιτική συζήτηση, δεν υπάρχουν ιδέες, σκέψεις, επιχειρήματα, παρά μόνο ανακριτικές ερωτήσεις: «ποιος είσαι, τι ψηφίζεις, γιατί τα λες».

Είσαι ΔΗΜΑΡ αν δεις πως ο Κουβέλης στριμώχθηκε με το χυδαιότερο τρόπο για να οδηγηθεί σε παραίτηση, αφού πρώτα δέχτηκε απίστευτο προεκλογικό πόλεμο στις πρόσφατες εκλογές ακόμα και μέσα στο ίδιο του το κόμμα του από πρόθυμους ηλίθιους, όσο και καιροσκόπους. Κρίμα που παρά την επιτυχία της εξαΰλωσης της ΔΗΜΑΡ, δεν έκατσε ούτε η εκλογή του ΠτΔ, ούτε πήγαν οι ψήφοι της εκεί που περιμένατε.

Είσαι ΓΑΠικός αν δεις πως δεν θα υπάρξει κεντροαριστερά (ή κέντρο) όσο κυριαρχεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Οι δημοσκοπήσεις που τον εμφανίζουν μόνιμα με αντιδημοφιλία που ξεπερνάει το 80% δεν είναι επαρκώς ενδεικτικές. Κάποιοι ζουν σε ένα ‘δημοκρατικό’ σύμπαν όπου η άποψη των πολλών δεν έχει καμία επιρροή στις εξελίξεις - το πόπολο είναι για να ακολουθεί.

Είσαι αναρχικός αν διαφωνείς με τις επιχειρήσεις σκούπα του ‘επιτυχημένου’ κ. Δένδια, αν σε καίει το τι έγινε στο Φαρμακονήσι, ή αν θεωρείς πως οι φυλακισμένοι έχουν δικαιώματα - αυτά που για τους Έλληνες πολίτες σημαίνουν σχεδόν αποκλειστικά προσφυγή στα ευρωπαϊκά δικαστήρια και θεσμούς.

Είσαι ‘κρατιστής’ αν δεις πως η νεοεκλεγείσα Περιφερειάρχης Αττικής έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία της διοικητικής της δομής από ένα ακόμα ξήλωμα α λα δημοτική αστυνομία, να πολεμήσει μία εγκύκλιο που κινείται στα όρια της νομιμότητας και να διεκδικήσει ίση μεταχείριση με τους γηραιότερους άρρενες συναδέλφους της στην Τ.Α.

Είσαι ΣΥΡΙΖΑ αν τολμήσεις να διανοηθείς πως η αντικομουνιστική υστερία των ‘διανοούμενων’ πολιτευτών και γραφιάδων του Κέντρου(sic) επιτείνει τη θέση του κεντρώου χώρου που συνθλίβεται όποτε κλιμακώνεται η διαλυτική για την κοινωνία πόλωση. Όταν επαληθευτείς μετεκλογικά δεν δικαιώνεσαι, αλλά καθίστασαι υπεύθυνος γιατί δεν αφιονίστηκες μαζί τους κατά του επερχόμενου κομμουνισμού, και υπέρ της ακροδεξιάς σταθερότητας. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβε το χώρο τους όσο εκείνοι τράβαγαν εγκεφαλικά τους διέφυγε. Έτσι πάνε αυτά...

Είσαι λέρα, σήμερα, αν διαφωνείς με την κείμενη αφήγηση και τολμήσεις να το πεις. Αν επαληθεύεσαι και τακτικά είσαι δυο φορές λέρα: είναι που σε καθοδηγούν τα σκοτεινά κέντρα και ξέρεις από πριν την κατάληξη. Ποιός μπορούσε να φανταστεί, για παράδειγμα, πως οι «58» θα αποτύχουν; Δεκαπέντε μονάδες τους έδιναν οι δημοσκοπήσεις... Αδιανόητο!

source

Το πόσο λέρα είσαι θα εξαρτηθεί από το πόσο μειωμένη ευφυΐα έχουν οι κατήγοροι σου (αντιστρόφως ανάλογα μεγέθη - όσο χαμηλότερη η νόηση τους,  τόσο υψηλότερη η λέρα σου), και πόσο θράσος διαθέτουν στην κάθε περίπτωση, συνεπικουρούμενοι από τα ευαγή ιδρύματα της σημερινής ηλεκτρονικής και έντυπης δημοσιογραφίας. Μόνο τα κράτη χάνουν την ανεξαρτησία τους όταν χρεοκοπούν - τα ΜΜΕ μένουν αδέσμευτα, ενώ οι δημοσιογράφοι/εκδότες μαθαίνουν να ζουν με ‘τρεις κι εξήντα’ επενδύοντας αποκλειστικά στις επιχειρήσεις τους. Όχι; Πέφτω απ τα σύννεφα.

Πάμε για εκλογές, και στην πορεία θα ανακρίνουμε ο ένας τον άλλον αποφεύγοντας την άποψη και τα επιχειρήματα. Θα γυρίζουμε τις ανακριτικές λάμπες ο ένας στον άλλον με μία και μοναδική ερώτηση: «πόσο λέρα είσαι και με ποιόν».

Κι όσο οι πολίτες, ειδικά οι ‘σκεπτόμενοι’ (τρομάρα τους), ασχολούνται με τέτοια ουσιώδη, η παρούσα κυβέρνηση θα καλπάζει ανενόχλητη στην ξέφρενη πορεία των ειδικών συμφερόντων και της απόλυτης διάλυσης κάθε έννοιας θεσμικής λειτουργίας, ενώ η επόμενη θα ετοιμάζεται να αναλάβει με μοναδικό όρο την απομάκρυνση της σημερινής.

Συγχαρητήρια, είναι άλλη μία νίκη της κοινωνίας των πολιτών, των σκεπτόμενων (τρομάρα τους - δις), όσων πολιτεύονται και όσων ακόμα νομίζουν πως έχουν να κάνουν ή να προσφέρουν κάτι στον ‘ευλογημένο τόπο’... ως ελεγκτές κομματικών φρονημάτων.

Μη βάλει κανείς μας πλαίσιο και στόχους - τα έχουν αναλάβει άλλοι αυτά τα δύσκολα, και τα διεκπεραιώνουν με επιτυχία όταν τους περισσέψει καιρός από τις δημόσιες και ιδιωτικές υποδείξεις τους... για το ποιός είναι λέρα φυσικά. Τι άλλο;

Do the creep

Είμαστε με τη Ρένα

Τα βασικά:

- Οι υπουργοί δεν έχουν κάνει αξιολογήσεις και αναδιατάξεις στα υπουργεία τους.

- Όλες οι θυσίες στο δημόσιο έχουν επιβληθεί στον ευρύτερο κρατικό τομέα, μακρυά από το υπουργικό πολιτικό κόστος δηλαδή. Τέτοιο (μηδενικό) βάρος σηκώνουν.

- Αξίζει να σημειωθεί πως μέχρι πολύ πρόσφατα το ίδιο το Υπουργείο Οικονομικών ΔΕΝ είχε εφαρμόσει καν το Ενιαίο Μισθολόγιο** στους υπαλλήλους του! Κατά τα άλλα διέρρεαν τη μισθοδοσία των καθαριστριών. Για να μη θυμηθούμε πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος εξαίρεσε τους υπαλλήλους του ΥΠΟΙΚ από την ψηφισμένη αξιολόγηση του 2011 (κρίσεις διευθυντών) τις πρώτες μέρες που ανέλαβε το υπουργείο.

- Η κομματικοποίηση του κράτους συνεχίζεται, με αποκορύφωμα τον υπουργό των Εσωτερικών, που υπαινίχθηκε στις καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ πως αν δεν είχαν στραφεί στον ΣΥΡΙΖΑ θα τους είχε λύσει εκείνος το ζήτημα. Με παρέμβαση στην δικαιοσύνη; Με νομοθετική ρύθμιση; Ας μας πει εκείνος. Μοιάζει “πολύτροπος”…

- Όλες οι κυβερνητικές κινήσεις έχουν γίνει αιφνιδιαστικά, χωρίς καμία συνεργασία, διαβούλευση ή εκτίμηση/αξιολόγηση αναγκών, με αποτέλεσμα την διάλυση υπηρεσιών που συνεχίζουμε να πληρώνουμε αλλά απλώς δεν λαμβάνουμε.

- Αν υπήρχε κάποια δικαιολογία για τις απολύσεις που έγιναν τον πρώτο χρόνο του μνημονίου με “ουδέτερα” χαρακτηριστικά προϋπηρεσίας κλπ, δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ δικαιολογία τέσσερα χρόνια μετά για απομακρύνσεις/απολύσεις/αναδιατάξεις χωρίς μελέτη αναγκών και αξιολόγηση των υπαλλήλων. Το πανεπιστημιακής ή βασικής  μόρφωσης, για παράδειγμα, δεν παίζει κανένα ρόλο μετά από 15 ή 20 χρόνια προϋπηρεσίας μέσα σε ένα φορέα· τι δουλειά έκανε/έμαθε ο καθένας είναι το κύριο. 

- Το παράδειγμα της Δημοτικής Αστυνομίας: διαλύθηκε στο πόδι, χωρίς κανένα σχεδιασμό και καμία πραγματική εξοικονόμηση δαπανών αφού οι υπάλληλοι συνεχίζουν να πληρώνονται ΧΩΡΙΣ να υπάρχει δημοτική αστυνομία πια.  

- Αφαιρώντας δε τον λάθος εργαζόμενο, απομειώνεται το ανθρώπινο κεφάλαιο επί Χ: ο εργαζόμενος που φεύγει, συν άλλοι Χ που δεν αποδείχτηκαν το ίδιο ικανοί αλλά πληρώθηκαν παράλληλα για αντίστοιχα καθήκοντα ε όλη τη μέχρι σήμερα θητεία τους. Η κατάληξη είναι πως η υπηρεσία δεν μένει απλά με λιγότερο προσωπικό, αλλά με χειρότερο. Φυσικά, αν ο στόχος δεν είναι η αποδοτικότερη λειτουργία αλλά η ελάφρυνση του δημοσίου από υπαλλήλους ούτως ώστε να ακολουθήσουν νέες προσλήψεις με “δικά μας παιδιά”, ή εξαρτώμενους και εκβιαζόμενους stagiers ποσώς σε ενδιαφέρει η κατάληξη των υπηρεσιών.

- Η Τοπική Αυτοδιοίκηση και η Περιφέρεια έχουν νομοθετημένες υποχρεώσεις προς τους πολίτες που τις χρηματοδοτούν, και ευθύνη για την παροχή αυτών των υπηρεσιών. Δεν είναι όσο ανεξάρτητες θα έπρεπε να είναι από το κεντρικό κράτος, ελέω των εκάστοτε υπουργών που επιμένουν να θέλουν να ελέγχουν το σύνολο του κράτους. 

Να ξεκινήσουμε από το τελευταίο, που είναι στην καρδιά του ζητήματος: οι συντηρητικοί ουδέποτε ήθελαν την παραμικρή διοικητική αποκέντρωση - προτιμούν το κουβάρι της γραφειοκρατίας και αναποτελεσματικότητας που δημιουργεί ο υδροκεφαλισμός του κράτους. Πέρα από το εξουσιομανές του πράγματος, είναι προφανές πως όπου υπάρχει πρόβλημα υπάρχει ρουσφέτι. Κι όπου υπάρχει ρουσφέτι, δημιουργείται “υποχρέωση” που εξαργυρώνεται στο παγκάρι του προεκλογικού αγώνα και την κάλπη: “μας έλυσε το πρόβλημα ο άνθρωπος”.

Θέσει ενάντιοι στην αποκέντρωση, λίγο τους ενδιαφέρει αν η Τοπ. Αυτοδιοίκηση ή η Περιφέρεια διαλυθούν. Ακόμα καλύτερα, σε ό,τι τους αφορά, για να μπορέσουν να πουν αργότερα πως δεν λειτούργησε ο θεσμός και να επιστρέψουν αρμοδιότητες στα υπουργεία τους.

Η νέα περιφερειάρχης δεν είπε πως θα προστατεύσει τα λαμόγια. Αυτό που πολύ ορθά έπραξε, ήταν να προστατέψει το θεσμό που εκλέχθηκε να υπηρετήσει από μία ακόμα αιφνιδιαστική επίθεση της κυβέρνησης, σαν τις άλλες που έχουν προηγηθεί πολλάκις μέχρι σήμερα. Αυτό που δεν έστειλε η Ρένα Δούρου, είναι λίστες με “αντικειμενικά στοιχεία” για να κάνει το υπουργείο τους υπολογισμούς του, με ποιό κριτήριο δεν πιάνει τους δικούς του, και με ποιό βγαίνει ο επιθυμητός αριθμός. Αυτό δεν λέγεται πουθενά αξιολόγηση, αλλά ξήλωμα.

Το αν είναι υπέρτερο αγαθό ο νόμος που ψήφισε νύχτα η κυβέρνηση για τη δήθεν αξιολόγηση ή η διατήρηση του θεσμού της Περιφέρειας, ας το λύσει η δικαιοσύνη - αν τολμήσουν να την παραπέμψουν, και δε μείνουν στα “αντριλίκια” μίας ακόμη επικοινωνιακής επίθεσης. Όποιος σκέφτεται τα χρήματα της μισθοδοσίας που θα εξοικονομούνταν αν έφευγαν κάποιοι από την περιφέρεια, ας αναλογιστεί πρώτα πότε έδιωξε κάποιον αυτή η κυβέρνηση. Τσαλαβουτάει απλώς σε κρατικές δομές, όπως έκανε στην ΕΡΤ που τους απέλυσε όλους για να τους ξαναπροσλάβει σε μία ΝΕΡΙΤ με χειρότερη διοικητική δομή, μειωμένες υπηρεσίες (κανάλια) και με τις αποζημιώσεις στην τσέπη."

Είμαστε με τη Ρένα, όσο δρομολογεί τη δέσμευση της για έλεγχο των πλαστών πτυχίων και αναδιοργάνωσης της Περιφέρειας Αττικής που παρέλαβε από τον ανεκδιήγητο κ. Σγουρό, λαού θέλοντος· εκλεγμένη είναι - δεν “είδε φως και μπήκε”. Αν ο κ. Μητσοτάκης έχει κάτι να συζητήσει μαζί της καλά θα κάνει να κλείσει ραντεβού και να πράξει το αυτονόητο: να συνεργαστεί στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του.

_________

 **Το Ε.Μ. ψηφίστηκε το 2011 με σκοπό την αυτοματοποίηση πληρωμών στο δημόσιο και ηλεκτρονική παρακολούθηση. Με το Ε.Μ. γινόταν αδύνατη η υπέρβαση των μισθών ανά βαθμίδα υπαλλήλου, ενώ υπήρχε ηλεκτρονική παρακολούθηση υπερωριών και λοιπά για να σταματήσει το φαινόμενο των πλασματικών αμοιβών. Περισσότερα εδώ.

Τα αντράκια

Τα αντράκια ‘ζητάνε τα ρέστα’ αν στραβοκοιτάξεις τη συνοδό τους. Τα αντράκια κερνάνε ποτάκι την άγνωστη. Τα αντράκια συζητούν τις βαρύνουσες δηλώσεις των μεγάλων πολιτειακών μας ταγών: “Χατζηνικολάου ή Μεϊμαράκης - ποιός την έχει καλύτερη”; Τα αντράκια είδαν πυγμή στην ΕΡΤ. Τα αντράκια ρωτάνε “τι έκανε” αν ακούσουν για ‘σκαμπίλι’ (το χαστούκι στο πρόσωπο, ως ηθικός εξευτελισμός, έχει το δικό του όνομα και απευθύνεται σε γυναίκες και γυναικάκια - ποτέ σε άντρες)· το γνωστό “τον πλάκωσα στα σκαμπίλια” είναι το δικό μας “I made him my bitch”. Τα αντράκια κάνουν μόκο αν ακούσουν ή δουν αστυνομικό δελτίο για σκαμπίλια - από σεβασμό στον άντρα που τα μοίρασε.

Τα αντράκια ασχολούνται επισταμένως με όσες αρνούνται το στηθόδεσμο, αρχικά σε νεαρή ηλικία κατ’ιδίαν, και αργότερα ακόμα και μέσω εφημερίδων στο πλαίσιο του ‘κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ’ και των σοβαρότατων κρίσεων τους για τα βαριά προβλήματα του τόπου. Τα αντράκια αξιολογούν το κοινοβουλευτικό έργο των πολιτικών του άλλου φύλου αναλόγως μεγέθους αυτού του στηθόδεσμου και εκλαμβάνουν την αφαίρεσή του εκτός κρεβατοκάμαρας ως έλλειψη σεβασμού στο δύσκολο έργο τους.

Τα αντράκια την έχουν εξ ορισμού μεγάλη, την περηφάνια για τον τόπο και τη σημαία. Και την Παναγιά. Μετά έρχονται εκείνοι στην ιεραρχία, και μετά ακολουθούν οι άλλοι που τυγχάνει να είναι άλλες - μεταξύ ανδρών ισότης. Οι ‘πουσταράδες’ που ζητάνε και στέφανα δεν μετράνε - μην επαναλαμβανόμαστε. Τα αντράκια γεννιόνται πυγμαλίωνες - μην τους ζορίσεις στο συγκεκριμένο γιατί θα μπλέξεις: ό,τι είσαι κι ό,τι έγινες το χρωστάς με κάποιο τρόπο σε εκείνους ή σε κάποιον που εκείνοι αναγνωρίζουν ως ανώτερη δύναμη και άρα ο σεβασμός σε κάποιον μεγάλα άντρα εξυπακούεται. Μία συμβουλή: ειδικά αν πολιτεύεστε, ακόμα κι αν δεν χρωστάτε φροντίστε να δείξετε πως χρωστάτε - λίγο σέβας δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Πώς φιλάμε το χέρι του δέσποτα; Κάπως έτσι στο κοινοβουλευτικό.

Βλέπεις αν ένας άντρας την πει σε δημοσιογράφο είναι fair play, και εν πάση περιπτώσει ‘άντρες είναι - θα τα βρουν’. Ή αν βρεθεί σύζυγος παραιτημένου(wtf) ακροδεξιού (δλδ άντρακλα) εντός της κυβέρνησης κάνουμε μόκο, πόσω μάλλον αν βρεθεί ο γιος του (εκκολαπτόμενος άντρακλας) στα σώματα ασφαλείας από το παράθυρο. Αν έχει τραμπουκίσει και εντός κοινοβουλίου προσκυνάμε. Πόσο άντρας - ‘καρδούλες’. Όπως κάνουμε επίσης μόκο αν διοριστεί εντεταλμένος σύμβουλος πρώην υπουργός με αποδεδειγμένη συμμετοχή στην καταστροφή της χώρας, και μάλιστα στον ίδιο τομέα στον οποίο 'μεγαλούργησε' στο πρόσφατο παρελθόν. Πλαστό πτυχίο του παντελώς άγνωστου κυρίου της κυρίας που μας έχει ταράξει με τα ‘δικαιώματα’ και άλλα τέτοια γυναικωτά μη δούμε μόνο, ειδικά αν εμπλέκεται κυβερνητικό αφήγημα, γιατί παίρνουμε ανάποδες. Ακόμα κι αν η διαφοροποίηση της έχει φτάσει μέχρι διαζυγίου.

Μάθετε τη θέση σας και όλα θα πάνε καλά. Έχουμε κάμποσα αντράκια στη δημόσια σφαίρα, και είναι εξοπλισμένα με ό,τι χρειάζεται ο τόπος για να ξεκολλήσει από το βούρκο.

Δημοψήφισμα ή 'επανάσταση'; #indyref

Τα ερωτήματα των δημοψηφισμάτων είναι μαυρόασπρα - όχι τα αποτελέσματα τους.

Το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βόρειας Ιρλανδίας (Η.Β.) που ξέρουμε σήμερα δημιουργήθηκε το 1801 με την ενσωμάτωση της Ιρλανδίας και την μετέπειτα ανεξαρτητοποίηση των πέντε έκτων της Ιρλανδίας το 1922. Είχαν προηγηθεί το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας όταν υποχρεώθηκε η Σκωτία να μπει στην ένωση με την απειλή δασμών και άλλων οικονομικών κυρώσεων το 1707, και το Βασίλειο της Αγγλίας όταν η Αγγλία ενσωμάτωσε την Ουαλία το 1536.

Το Η.Β.  σε όλες τις μορφές του είχε ως πυρήνα την Αγγλία, ειδικά τα χρόνια της Βρετανικής Αυτοκρατορίας - της μεγαλύτερης που έχει υπάρξει ποτέ αφού περί τα τέλη του 19^ου αιώνα είχε φτάσει να ελέγχει το ένα τέταρτο των εδαφών παγκοσμίως (σόρρυ Αλέξανδρε, ήρθες 22^ος).

Μπορεί το Η.Β. να μην είναι πια Αυτοκρατορία, αλλά παραμένει η 6^η ισχυρότερη χώρα (ονομαστικό ΑΕΠ), το νόμισμα της είναι το 8^ο στον κόσμο (ΡΡΡ), είναι Μόνιμο Μέλος στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ανήκει στους G7, είναι από τα ισχυρότερα μέλη του ΝΑΤΟ μετά την Αμερική, και λοιπά, και λοιπά, και λοιπά. Όποιος θέλει όλη τη λίστα ας ανατρέξει στο σχετικό άρθρο στην Wikipedia - η λίστα των επιτευγμάτων του Ηνωμένου Βασιλείου από την οικονομία και την πολιτική μέχρι την κουλτούρα και τις ζώνες επιρροής του είναι ατελείωτη.

Η αδρή ανακεφαλαίωση που προηγήθηκε είναι για να θυμηθούμε λίγο το μέγεθος που έχουμε μπροστά μας, και τη σχέση των μερών η οποία είναι και το επίδικο των ημερών.

Σε όλη αυτή την διαδρομή, η Αγγλία ήταν ο κυρίαρχος εταίρος, ενσωματώνοντας με διαφορετικούς τρόπους εδάφη και χώρες από το δέκατο έκτο αιώνα μέχρι το τέλος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Οι διαφορές μεταξύ Σκωτίας, Ουαλίας, Ιρλανδίας και Αγγλίας δεν εξαλείφθηκαν ποτέ, όπως ποτέ δεν υπήρξε ισοτιμία στις σχέσεις των μερών. Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι ΜΙΑ χώρα, με μία κυβέρνηση (στο Λονδίνο), αλλά με εξαιρετικά περίπλοκες σχέσεις στο εσωτερικό του. Αποφεύγοντας το δαίδαλο των μορφών τοπικής αυτοδιοίκησης ας αναλογιστούμε πως ενώ η Αγγλία δεν έχει σύνταγμα, η Σκωτία έχει.

Το αίτημα της Σκωτίας ήταν η μετατροπή του Η.Β. σε ομόσπονδο κτος﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽σε ομτλισμκοτης και εένα ράτος. Οι Άγγλοι, με την αλαζονεία και τη νοσταλγία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας δεν είχαν καμία διάθεση να προχωρήσουν σε κάτι τέτοιο, και κάπως έτσι καταλήξαμε στο χθεσινό δημοψήφισμα.

Ο ‘πιο Άγγλος πεθαίνεις’ Βρετανός Πρωθυπουργός Davis Cameron αντιμετώπισε με ελαφρότητα το θέμα του δημοψηφίσματος από την αρχή. Όπως είχε αντιμετωπίσει και κάθε άλλο αίτημα της Σκωτίας στη διάρκεια της θητείας του μέχρι σήμερα. Έτσι απέρριψε την τρίτη επιλογή από το ψηφοδέλτιο, αυτή που ζητούσε επί της ουσίας μεγαλύτερες εξουσίες για τοπικά ζητήματα, και επέβαλλε ένα εκβιαστικό ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Τι δεν προέβλεψε; Αυτό που συνέβη: την κλιμάκωση της επιθυμίας για αυτοπροσδιορισμό και τοπικό έλεγχο της Σκωτίας, σε σημείο να απειλείται πλέον η συνοχή του πυρήνα της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας, το σημερινό Η.Β., το νόμισμα του και η Κοινοπολιτεία.

Για να καταφέρει να συγκρατήσει την κοινή γνώμη σε ασφαλή επίπεδα για τη συνοχή της χώρας του, αναγκάστηκε να υπογράψει μία υποσχετική (The Vow) που ζητούσαν τόσο οι Σκωτσέζοι μέχρι σήμερα, όσο και οι Εργατικοί (Labour) για μεγαλύτερη αυτονομία αν ο κόσμος ψηφίσει ΟΧΙ στην κάλπη. Δεδομένης της αγγλικότατης αλαζονείας που είχε δείξει στο προηγούμενο διάστημα αναγκάστηκε επίσης να παραδώσει την καμπάνια στους Εργατικούς - προείχε το να μη χαθεί το δημοψήφισμα από το να σώσει το όποιο πολιτικό του κεφάλαιο, αφού αν έχανε το δημοψήφισμα θα έπρεπε να παραιτηθεί την ίδια μέρα ως ο άνθρωπος στη βάρδια του οποίου διαλύθηκε το Η.Β.

Οι φεντεραλιστές είχαν κερδίσει προτού καν πάνε στην κάλπη. Το ζητούμενο εδώ δεν ήταν η διάλυση, ούτε κάποιος λοξός εθνικισμός, αλλά η δημοκρατικότερη εκπροσώπηση μέσα από μία σχέση που θα ξεφεύγει από το παρελθόν της Αγγλικής κυριαρχίας. Το 55% που ψήφισε ΟΧΙ, ψήφισε στη βάση της υποσχετικής που υπέγραψαν οι τρεις κυρίαρχοι πολιτικοί αρχηγοί εκπροσωπώντας την πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Η συμμετοχή με πάνω από 87% έκανε αυτή τη συμφωνία δεσμευτική, ενώ το αποτέλεσμα 45/55 δυσκολεύει την όποια σκέψη υπαναχώρησης από τα συμφωνηθέντα· κάτι τέτοιο θα κατέληγε σε νέο δημοψήφισμα με σαφές αποτέλεσμα υπέρ της ανεξαρτητοποίησης από ένα αναξιόπιστο Η.Β. Τέλος, στη συμφωνία υπάρχει δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης πριν τις επόμενες βουλευτικές εκλογές.

Όσοι μπερδεύουν αυτή τη διαδικασία με τα αιτήματα άλλων περιοχών για αυτονομία κάνουν μάλλον λάθος. Εδώ το ζητούμενο δεν ήταν η ανεξαρτητοποίηση αλλά ομοσπονδοποίηση. Μπορεί ο πολιορκητικός κριός να ήταν ένας Σκωτσέζος ηγέτης που κινείται μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού. Μπορεί το δημοψήφισμα να ρωτούσε αν οι κάτοικοι επιθυμούν την ανεξαρτητοποίηση. Μπορεί να έγινε με την απειλή της διάλυσης, ένα πολιτειακό «ό,τι δεν λύνεται κόβεται». Το αίτημα και το αποτέλεσμα, όμως, ήταν ένα βήμα μακρυά από τις αυτοκρατορίες του παρελθόντος, και ένα βήμα προς τη δημοκρατία και τον υπερεθνικό φεντεραλισμό.

Αυτά συμβαίνουν στις χώρες που εμπιστεύονται τους λαούς τους, τις διαδικασίες και τη δημοκρατία. Έτσι προοδεύουν και ευημερούν. Οι υπόλοιπες, οι ‘κατ’ εντολή’ κάποιου μονάρχη, οι χώρες που επιμένουν στα ιερατεία και τα κονκλάβια σοφών, μένουν πίσω και καταλήγουν στην καλύτερη περίπτωση ένα είδος Λιβύης.

Τις επισκέπτονται μεν οι ξένοι ηγέτες, οι εμπορικοί αντιπρόσωποι, ενίοτε και οι βασιλικές οικογένειες. Κλείνουν συμφωνίες με τους ‘ηγέτες’ τους, αλλά αυτό δεν καταλήγει ποτέ σε ευημερία για τους πολλούς ή σε ένα κράτος άξιο σεβασμού. Η συνήθης κατάληξη είναι το οικονομικό ξετίναγμα της χώρας, και το τέλμα των ‘επαναστάσεων’... αυτό που βλέπουμε όλο και συχνότερα στον Τρίτο Κόσμο.

Μπράβο στην Σκωτία και το λαό της. Για τη διαδικασία, την εμπιστοσύνη σε αυτή, και τη θέληση για πρόοδο. Μια χαρά δεν τα κατάφεραν μέχρι εδώ για 'απλοί άνθρωποι';... 

Συντηρητική αλαζονεία #indyref

Οι επιλογές στο δημοψήφισμα της Σκωτίας μπορούσαν να είναι τρεις: ναι, όχι, ή ανεξαρτησία αλλά εντός του Ηνωμένου Βασιλείου που ήταν και η πιο δημοφιλής. Ο David Cameron δεν δέχτηκε την τρίτη επιλογή περιορίζοντας το ψηφοδέλτιο σε ναι ή όχι. Μία απόφαση που μάλλον θα μετανιώσει για το υπόλοιπο της φθίνουσας πολιτικής του ζωής.

Στο μυαλό του κ. Cameron, και κάθε συντηρητικού, οι σημαντικές αποφάσεις πρέπει να είναι στα χέρια των πολύ λίγων και δη όσων συμφωνούν μαζί του. Βασισμένος στις δημοσκοπήσεις που έδειχναν πως μόνο το 30% ήταν υπέρ της απόσχισης, επιχείρησε να επιβάλλει την άποψη του αποσκοπώντας αφενός σε μία προσωπική πολιτική νίκη και δευτερευόντως στην ισοπέδωση των Σκωτσέζων εθνικιστών. Η αλαζονεία του Άγγλου Πρωθυπουργού ήταν στην βεβαιότητα πως όσοι ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας αλλά εντός Η.Β. θα φοβόντουσαν να επιλέξουν πλήρη ανεξαρτησία.

Αν ήταν ανοιχτός στο να ακουστεί η βούληση των πολλών, αν δεν αντιμετώπιζε το δημοψήφισμα καιροσκοπικά, αν είχε την παραμικρή μεταγνώση για να αποδεχτεί ότι πολλά μπορούν να έχουν αλλάξει μέχρι να έρθει η ώρα της κάλπης, ή πως η εκτίμηση του είναι απλά χωρίς αντίκρυσμα, η σημερινή ψηφοφορία θα είχε ένα τελείως διαφορετικό χαρακτήρα. Αν δεν ήταν τόσο αλαζονικός μέσα στο κοινοβούλιο μπορεί να μην είχαν φτάσει ποτέ σε αυτό το δημοψήφισμα. 

Η δημοκρατία, όμως, εκδικείται την ύβρη και αυτό συμβαίνει τώρα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η απόπειρα διλημματικού ‘κεφαλοκλειδώματος’ με το ναι/όχι είναι χαρακτηριστική της σχέσης Αγγλίας-Σκωτίας, και του πως αντιμετωπίζουν οι Άγγλοι συντηρητικοί τη λαϊκή βούληση.

Όπως είναι ενδεικτική και η φτώχεια των επιχειρημάτων όσων είναι κατά της απόσχισης. Το «σας αγαπάμε – μείνετε μαζί μας» μάλλον κάνει τα πράγματα χειρότερα αφού θυμίζει γονιό που απευθύνεται σε νεαρό ενήλικο, αντί πολιτικού επιχειρήματος προς έναν κυρίαρχο λαό με τη δυνατότητα και το δικαίωμα καθορισμού της ζωής του. Πόσω μάλλον το «θα σας φάει ο κακός ο λύκος» που είπε απειλώντας ο ανόητος David Cameron προσπαθώντας να χρησιμοποιήσει τους εξτρεμιστές και τους τρομοκράτες για να πιέσει. Αν η Σκωτία ανεξαρτητοποιηθεί, το Ηνωμένο Βασίλειο θα αφήσει απροστάτευτο (ή ακηδεμόνευτο) το έδαφος της Σκωτίας από μυστικές υπηρεσίες και πληροφορία, όταν θα μοιράζονται το ίδιο νησί με μόνη διαχωριστική μία νοητή γραμμή πολιτικών συνόρων; Αστειότητες.

Η επόμενη μέρα

Η ερμηνεία πως η ψήφος υπέρ της απόσχισης θα είναι απαραίτητα νίκη των εθνικιστών είναι στρεβλή, και η επιχειρηματολογία σε αυτή τη βάση προσβάλει την κοινή λογική.

Οι συνεργασίες λαών είναι θεμιτές στο σύγχρονο κόσμο, όπως και η πολιτική συμπόρευση στη βάση κοινών αρχών και προσδοκιών, αρκεί να γίνεται με κανόνες. Αν η Σκωτία ψηφίσει αύριο ‘ναι’, δεν θα σημάνει απαραίτητα την απομάκρυνση από ένα τέτοιο ιδεώδες, μπορεί το αντίθετο.

Μπορεί να είναι ένα βήμα πιο κοντά στην συνύπαρξη και τη δημοκρατία μέσα από τη δημιουργία καθαρών σχέσεων, στη βάση της ισοτιμίας και του αλληλοσεβασμού των μερών. Ένα βήμα διοικητικής αποκέντρωσης και ελευθερίας. Είχε 307 χρόνια για να το κάνει η Αγγλία και απέτυχε παταγωδώς. Αντί να εξελίξει τη σχέση των μερών, αντί να σεβαστεί και να ενισχύσει το Σκωτσέζικο Κοινοβούλιο που ξεκίνησε δειλά ο Tony Blair, συνέχισε να χλευάζει και να εκμεταλλεύεται την πλουτοπαραγωγική Σκωτία.

Ό,τι κι αν ειπωθεί μέσα στον πανικό των τελευταίων ημερών δεν πρόκειται να πείσει κανέναν πως η Αγγλία κατάλαβε, ή πως θα αλλάξει στάση. Πιθανότερο είναι πως αν υπερισχύσει το 'όχι', το δημοψήφισμα θα ενταχθεί στις λοιπές αγγλικές φλεγματικές αφηγήσεις για τη 'γραφικότητα της Σκωτίας' και των κατοίκων της. Και αυτό μπορεί να μην είναι πλέον ανεκτό.

Η ένοχη ανοχή

Είναι απλό, αν δεν είστε διατεθειμένοι να σπάσετε αυγά φροντίστε να μην καθίσετε σε δημόσια καρέκλα. Η ελιτίστικη προσέγγιση του “φέρνω (κύρος) δεν παίρνω (χρήματα)” δεν λέει τίποτα σε κανέναν σήμερα, ειδικά αν το όποιο κύρος σας νομιμοποιεί τέρατα.

Η κοινωνία και η πολιτεία μας οφείλει να κινηθεί άμεσα προς την ανοιχτότητα. Στο δημόσιο αυτό σημαίνει δημοκρατικός έλεγχος, δηλαδή ανοιχτές διαδικασίες, διαρκής λογοδοσία, και κανόνες. Αν δεν είστε σε θέση να εκτεθείτε, δεν κάνετε για τη δουλειά.

Η περίπτωση της ΝΕΡΙΤ ήταν από την αρχή μία επίδειξη παλαιοπολιτικών πρακτικών και αυταρχισμού. Το αποφάσισε μόνος του ο κ. Σαμαράς για να καλυφθεί η ιστορία της ΔΕΠΑ, το χρησιμοποίησε ο κ. Βενιζέλος για να φέρει σε αδιέξοδο τη ΔΗΜΑΡ (η οποία παραιτήθηκε τότε με όρους Χωμενίδη), και κατέληξε σε ένα μόρφωμα που προσφέρει ένα κλάσμα των υπηρεσιών της προβληματικής ΕΡΤ, με πολλαπλάσιο κατ’ αντιστοιχία κόστος. Όπως πολλαπλάσιες μοιάζει να είναι πλέον και οι σκιές πάνω σε όσα συμβαίνουν στο Ραδιομέγαρο, εσχάτως και με άρωμα ΥΕΝΕΔ.

Οι παραιτήσεις για λόγους αυτοπροστασίας είναι σεβαστές σε ανθρώπινο επίπεδο, αλλά παντελώς άχρηστες στην υπόθεση της δημόσιας διοίκησης. Ειδικά όταν δίδονται ανώδυνα - χωρίς εξηγήσεις. Αν δεν έχετε το στομάχι για τις καρέκλες που αναλαμβάνετε, προστατευτείτε, καθίστε σπίτι σας. Η σιωπή του κάτοχου δημόσιας θέσης δεν είναι δείγμα ευγενείας αλλά ανοχή, και τελικά συνενοχή.

"Λούφα και παραλλαγή" (1984)
του Νίκου Περάκη

"Επικίνδυνοι νεοκομμουνιστές" τέλος. #ΔΕΘ #Τσίπρας

Αν κρίνει κανείς την ομιλία Τσίπρα με προοδευτικούς όρους, για το ριζοσπαστισμό και τις λύσεις της, μπορεί με ευκολία να πει πως δεν ήταν ούτε προοδευτική, ούτε ριζοσπαστική. Όφειλε να είναι; Πολλοί θα τη θέλαμε, αλλά αυτό είναι δικό μας πρόβλημα. Ο στόχος του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ ήταν άλλος, και κατά τη γνώμη μου τον πέτυχε.

Ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αυτό που δεν έχει καταφέρει να δώσει μέχρι σήμερα ούτε η κλίκα των περιφερόμενων και κατά φαντασία υπουργοποιήσιμων κεντροαριστερών και φιλελευθέρων - δεν ήταν το προγραμματικό προοδευτικό άλμα μπροστά. 

Ο στόχος ‘στο δρόμο προς την εξουσία’, ήταν να άρει όσες επιφυλάξεις έχουν χτιστεί από τον φιλοκυβερνητικό Τύπο και βουλευτές το προηγούμενο διάστημα, σε κάθε ευκαιρία που έδιναν γνωστά και μη μέλη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και οι ευκαιρίες ήταν πολλές, αλλά αν σκεφτεί κανείς τη μυθολογία που έχει χτιστεί το εγχείρημα ήταν μεγάλο έως υπερβολικό: αντίχριστοι, νεοΚοζάκοι κομμουνιστές, αντιευρωπαϊστές, δραχμολάγνοι, επικίνδυνοι για την εξωτερική πολιτική, αποκομμένοι από την πραγματικότητα, άπειροι και δίχως στελέχη, και λοιπά. Μέχρι αριστεροί Χρυσαυγίτες βαπτίστηκαν από το κυβερνητικό στρατόπεδο και τους κατ’όνομα ‘προοδευτικούς’ - τους περιφερόμενους στην έρημο της κεντροαριστεράς.

Η ιδέα πως ο κ. Τσίπρας, στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό, θα έπεφτε στο σπαθί του λέγοντας ‘αίμα και δάκρυα’ στη ΔΕΘ είναι αστεία. Όσο για το ‘σχέδιο για τη χώρα’ που δεν παρουσίασε, αποτελεί μυθικό κατασκεύασμα - δεν υπάρχει. Από καμία πολιτική δύναμη, πουθενά.

Τι κατάφερε ο κ. Τσίπρας. 

Κατάφερε αφενός να πείσει πως ηγείται ενός κανονικού ελληνικού κόμματος, με την παροχολογία του και τις ζεστές κουβέντες από άμβωνος. Το σημαντικότερο, ο κ. Τσίπρας κατάφερε να απομακρυνθεί (οριστικά ελπίζω) από τα “ή εμείς ή αυτοί” του παρελθόντος, και να εμφανιστεί πρωθυπουργικός: ενωτικός προς όλους τους Έλληνες, με τη ματιά γυρισμένη στην ενίσχυση του θεσμικού πλαισίου, και την αποκέντρωση των δομών (το λες και κλασική σοσιαλδημοκρατία, χωρίς τον κορπορατισμό). Δεν δίχασε, δεν πολέμησε, δεν κατηγόρησε ομάδες πληθυσμού. Μίλησε σε όλους, ακόμα και με την Εκκλησία λίγο πριν τη ΔΕΘ.

Η άσκηση ήταν εξαιρετικά δύσκολη τόσο για τον ίδιο όσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ του περασμένου διαστήματος, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δώσουμε άριστα. Το δώρο της κυβέρνησης μέσω Βούλτεψη, η απαγόρευση μετάδοσης της ομιλίας, έδειξε πανικό και ενίσχυσε τη σημασία της ομιλίας και την εικόνα που ήταν επίσης άρτια από ένα κατάμεστο Βελλίδειο.

Η περίοδος της εύκολης αποδόμησης της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει περάσει μάλλον ανεπιστρεπτί, και τώρα παίζει την κυβέρνηση στα ίσια, αν όχι με προβάδισμα. Εφεξής δεν θα απολογείται ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, αλλά η κυβέρνηση στον ΣΥΡΙΖΑ. Στο ρεαλιστικό, κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ σε μία χώρα που έχει αυτή την κοινωνία, αυτά τα ΜΜΕ, αυτούς τους πολιτικούς, και αυτούς τους επιχειρηματίες. Οι μέρες των ‘επικίνδυνων νεοκομμουνιστών’ έχουν αντικατασταθεί από το “γιατί όχι - σιγά μην είναι χειρότεροι από τους άλλους”. Συν την προοπτική που δόθηκε, όχι μόνο από την παροχολογία όπως αφελώς και απολίτικα συζητείται ήδη.

Το τι θα είναι τελικά μένει να αποδειχτεί στην πράξη, όπως με κάθε κυβέρνηση. Υπάρχει, όμως, μία δημοκρατική αντιπρόταση μακρυά από τον αυταρχισμό, και τον αντικοινοβουλευτισμό της σημερινής ακροδεξιάς Σαμαρά-Βενιζέλου. "Αλληλεγγύη,  δικαιοσύνη, ανασυγκρότηση, δημοκρατία" διαβάζουμε στην αφίσα· μια χαρά.

ΥΓ: Για τα περαιτέρω απευθυνθείτε στον κεντροαριστερό της γειτονιάς σας, αρκεί να μην εξισώνει το Μαντέλη και τον Τσουκάτο με τον μακαρίτη το Νίκο Θέμελη, όπως έκανε προσφάτως το πουλέν του μεταρρυθμισμού, ο κ. Καστανάς.

Το αναχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του 4%

Μετά τη σημερινή σύμπραξη του ‘σοσιαλιστικού’ ΠΑΣΟΚ και δεξιού ΜΜΕ με σκοπό την στοχοποίηση προσώπων στη βάση των πολιτικών τους πιστεύω, με φωτογραφίες τους από πολιτική εκδήλωση για τη δημοκρατία και αντιπαραβολή τους με τους προσωπικούς τους λογαριασμούς σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ήρθε η ώρα να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους σχετικά με το τι είναι ο κ. Βενιζέλος και το ΠΑΣΟΚ που σήμερα κείτεται ημιθανές στο 4% (από το 25% που το παρέλαβε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης). 

Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά: «Ο Ευάγγελος Βενιζέλος συνεχίζει την πολιτική Παπανδρέου». Αληθεύει;

	κυβέρνηση Παπανδρέου	κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου
Λίστες τύπου Lagarde	7 νομοσχέδια σε 5 μήνες για να μπορεί το δημόσιο να αξιοποιεί τις λίστες και να κυνηγήσει τη φοροδιαφυγή	16 μήνες με το στικάκι της λίστας Lagarde στο συρτάρι, και κανένα έλεγχο σε αυτή ή άλλη λίστα (ήταν ΥΠΟΙΚ ο κ. Βενιζέλος τότε), παραπομπή του κ. Παπακωνσταντίνου όταν το στικάκι που παρέδωσε ο κ. Βενιζέλος στη δικαιοσύνη δεν ήταν καν το πρωτότυπο που του παρεδόθη από τον προκάτοχο του, κανένας ουσιαστικός έλεγχος ακόμη σε καμία λίστα - ούτε καν της απολύτως νόμιμης της Τράπεζας της Ελλάδος
ΜΜΕ & co	ΜΗ ανάμιξη στην δανειοδότηση τους παρά τις ομολογημένες πιέσεις, περικοπή δαπανών ΕΡΤ στο μισό (έγινε πλεονασματική), σχέδιο εξυγίανσης ΕΡΤ που αποσύρθηκε με ευθύνη  της αντιπολίτευσης, δρομολόγηση διαγωνισμών για τις συχνότητες	επαναλαμβανόμενα θαλασσοδάνεια στα ιδιωτικά ΜΜΕ, κλείσιμο της πλεονασματικής ΕΡΤ για να εξυπηρετηθεί μικροπολιτικά η κυβέρνηση, καταγγελίες κομματοκρατίας και αδοαφάνειας για τη ΝΕΡΙΤ ακόμα και από αυτούς που ανέλαβαν το στήσιμο της,  'χάρισμα' των συχνοτήτων στους ιδιώτες, αγγελιόσημο, κλπ
Τράπεζες	κοινές μετοχές και κρατικός έλεγχος μέχρι να εξυγιανθεί ο χρηματοπιστωτικός τομέας	δια νόμου άνευ όρων επιστροφή των τραπεζών στους ιδιώτες παρά τα 50 δισ. € κρατικού χρήματος για τη διάσωσή τους
Κρατική γη – ιδιωτικοποιήσεις	μισθώσεις μακράς διαρκείας με συγκεκριμένες χρήσεις, δημιουργία διαδικασιών	αιγιαλοί, Ελληνικό προς 80€/τ.μ., δια παντός πωλήσεις με 'διαγωνισμούς' με ΕΝΑΝ μετέχοντα σε εξευτελιστικά τιμήματα, και διαδικασίες που οδηγούν διαρκώς μέλη σχετικών επιτροπών σε παραιτήσεις
Φοροδιαφυγή	βεβαιώσεις προστίμων στην υψηλή φοροδιαφυγή, εφαρμογή ηλεκτρονικών διαδικασιών για αποφυγή διαφθοράς, νέες νομοθεσίες κλπ	διαγραφή προστίμων στην υψηλή φοροδιαφυγή, απομάκρυνση του ΓΓΔΕ που δημιούργησε τις ηλεκτρονικές αυτοματοποιημένες διαδικασίες και αντικατάσταση του με την επιλογή του υφυπουργού κ, Μαυραγάνη προκαλώντας την αντίδραση της Τρόικας και των εταίρων
Εκκλησία	άσκηση δίωξης για το Βατοπέδι, κατάργηση ευνοϊκών διατάξεων και αφορολόγητου	αθώωση Βατοπεδινών, επαναφορά αφορολόγητου μοναχών, ειδική τροπολογία εξαίρεσης εκκλησιαστικών οργανισμών και εταιρειών από την εποπτεία του κράτους
Παιδεία	υπερψήφιση νόμου Διαμαντοπούλου με ισχυρή πλειοψηφία και διακομματική συναίνεση	μπλοκάρισμα και μη εφαρμογή νόμου Διαμαντοπούλου, χαριστικές διατάξεις Αρβανιτοπουλου προς τον ιδιωτικό τομέα (έρευνα), διάλυση των ΑΕΙ με απομακρύνσεις κρίσιμων για τη λειτουργία διοικητικών υπαλλήλων χωρίς σχέδιο
Πολιτισμός	Νόμος για τη βιωσιμότητα των πολιτιστικών ιδρυμάτων και μουσείων, ηλεκτρονικό μητρώο επιχορηγήσεων, κριτήρια, μείωση δαπάνης και εξωστρέφεια κρατικών σχηματων	Αδρανοποίηση του νόμου για τα μουσεία, κατάργηση του ηλεκτρονικού μητρώου, επαναφορά στην προτέρα κατάσταση με αποτέλεσμα τις παραιτήσεις Ξαρχακου από το Εθνικό και Παπαλιού από το ΕΚΚ, επιχορηγήσεις σε όποιον ψέλνει καντάδες και μαντινάδες στην κυβέρνηση (Σμαραγδής, Λαζόπουλος κλπ)
Δημόσια Διοίκηση	αξιολόγηση χωρίς κομματικές παρεμβολές σε προαγωγές, και διορισμοί με opengov, Καλλικράτης	απόλυση όποιου μπήκε με opengov στο δημόσιο και αντικατάσταση τους με κομματικούς και προσωπικούς φίλους, 4-2-1, κατάργηση των διατάξεων για αξιοκρατία, επαναφορά των κομματικών διορισμών σε οργανισμούς και διοικήσεις
Υγεία	σύγκρουση με φαρμακοποιούς για το 35% καπέλο και το βρεφικό γάλα	διορισμός του αντιπροέδρου των φαρμακοποιών σε κρατική θέση και διατήρηση των ευνοϊκών διατάξεων εις βάρος των ασθενών
Δικαιοσύνη	αντιμέτωποι με τις κινητοποιήσεις των δικαστών υπό τον κ. Αθανασίου για τις περικοπές μισθών	Υπουργοποίηση του κ. Αθανασίου, και επαναφορά των μισθών των δικαστικών
Διαφάνεια	Δι@γεια	Παρολίγον κλείσιμο της Δι@γειας, με εισήγηση τροποποίησης που ακούγεται πως ήρθε από το ΠΑΣΟΚ
Εξωτερική πολιτική	συμμετοχή και παρουσία σε όλα τα forum και εξελίξεις (με την τοτε αντιπολίτευση να κατηγορεί τον Γ.Π. για 'τουρισμό')	ανύπαρκτοι, ενώ οι ελάχιστες ανακοινώσεις που γράφονται πλέον στα αγγλικά στερούνται περιεχομένου αλλά βρίθουν γραμματικών λαθών, ανύπαρκτοι στην Κυπριακή κρίση, ρηματική διακοίνωση εναντίον της Ελ. Θεοχάρους (ευρωβουλευτή Κύπρου), πολεμοχαρείς στο θέμα της Συρίας, αμίλητοι στην σφαγή της Γάζας, ανύπαρκτοι στην Ουκρανική κρίση
Δημοκρατία	Ανοιχτά υπουργικά συμβούλια, δημοσιοποιημένες εισηγήσεις, ανεξάρτητη λειτουργία των θεσμικών οργάνων, καθημερινή κυβερνητική ενημέρωση, νόμος για την ιθαγένεια, υποχρεωτική διαβούλευση και δημοσιοποίηση για νομοσχέδια προς ψήφιση (έτσι σώθηκε η Δι@υγεια), συχνή παρουσία του Πρωθυπουργού στη Βουλή για ερωτήσεις	Μπαλτάκος, κατάργηση νόμου για την ιθαγένεια, κατάργηση υπουργικών συμβουλίων, ενημέρωση μέσω διαρροών και παραπολιτικών, απαξίωση του κοινοβουλίου από τον Πρωθυπουργό,  ανοχή στη ρατσιστική βία και τη ΧΑ μέχρι τη δολοφονία Φύσσα, πολιτική πόλωση για μικροκομματικό όφελος, ανυπαρξία διαύλων με την αντιπολίτευση, 'θεωρία των δύο άκρων', αντικομμουνιστικός ρεβανσισμός, έξαρση της κοινωνικής ανισότητας, 'εντολές Σαμαρά' αντί για θεσμική λειτουργία

Κουράστηκα να ακούω για τις δήθεν 'αθλιότητες που υπέστη ο θαρραλέος ηγέτης του ΠΑΣΟΚ την 1η Σεπτεμβρίου στο Ζάππειο'. Ο κ. Βενιζέλος πήρε προσωπικά το "να πέσει η δεξιά", και είναι απολύτως λογικό με μία τέτοια λίστα πεπραγμένων, αλλά αυτό δεν συνιστά αθλιότητα των παρευρισκομένων στην εκδήλωση. Η αθλιότητα είναι στο κυβερνητικό του έργο που μόνο προοδευτικό ή σοσιαλδημοκρατικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. 

Αν τον ενοχλεί τόσο πολύ, ας αλλάξει κατεύθυνση. Αν δεν μπορεί, ας αλλάξει κόμμα - ας πάει σε κάποιο που ταιριάζει περισσότερο στο πολιτικό του ήθος, στις αντιλήψεις του περί κράτους, πολιτεύματος, και δημοκρατικής λειτουργίας των κομμάτων. Τα social media βρίθουν προσκλήσεων προς τη Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά μετά την συνέντευξη τύπου που παραχώρησε, ενώ οι άριστες σχέσεις είναι πέρα από εμφανείς. Υπάρχει αλληλοκατανόηση και κοινό πεδίο, και δεν θα έχει πλέον το φόρτο απόδειξης ενός προοδευτικού προσήμου που δεν επιθυμεί να καταλάβει τι σημαίνει. 

Δεν είναι προσωποκεντρικό το ζήτημα όπως γράφουν τα φιλοκυβερνητικά Μέσα, αλλά πολιτικό. Κι όση σκόνη κι αν σηκώσουν με όλα αυτά, ο επόμενος προϋπολογισμός είναι κοντά, και εκεί θα δούμε πόσο γυμνοί είναι οι σημερινοί δύο 'βασιλείς', στα νέα μέτρα που θα πρέπει να ψηφιστούν. 

Έτσι είδαν Τα Νέα την ομιλία Σαμαρά στη ΔΕΘ

ΥΓ: ο μόνος που παραλίγο να ακούσει κάποιο "ου" στην εκδήλωση, ήταν ο κ. Παπαμιμίκος (γραμματέας της ΝΔ) και η παρέμβαση του κ. Πετσάλνικου ήταν άμεση, όσο και αποτελεσματική.

ΥΓ2: η λίστα είναι ενδεικτική - είναι τόσα που αδυνατώ να τα θυμηθώ ή να τα συμπεριλάβω όλα αυτή την ώρα. Θα χαρώ πολύ να την συμπληρώσετε εσείς στα σχόλια.

ΥΓ3: δεν μπαίνω καν σε ζητήματα ανταγωνιστικότητας, μεταρρυθμίσεις, άνοιγμα των μεταφορών, νέο φορολογικό και λοιπά - δείτε την έκθεση του ΟΟΣΑ (την πρωτότυπη, όχι την παραγγελία του ΥΠΑΝ). Δεν έχει γίνει τίποτα, και η νέα μείωση των εξαγωγών είναι δυστυχώς ακλόνητη απόδειξη για την αποτυχία επανεκκίνησης της παραγωγής και επαναφοράς του ΑΕΠ σε κάποια επίπεδα που να μπορούν να εμπνεύσουν την παραμικρή εμπιστοσύνη στην οικονομία μας, ή τις εξαγγελίες περί εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας που θα έρθουν από τον ουρανό. 
Όσο για τις μειώσεις στη φορολογία, ας μας πει ο νυν ή κάποιος από τους πρώην ΥΠΟΙΚ πόσες ήταν οι μη μισθολογικές δαπάνες που κόπηκαν από το 2012 και μετά. Γιατί αν γίνουν περικοπές στην αβάσταχτη φορολόγηση μας χωρίς να έχουν γίνει οι αντίστοιχες μειώσεις στις δαπάνες, θα γυρίσουμε εκεί που ήμασταν: στο 2009 και στα ελλείμματα της κυβέρνησης των greek statistics της οποία ο κ. Σαμαράς ήταν σημαντικό μέλος. Τότε που μας διαβεβαίωνε (προεκλογικά) πως το έλλειμμα είναι 4% σαν "οικονομολόγος με μακρά εμπειρία στους προϋπολογισμούς".