ή “Οι δυσκολίες της Ανάπτυξης"
ή "Η ευκαιρία της Κρίσης”
(δημοσιεύτηκε στο Parapolitiki.com)
Διαβάζω στην εισαγωγή του Φ. Φουκουγιάμα στο “Ευημερία δίχως όρια” (Ε. Παναρίτη, Α. Α. Λιβάνη 2007):
“Η εκ νέου κατανόηση του ότι ‘οι θεσμοί έπαιξαν ρόλο’ απέκτησε ευρύτερο ακροατήριο με την βοήθεια των κειμένων του Ερνάντο Ντε Σότο, το βιβλίο του οποίου The Other Path επισήμανε τα αδύναμα νομικά καθεστώτα ως την πηγή των παρατυπιών, ενώ το έργο του ιδίου The Mystery of Capital (1998), κατέδειξε την σημασία των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας για τους φτωχούς.”
Επί σειρά ετών, όλες οι κυβερνήσεις επιχειρούσαν να ρυθμίσουν το νομοθετικό και δημοσιονομικό πλαίσιο της Ελλάδας. Δυστυχώς, το προσπάθησαν σε συνέχεια υφιστάμενων στρεβλώσεων και ρυθμίσεων των προηγουμένων, κάτι που (όπως αποδείχτηκε) είναι σαν να προσπαθείς να καταπολεμήσεις τον καρκίνο ραντίζοντας τον με αγιασμό.
Οι καλές προθέσεις (όσες υπήρξαν) χειροτέρευσαν τα πράγματα, εφόσον με αλλεπάλληλες ρυθμιστικές πράξεις περιέπλεξαν περισσότερο το υφιστάμενο κουβάρι - πλαίσιο. Έτσι, ο μόνος τρόπος για να κινηθείς παραγωγικά σήμερα είναι ο επί πληρωμή “ξεναγός” - το λαμόγιο - που έχει την πλήρη γνώση του λαβύρινθου (από τον οποίο ζει) και πιθανώς τις άκρες για να σε διασώσει σε περίπτωση που χαθείς...
Τέτοιους ξεναγούς έχουμε όλοι μας καθημερινά, ο αρχιτέκτονας στην πολεοδομία, ο εισαγωγέας στο τελωνείο, ο λογιστής στην ΔΟΥ κλπ. Χωρίς αυτούς, το σύστημα δεν λειτουργεί. Ένα σύστημα που καταρρέει και μας οδηγεί στο σενάριο του “αργού θανάτου”. Είναι προφανές, ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν χρήματα, αν δεν υπάρξει ένα θεσμικό πλαίσιο που να τα εξασφαλίζει.
Αυτό λένε οι αγορές, οι Ευρωπαίοι εταίροι, οι επιχειρηματίες, οι περισσότεροι πολίτες. Κανείς δεν πρόκειται να ξαναβάλει χρήματα σε αυτό το πηγάδι χωρίς πάτο, από τον ιδιοκτήτη μαγαζιού με τουριστικά μέχρι τις αγορές ομολόγων. Οι μόνοι που συνεχίζουν να λειτουργούν στα σημερινά δεδομένα ανήκουν στις μειοψηφίες των παρασίτων είτε είναι ο μπάρμπα Τάσος που ξέρει τον Δήμαρχο, είτε ο κερδοσκόπος των διεθνών αγορών.
Το ερώτημα που τίθεται στον καθένα μας είναι αν προτίθεται να δεχτεί το ρίσκο μίας τέτοιας αλλαγής. Εχέγγυα για τους πολίτες δεν υπάρχουν, εφόσον η εμπειρία μέχρι σήμερα έδειξε ότι μόνο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα. Υπάρχει όμως η αναγκαιότητα. Κι εδώ είναι η “ευκαιρία της κρίσης” - στην μεταρρύθμιση.
Στην δική μου δουλειά (αρχιτέκτονας) έχουμε τον ΓΟΚ - χιλιάδες σελίδων από ρυθμίσεις που καταλαμβάνουν μία βιβλιοθήκη ολόκληρη. Είναι αδύνατη η λειτουργία οποιουδήποτε χωρίς επί πληρωμή καθοδήγηση, εφόσον όλα χρήζουν ερμηνείας. Δεν πρέπει να ξέρεις τι λέει ο κανονισμός, αλλά τι πιστεύει η τοπική πολεοδομία για αυτόν. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν νοείται περαιτέρω ρύθμιση, αλλά απαλοιφή. Κάψτε τον ρημάδι το ΓΟΚ και συντάξτε ένα τόμο που να περιέχει ότι χρειάζεται κάποιος για να χτίσει με τα σημερινά κριτήρια για το τοπίο και την δόμηση. Αλλιώς θα συνεχίσετε να κυνηγάτε ημιυπαίθριους παραβάτες και τους κατά τόπους διεφθαρμένους ελεγκτές.
Το ίδιο ισχύει με το φορολογικό, το μισθολογικό, την ασφάλιση και την γραφειοκρατία που σταματούν κάθε επενδυτική προσπάθεια. Ξεκινήστε από το μηδέν! Τα κεκτημένα, όπως κι οι επιδιώξεις είναι ούτως ή άλλως στα δεδομένα. Το μόνο που θα προστατευθεί με την “ρύθμιση των ρυθμίσεων” είναι ο παρασιτισμός, η αδιαφάνεια και η διαφθορά. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε και μπορούν να εξυπηρετηθούν με απλές κινήσεις, όσο δύσκολες κι αν είναι.
Ειδάλλως και αυτή η κυβέρνηση, θα ακολουθήσει την πορεία των προηγουμένων, υποκύπτοντας σε Τελώνες και Φαρισαίους. Κι αυτό θα είναι άδικο - για όλους - πολίτες και κυβέρνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου