Το συνεργείο...

Πάντα οδηγούσα Ιταλικά αυτοκίνητα. Δηλαδή Alfa Romeo.

Το πρόβλημα ήταν πάντα το άγχος του συνεργείου: ποτέ δεν ήξερες τι θα βγάλει, πότε θα το πάρεις πίσω ή αν θα είναι καλύτερα ή χειρότερα μετά το σέρβις.

Η εξήγηση απλή: ήταν σχεδιασμένα από ανθρώπους που έβλεπαν το ποτήρι μισογεμάτο. Κοίταγαν πάντα να έχουν "ζωντανό" τιμόνι και κιβώτιο, να είναι σωστή η θέση οδήγησης (φτάνει να μην φοράς πάνω από 43 νούμερο παπούτσι, αλλιώς ήταν αδύνατο να πατήσεις μόνο το γκάζι), και να έχει το σωστό ήχο.

Κανείς δεν ασχολήθηκε να στεγανοποιήσει πραγματικά τις ηλεκτρικές συνδεσμολογίες, ή άλλες τέτοιες λεπτομέρειες που κάνουν ένα αυτοκίνητο να παίρνει μπρος το χειμώνα. Ή να βάλει το κάρτερ σε μία θέση που δεν θα χτυπάει στις λακκούβες. Ο ιδιοκτήτης μίας Alfa πάντα ξέρει όλο το συνεργείο με τα μικρά τους ονόματα. Μία σχέση εξάρτησης, αν όχι αγάπης-μίσους.

Κι όταν την βαρεθεί αυτή τη σχέση, πουλάει το αντικείμενο του πόθου όσο-όσο στο επόμενο θύμα, και αγοράζει ότι πιο άψυχο και απρόσωπο μπορεί να προσφέρει η Ιαπωνική ή η Γερμανική σχολή.
Το βρίζει καθημερινά γιατί είναι βαρετό, άσχημο, αργό. Του λείπει η τσαχπινιά, η περιπέτεια και η μυρωδιά της άκαυστης βενζίνης που χρυσοπλήρωνε.

Στις ψύχραιμες στιγμές, σκέφτεται ότι δεν πήγαινε άλλο. Αν αργούσε άλλο ένα πρωί, θα τον απέλυαν. Το ταμπεραμέντο της Alfa σου δεν το καταλαβαίνει ούτε η τράπεζα, ούτε το αφεντικό σου, ούτε η γυναίκα σου που διέλυε τακτικά το συχρονιζέ της δευτέρας.

- "Πάτα όλο το συμπλέκτη σου λέω και μέτρα μέχρι το δύο!"

- "Δεν πας να πάρεις ένα αυτοκίνητο της προκοπής λέω εγώ, αντί να με πρήζεις; Ή μήπως θα τα πας εσύ τα παιδιά στα Γαλλικά;"

Αυτές οι σκέψεις τρέχουν στο μυαλό μου και αναρωτιέμαι, σαν αλφαρομεάκιας, αν μπορεί ο νέος ΥπΟικ να μας βγάλει την Alfa από το μυαλό. Αν μπορεί να μας πείσει για τα προσόντα του Γερμανικού μοντέλου. Και το κυριότερο: αν θα μπορέσει να "γερμανοποιήσει" ποτέ το συνεργείο (λέγε με Δημόσιο).