Ο άχρηστος ελληνικός Μεταρρυθμισμός

Οι οπαδοί της μεταρρύθμισης είναι κατά κύριο λόγο κειμενογράφοι, συνεπικουρούμενοι από επίδοξους επιχειρηματίες που ούτε με τις επιχειρήσεις έχουν ακόμα ιδιαίτερη εμπειρία, ούτε με το δημόσιο που σφόδρα θέλουν να αλλάξουν. Εντός ενός πλαισίου που δεν προάγει ιδιαίτερα τη συντεταγμένη συζήτηση η κατάληξη είναι αναμενόμενη.

Αν για λίγο σκεφτούμε το δημόσιο σαν εταιρεία και εμάς σαν μετόχους, η πρώτη μας κίνηση θα ήταν να ζητήσουμε εξηγήσεις από τη διοίκηση· στην πολιτική αυτό λέγεται λογοδοσία. Αν οι εξηγήσεις δεν ήταν επαρκείς, θα ακολουθούσε αντικατάσταση της διοίκησης, στην περίπτωση του κράτους εκλογές. Μετά από αλλεπάλληλες αλλαγές διοίκησης χωρίς καμία βελτίωση του προβλήματος, η λύση δεν είναι να γυρίσεις εναντίον του προσωπικού (όσο ισχυρά συνδικαλισμένο και προσκολλημένο αν είναι στις αποτυχημένες κομματικές διοικήσεις). 

Όταν η ‘εταιρεία’ δεν έχει διευκρινίσει το σκοπό ύπαρξης, ούτως ώστε να προχωρήσει στη δημιουργία των αρμόδιων τμημάτων (φορείς) που θα διεκπεραιώσουν, και τέλος σε εσωτερική οργάνωση αυτών των τμημάτων για να ξέρει ο καθένας τι δουλειά κάνει (καθηκοντολόγιο), είναι παράλογο να φταίει ο υπάλληλος για την κατάντια του μαγαζιού. Όσο κι αν αξιολογήσεις το προσωπικό η εταιρεία δεν θα πάει πουθενά, όταν δεν έχεις αποφασίσει ποτέ το πού.

Όσο δεν αποφασίζεται ο σκοπός, οι στόχοι και ο τρόπος λειτουργίας και τέλος το καθηκοντολόγιο των υπαλλήλων, όσο δεν προτείνεται καν αλλά μένουμε στο ποιά θα είναι η επόμενη διοίκηση, πόσους θα ‘αξιολογήσει’ για να ελαφρυνθεί προσωρινά το μισθολογικό κόστος και μετά να προσληφθούν εκ νέου με άναρχες μεθόδους τα ‘δικά μας παιδιά’, όσο η συζήτηση κρίνεται από το αν η Χ άποψη θίγει την Ψ κομματική μου ‘αλήθεια’, λύση δεν θα υπάρξει.

Ουδέποτε ασχοληθήκαμε ή ενθαρρύναμε τέτοιες προσπάθειες στο δημόσιο, και όσες ξεκίνησαν κουρεύτηκαν πρόωρα, είτε επρόκειτο για νομοθετικές πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση, είτε μικροί πυρήνες σε κάποιο κομμάτι του δημοσίου.

Πλάκα έχει να φωνάζουμε, ο καθένας σύμφωνα με την αλήθεια ΤΟΥ. Ακόμα περισσότερη πλάκα έχει το να κρίνουμε κόσμο σαν όχλος στην Άγρια Δύση (υπαλλήλους, διοικήσεις, δημοσιολόγους, κλπ) γιατί μας έθιξαν την αλήθεια μας με μία αιρετική άποψη, ή κάτι που μας χαλάει την αφήγηση. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν θα αλλάξει την πραγματικότητα που είναι, ως συνήθως, απλή.

Η λύση για την οικονομία, την τσέπη μας, το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τη δικαιοσύνη και την ισοπολιτεία δεν θα έρθει μέσα από ημιμαθείς φανατικούς της όποιας επίκαιρης αποψάρας.  Και δυστυχώς, ο ελληνικός μεταρρυθμισμός δεν είναι ούτε σύγχρονος, ούτε διαφορετικός από ό,τι έχουμε δει μέχρι σήμερα, ούτε μεταρρυθμιστικός. Αγνόησε κατά κανόνα κάθε φιλόδοξη προσπάθεια προς την αλλαγή, παγιδεύτηκε με επιτυχία σε κάθε εφήμερο δίλημμα, και κατέληξε δικαίως να συγκεντρώνει με δυσκολία κάποιο μονοψήφιο ποσοστό στις ‘συνελεύσεις των μετόχων’ - στην κάλπη δηλαδή.

Τέλος, όσο για τα ‘αυτοί είμαστε’, και ‘με τέτοιο λαό δεν πας πουθενά’, και λοιπά εξέχοντα επιχειρήματα του χώρου, αρκεί να πούμε πως ουδείς έχει παρουσιάσει ένα τέτοιο σχέδιο πριν την κάλπη, ουδείς το έχει περιγράψει, ή προτάξει έστω ως δρόμο εξόδου οπότε η ευθύνη είναι αλλού - όχι στην κοινωνία. Μία φορά που ψιθυρίστηκε κάτι προς αυτή την κατεύθυνση πήρε 44%, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία, και θα την συζητήσουμε άλλη φορά. 

Συναρμοδιότητες, αλληλεπικαλύψεις, προστατευτισμός εκεί που χρειάζεται ανταγωνισμός και κενό εκεί που χρειάζεται προστασία, σπατάλη σε συμβάσεις ημετέρων και δομές του παρελθόντος που ουδεμία επαφή έχουν με τις ανάγκες μας το 2014, και όσα άλλα έχουν περιγραφεί μέχρι κεραίας, περνάνε από μία βασική αρχή και ένα στόχο: το σεβασμό για τη δημοκρατία με ό,τι αυτό σημαίνει για τις κινήσεις και τα βήματα μας, και επαναπροσδιορισμό του σκοπού ύπαρξης του κράτους. Και για την ώρα ουδείς μοιάζει να ενδιαφέρεται ούτε για το πρώτο, ούτε για το δεύτερο. Μας αρκούν τα κακαρίσματα... για τις αξιολογήσεις που δεν ήταν αξιολογήσεις. "Για το αφήγημα ρε γαμώτο"· για την εμμονή.